Berneński pies pasterski – wszystko o rasie

Berneński pies pasterski popularnie zwany jest berneńczykiem. To pies radosny i pozytywnie nastawiony do życia, ludzi i zwierząt. Bardzo lubi dzieci, jest dla nich łagodny i cierpliwy. Dlatego idealnie sprawdzi się w domu z dziećmi. Berneńczyk jest wylewny w okazywaniu uczuć nie tylko członkom rodziny, ale także sąsiadom i obcym ludziom. Sprawdź, czy to doskonały kompan dla Ciebie.

Berneński pies pasterski – charakterystyka rasy

Berneńczyk jest dużym psem o mocnej budowie i pięknej długowłosej szacie w efektownym trójkolorowym umaszczeniu.

Reklama

• Wysokość w kłębie psa: 64–70 cm.
• Wysokość w kłębie suki: 58–66 cm.
• Waga zależnie od sylwetki mieści się w przedziale 40–50 kg.

Wygląd berneńczyka

• Sylwetka: Bardzo ważne w tej rasie są proporcje ciała. Dlatego sylwetka berneńskiego psa pasterskiego powinna być nieco krępa, stosunek wysokości w kłębie do długości wynosi 9 do 10. Mocne, proste kończyny, głęboka, szeroka klatka piersiowa i dumnie noszona głowa dodają berneńczykowi powagi i dostojeństwa.
• Oczy: Migdałowe, ciemnobrązowe oczy mają łagodny, przyjazny wyraz.
• Uszy: Średniej wielkości, wysoko osadzone, trójkątne. W spoczynku luźno wiszące, ale przy wzmożonej uwadze skierowane do przodu, tak by wewnętrzna krawędź ucha przylegała do głowy.
• Kufa: Szeroka, prosta, średniej długości, o przylegających wargach. Dlatego obwisłe fafle i luźne powieki nie są pożądane u berneńczyka.
• Ogon: Powinien być długi, obficie owłosiony.

Umaszczenie berneńczyka

Berneński pies pasterski występuje tylko w jednym umaszczeniu: tricolor. Kruczoczarna sierść, błyszcząca, prosta lub lekko falowana, z grubym podszerstkiem, efektownie kontrastuje z intensywnie brązowymi podpaleniami i białymi znaczeniami. Podpalania występują na wszystkich kończynach, na klatce piersiowej, policzkach i nad oczami. Znaczenia berneńskiego psa pasterskiego powinny być śnieżnobiałe i symetryczne:

• strzałka na głowie rozszerzająca się w kierunku nosa, ale nie dalej niż do kącików warg,
• biały pas ciągnący się od podgardla do klatki piersiowej,
• białe końcówki łap i ogona.

Berneński pies pasterski – szczeniak

Szczenię berneńskiego psa pasterskiego należy do jednych z najpiękniejszych psich dzieci. Dlatego urok i sympatyczny pyszczek często skutkują rozpieszczeniem i brakiem konsekwencji w wychowaniu. Na szczęście psy tej rasy wiele wybaczają i dość łatwo można wychować szczeniaka. Najważniejsza jest pozytywna, prawidłowa socjalizacja w wieku szczenięcym. Berneńczyk nie wybacza zaniedbań w okresie rozwojowym (od 1 do 9 miesiąca życia).

Ile żyje berneńczyk?

Długość życia berneńskiego psa pasterskiego wynosi średnio 8 lat. Zdarzają się psy nawet 13-letnie, ale też wiele odchodzi w wieku 6–7 lat. Rasa nie należy do długowiecznych.

Berneńskie psy pasterskie żyją średnio 8 lat.

Dlaczego berneńskie psy pasterskie tak krótko żyją?

Berneńczyk to pies, który nie cieszy się zbyt długim życiem, nawet jak na psa dużej rasy. Ich krótkowieczność wynika z obciążenia wieloma chorobami genetycznymi, takimi jak niedoczynność tarczycy, zanik siatkówki, choroby zwyrodnieniowe stawów czy alergie pokarmowe i kontaktowe. Niestety, wielu z tych schorzeń nie da się uniknąć, nawet przy odpowiedniej pielęgnacji i diecie. Prawie 50% berneńczyków zapada na choroby nowotworowe – jest to jedna z najczęstszych przyczyn śmierci.

Berneński pies pasterski – zdrowie

Zdrowie to jeden z najsłabszych punktów tej rasy. Występują wszystkie dolegliwości typowe dla dużych, ciężkich psów: dysplazja biodrowa, łokciowa, tendencje do skrętu żołądka. Oprócz tego dość często notuje się choroby oczu, zaburzenia układu immunologicznego, alergie pokarmowe i inne choroby metaboliczne. Rozwój diagnostyki i badań DNA pomaga hodowcom w eliminowaniu chorób, jednak nie wszystko można przewidzieć i kontrolować. U berneńskich psów pasterskich bardzo często występuje też padaczka, mielopatia zwyrodnieniowa, nowotwory i choroby nerek.

Charakter berneńskiego psa pasterskiego

Berneńczyk jest psem radosnym, pozytywnie nastawionym do życia, ludzi i zwierząt. Zwykle nie wykazuje popędów łowieckich, ale sprawdza się jako stróż obejścia, choć większe wrażenie robią jego masywna sylwetka i niski, basowy głos niż zachowanie. Berneński pies pasterski raczej serdecznie przywita intruza oraz będzie się domagał pieszczot i atencji, zamiast agresywnie odstraszać.

Berneński pies pasterski charakteryzuje się umiarkowanie żywiołowym temperamentem, ogromną wylewnością w okazywaniu uczuć, czujnością i pewnością siebie. Niestety coraz częściej spotyka się osobniki wycofane, niepewne i płochliwe. Dlatego psy o słabej psychice wymagają od właściciela dużo pracy wychowawczej i wielkiej cierpliwości. Pracować trzeba od wczesnego szczenięctwa, ponieważ zaniedbania wychowawcze prowadzą do poważnych zaburzeń behawioralnych:

• zachowań kompulsywno-obsesyjnych,
• agresji lękowej,
• samookaleczeń,
• skrajnej lękliwości.

Berneński pies pasterski, pod względem wychowania i zaspokajania potrzeb życiowych, należy do łatwych ras. Doskonale czuje się zarówno w domu, jak i w ogrodzie. Kocha swoich ludzi, jest łagodny dla dzieci, cierpliwy i pogodny. W okresie dorastania wystarczy zadbać o dobrą socjalizację i naukę podstawowego posłuszeństwa. Potem pozostaje cieszyć się doskonałym przyjacielem przez całe psie życie. Spośród większych ras to jeden z najlepszych psów rodzinnych.

Zalety berneńskiego psa pasterskiego:

• łagodny i pogodny,
• oddany rodzinie,
• zrównoważony,
• czujny,
• łatwy w szkoleniu i wychowaniu,
• duży, miły w dotyku,
• pięknie umaszczony i zbudowany.

Wady berneńskiego psa pasterskiego:

• słabe zdrowie,
• krótkowieczność,
• lękliwość, z możliwością agresji,
• nadwrażliwość na bodźce,
• połykanie niejadalnych przedmiotów,
• nadmierna wylewność.

Czy berneński pies pasterski może być agresywny?

Pies pasterski berneński jest uważany za psa za czułego i inteligentnego towarzysza, który jest oddany swojemu opiekunowi. Warto jednak wiedzieć, że psy tej rasy osiągają spore rozmiary, a ich ciężar i siła mogą być potencjalnie problematyczne. Dlatego tak ważne jest, aby odpowiedzialnie podejść do wychowania i treningów już od wieku szczenięcego. Berneńskie psy pasterskie nie są z natury agresywne, ale bywają lękowe i nieufne wobec obcych osób. Należy zwrócić uwagę na odpowiednią socjalizację, aby nieufność nie pogłębiła się i nie przerodziła w agresję lękową.

Berneńczyk w rodzinie

Trudno jednoznacznie określić, czy berneńczyk jest psem jednego pana, czy całej rodziny. Zdarzają się osobniki, które ewidentnie preferują jednego przewodnika, ale zwykle jest to powiązane z osobą, która szkoli psa i jest dla niego autorytetem. Zwykle wszystkich domowników obdarza po równo swoimi względami. Całkiem często te względy rozszerza na bliższą i dalszą okolicę: nie tylko na sąsiadów i znajomych, ale nawet na obcych ludzi.

Dzieci a berneńczyk

Berneński pies pasterski jest idealnym wyborem dla rodzin z dziećmi. Jednak w okresie rozwoju i wzrostu należy nadzorować kontakty psa i dziecka. Uczyć zarówno szczeniaka, jak i ludzkie pociechy odpowiedniego wzajemnego traktowania. Zawsze pamiętajmy, że kilkadziesiąt kilogramów radosnego żywiołu może spowodować mały kataklizm.

Dla kogo berneńczyk

Większość psów dopasowuje się do trybu życia właściciela. Berneńczyk nie nadaje się na forsowne wyprawy, ceni sobie wygodę i relaks, zwłaszcza w okresie upałów. Przy odpowiedniej pogodzie lubi długie spokojne spacery, eksplorację atrakcyjnych terenów. Potrafi się zachować w restauracji i hotelu. Przyzwyczajony do podróżowania będzie świetnym kompanem, byle nie mieć zbyt wygórowanych oczekiwań!

Żywienie i pielęgnacja

Berneński pies pasterski kocha jeść. Dużo i często. Dlatego ma tendencje do nadwagi, jeśli właściciel nie dopilnuje odpowiedniej diety. Powinien być żywiony karmą wysokiej jakości, dobrze zbilansowaną. Nie zaleca się karmienia z misek na stojaku – to pozorne ułatwienie dla dużego psa często powoduje problemy gastryczne. Miska powinna być bezpośrednio na podłożu.

Jedną z karm stworzonych dla dużych ras psów jest Happy Dog Fit & Vital Maxi Adult. Ma ona odpowiednio duże krokieciki oraz skład zapewniający zdrowe funkcjonowanie Twojego pupila. W jej składzie znajdziesz łososia będącego źródłem nienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 oraz omułka nowozelandzkiego. Oba składniki mają pozytywny wpływ na stawy. Dla psów z wrażliwym przewodem pokarmowym przeznaczona jest natomiast Happy Dog Supreme Neuseeland. To bezglutenowa monobiałkowa karma na bazie jagnięciny. Tak samo, jak poprzedni produkt zawiera dodatek zielonego małża, by wspierać stawy dużego czworonoga.

Pielęgnacja berneńczyka nie jest trudna. Wystarczy wyczesywać, usuwać błoto i piach, od czasu do czasu wykąpać i dbać, aby nie doszło do filcowania sierści.

Ile kosztuje pies berneński?

Pies tej rasy kosztuje mniej więcej 2000–5000 zł. Natomiast przedstawiciel wybitnej linii hodowlanej może kosztować więcej. Przy zakupie berneńskiego psa pasterskiego należy zwrócić uwagę na badania przeprowadzone u rodziców oraz na psychikę szczeniąt. Maluszki wycofane, lękliwe będą wymagać więcej pracy i zaangażowania w wychowanie. Natomiast te najaktywniejsze rozrabiaki mogą przysporzyć właścicielom więcej „atrakcji” związanych z żywiołowym temperamentem i nadmierną przyjacielskością wobec ludzi i zwierząt.

Historia rasy

Ojczyzną rasy są okolice Berna w Szwajcarii. Na terenach wiejskich potrzebny był pies użytkowy i wszechstronny. Wystarczająco duży i silny, aby pilnować obejścia, odstraszać drapieżniki, a w razie potrzeby pociągnąć niewielki wóz. Historia rasy sięga korzeniami do Imperium Rzymskiego, kiedy wraz z legionami wędrowały masywne molosy. Mieszanie azjatyckich psów dogowatych z miejscowymi psami europejskimi dało początek wielu odmianom alpejskich psów pasterskich. Każdy rejon izolowany geograficznie od innych przez pasma alpejskie rozwinął specyficzny typ lokalnego psa. Większość nie przetrwała do XX wieku. Rozwój współczesnej kynologii dał szansę kilku miejscowym rasom. Berneńczyk w znanej nam formie to dzieło Fritza Probsta i hodowców z Burgdorfu. Początkowo nazwa rasy brzmiała dürrbachler od maleńkiej wioski Durrbach, jednak w 1910 roku zmieniono ją na berneński pies pasterski.

Ciekawostki o berneńskim psie pasterskim

• Pierwsi hodowcy berneńczyków promowali psy z rozszczepioną truflą nosa. Przeciwstawił się temu wybitny sędzia kynologiczny – profesor Albert Heim. Brał udział w większości wystaw i zawsze wyżej oceniał psy bez rozszczepu nosa i w ten konsekwentny sposób wpłynął na selekcję hodowlaną psów bez tej cechy.
• Pierwsze alpejskie pasterskie psy miały wielorakie umaszczenie – czarne, łaciate i białe. Znany nam jednolity tricolor zdominował szwajcarskie rasy dzięki wierzeniom mieszkańców wiosek. Uważali oni, że czarny pies odstrasza złe duchy!
• Pierwsze berneńczyki trafiły do Polski w pod koniec lat 70. XX wieku. Bardzo szybko zyskały wielkie grono miłośników. Pierwszy w Polsce miot urodził się w hodowli Lon-Da w 1981 roku.

Imię dla berneńskiego psa pasterskiego

Imiona dla psa: Berni, Borys, Bruno, Dustan, Davi, Fido, Gary, Harry, Kolos, Kastor, Leo, Max, Misio, Rusty.

Imiona dla suki: Astra, Brenda, Berta, Chili, Dama, Ella, Holy, Hana, Kleo, Mia, Mela, Pami, Sonia, Zoja.

Klasyfikacja FCI – berneński pies pasterski

• Grupa II FCI – Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła
• Sekcja 3 – Szwajcarskie psy górskie i do bydła
• Wzorzec nr 45.

autor: Izabela Przeczek