Duże rasy psów – charakterystyka i wygląd

Psy w rozmiarze XXL to nie lada wyzwanie. Wzbudzają podziw i zachwyt wszędzie tam, gdzie się pojawią, jednocześnie budzą też respekt i trzeba zachować rozwagę w podejściu do nich. Posiadanie takiego psa powinno być przemyślaną decyzją, poprzedzoną rozważeniem wszystkich za i przeciw. Sprawdź, jakie są duże rasy psów i który z nich pasuje do Ciebie najbardziej.

Duże rasy psów – ogólne informacje

Pisząc o rasach XXL, mam na myśli te ważące co najmniej 40 kg i osiągające wysokość w kłębie powyżej 65 cm, choć do grupy dużych ras psów zaliczamy wszystkie, których waga przekracza około 33 kg. Taki pies wymaga specjalnego traktowania zarówno pod względem fizycznym, jak i wychowania. Znajdziemy wśród nich czworonogi o spokojnym i przyjacielskim usposobieniu, ale również takie, które nie nadają się dla niedoświadczonego właściciela. Zanim wybierzesz dużej rasy psa, powinieneś dokładnie poznać charakter danej rasy i wiedzieć, czego można się po nim spodziewać.

Reklama

Wśród przedstawicieli ras dużych i olbrzymich znajdziemy psy zarówno z długą i obfitą sierścią, jak i z krótkim i gładkim włosem. Jedne z nich bez problemu zamieszkają na dworze (w odpowiednio przygotowanym kojcu), drugie raczej będą szukały miejsca na kanapie lub w łóżku.

Na co zwracać uwagę, decydując się na duże psy?

Przede wszystkim zastanów się, czy jesteś w stanie zapewnić psu odpowiednią przestrzeń. Ze względu na swoje rozmiary nie powinien być trzymany w małym mieszkaniu, na dodatek w bloku bez windy. Rasy duże psów mają predyspozycje do schorzeń układu ruchu, co należy wziąć pod uwagę podczas wyboru psa do mieszkania.

Duże psy to także duże wymagania żywieniowe. Taki pies powinien mieć specjalną dietę, która zadba o jego zdrowie. Także wizyta u weterynarza będzie wiązała się z większymi wydatkami niż w przypadku yorka czy border collie. Dlatego przed zakupem zastanów się, czy stać Cię na utrzymanie takiego olbrzyma.

Jeśli szukasz kompana na długie spacery i wycieczki za miasto, to olbrzymy nie są dobrym wyborem. Rzadko kiedy taki pies będzie kochał pokonywanie wielu kilometrów. Natomiast jeśli szukasz stróża lub spokojnego psa rodzinnego, który nie będzie wymagał wielkiej aktywności, dobrze trafiłeś. Warto jednak zapewnić mu dużą przestrzeń wokół domu. Oczywiście, jak zawsze i w tym przypadku są pewne wyjątki.

Rasy dużych i olbrzymich psów – szkolenie

Posiadanie dużej rasy psa to ogromna odpowiedzialność. Wychowanie i szkolenie pod okiem specjalisty powinno być rzeczą obowiązkową. Taki pies nie może absolutnie stanowić zagrożenia dla otoczenia. Dlatego nauczenie go podstawowych komend, socjalizacja z innymi psami i ludźmi oraz nauka chodzenia na luźnej smyczy to niezbędne minimum. Bez odpowiedniego podejścia i nauki już od pierwszych dni w domu pies może sprawiać problemy, które utrudnią wspólne funkcjonowanie.

Największy pies na świecie

Za najwyższego psa na świcie, wpisanego do księgi rekordów Guinnessa, uznany został Zeus, dog niemiecki, którego wzrost w kłębie wynosił ponad 111 cm. Niestety Zeus zmarł w 2014 roku z przyczyn naturalnych w wieku 5 lat. Jego rekord do dziś nie został pobity.

Natomiast za najcięższego psa został uznany mastif angielski o imieniu Zorba. Ten olbrzym ważył aż 155 kg. Obecnie, ze względu na problem otyłości, nie prowadzi się już takiego rankingu.

Ile żyją duże rasy psów?

Psie olbrzymy to niestety nie są okazy długowieczne. Ich średnia długość życia wynosi około 8–10 lat. Dojrzewają później, ale też wcześniej pojawiają się u nich oznaki starzenia. Ich wzrost może trwać nawet do 18. miesiąca życia. Natomiast psim seniorem stają się już w wieku 6–7 lat. Dlatego niemal przez całe życie wymagają szczególnej opieki i dbałości o zdrowie.

Jeśli nadal uważasz, że pies w takim rozmiarze jest tym, którego szukasz, poznaj 10 najpopularniejszych olbrzymów.

Dog niemiecki

Dogi niemieckie uznawane są za najwyższe psy świata, które można znaleźć w księdze rekordów Guinnessa. Ta rasa to pierwsze skojarzenie większości osób, które słyszą określenie „duży pies”. Ich wzrost przekracza 70–80 cm, a waga waha się od 45 kg do nawet 90 kg. Smukła i umięśniona sylwetka oraz gładka i lśniąca sierść dodają tym psom elegancji. Natomiast umaszczenie, kształt głowy i zwisające uszy – niepowtarzalnego charakteru.

Mimo iż dogi używane były do polowań oraz jako psy bojowe dziś ich charakter jest zupełnie inny. Ten spokojny molos to wspaniały pies rodzinny. Uwielbia być blisko człowieka i jest przyjazny w stosunku do dzieci. Ze względu na nieufność do obcych może sprawdzić się jako pies stróżujący. Duże gabaryty powodują, że dog niemiecki nie jest to pies szybki i zwinny. Podczas zabawy nie zwraca uwagi na swoją masę. Uwielbia zarówno spacery, jak i wspólne wylegiwanie się na kanapie, nawet wtedy, kiedy się na niej nie mieści.

Przeciętna długość życia doga niemieckiego to około 8–10 lat. Niestety rasa ta narażona jest na wiele chorób oraz liczne problemy z układem ruchu. Posiadając takiego psa, trzeba szczególnie dbać o jego zdrowie oraz dobrą kondycję. Podczas wyboru hodowli zwróć uwagę na badania rodziców oraz ewentualne przypadki chorób, jakie występowały w innych miotach.

Dowiedz się więcej o rasie dog niemiecki.

Bernardyn

Ten górski ratownik ze Szwajcarii z beczółką przy szyi to jedna z najbardziej znanych ras psów. Wszyscy kojarzymy też filmowego Beethovena. To zdecydowanie rasa, obok której nie da się przejść obojętnie. Ich maślane oczy, brązowo-rudo-białe umaszczenie i charakterystyczny pysk sprawiają, że każdy marzy o takim czworonożnym przyjacielu.

Bernardyn to silny i masywny pies. Sprawdzi się doskonale jako pies rodzinny, który będzie pilnował obejścia. Jest spokojny i zrównoważony, ale uwielbia wspólne zabawy i pieszczoty. Dobrze czuje się w domu z dziećmi, jednak przez swoją masę rzadko bywa delikatny w zabawie. Nie potrzebuje bardzo dużo aktywności, ale lubi przebywać w towarzystwie człowieka. Ze względu na gęstą sierść będzie wolał spędzać czas w ogrodzie lub na tarasie. Jeśli chciałbyś bernardyna trzymać w domu, wybierz odmianę krótkowłosą.

Bernardyny nie należą do ras agresywnych, jednak brak odpowiedniej socjalizacji w wieku szczenięcym może spowodować problemy w relacjach z ludźmi czy innymi psami. Dlatego warto udać się na zajęcia psiego przedszkola i pod okiem specjalisty odpowiednio wychować tego olbrzyma, żeby w przyszłości uniknąć nieprzyjemnych sytuacji.

W porównaniu do innych dużych ras psów bernardyny są zdrowe i wytrzymałe. Jednak ze względu na masywną budowę ciała i skłonność do chorób stawów trzeba dbać o ich kondycję. Uważać trzeba szczególnie na psy z niesprawdzonych hodowli, które mogą być obarczone wieloma problemami zdrowotnymi.

Sznaucer olbrzym

Rasę tą po raz pierwszy zaprezentowano na wystawie w Monachium w 1909 roku, stąd też inna jej nazwa: brodacz monachijski. Ten majestatyczny, ciekawski i radosny olbrzym to największy przedstawiciel rodziny sznaucerów. Dzięki swojemu charakterystycznemu wyglądowi głowy, obfitym brwiom i brodzie wzbudza respekt i podziw wśród ludzi. To pies waleczny i silny, a jednocześnie wrażliwy i skory do zabawy. Doskonale sprawdzi się w roli rodzinnego psa stróżującego. Jego inteligencja i chęć do nauki sprawiają, że lubi się uczyć i współpracować. Warto więc, oprócz codziennych spacerów, zapewnić mu odpowiednią dawkę psich aktywności i szkolenia.

Sznaucer olbrzym lubi aktywność. Będzie więc doskonałym kompanem wycieczek po lesie czy treningów obrony. Jego wrodzona ciekawość sprawdzi się podczas treningu ratownictwa czy nosework. W czasie szkolenia trzeba zwrócić uwagę na socjalizację z innymi psami, gdyż może mieć skłonność do wdawania się w konflikty. Uwielbia przebywać wśród ludzi i bardzo przywiązuje się do człowieka.

Pielęgnacja sznaucera olbrzyma nie należy do łatwych. Psy te wymagają regularnego czesania i trymowania oraz przycinania sierści, szczególnie na brodzie i brwiach. Niezbędne będą systematyczne wizyty u psiego groomera, który zadba o jego szatę.

Mimo swoich rozmiarów sznaucery potrafią dożyć wieku nawet 12–13 lat. Tak jak inne duże rasy psów mają skłonność do chorób stawów oraz skrętu żołądka. Jednak te olbrzymy cieszą się dobrym zdrowiem, pod warunkiem utrzymywania ich w odpowiedniej kondycji. Dobrze sobie radzą w każdych warunkach pogodowych, dzięki czemu chętnie spędzają czas na dworze przez cały rok.

Dowiedz się więcej o rasie sznaucer olbrzym.

Cane corso

Rasa cane corso pochodzi z Półwyspu Apenińskiego. Należy do grupy molosów w typie mastifa. To duży pies stróżujący i obronny. Jest inteligentny, opanowany i spostrzegawczy, co czyni go psem podatnym na szkolenie. Potrafi być jednak uparty. Bardzo przywiązuje się do rodziny, ale bywa nieufny wobec obcych. Sprawdzi się więc doskonale jako stróż i pies rodzinny. Żeby uniknąć problemów w kontaktach z ludźmi i innymi psami, od wczesnych tygodni życia trzeba zadbać o odpowiednią socjalizację. Zajęcia z posłuszeństwa pomogą zapanować nad psem, kiedy osiągnie swoją docelową wagę. Niewyszkolony, może wykazywać agresję i być trudny do ujarzmienia.

Ich wygląd na pewno budzi respekt. Dorosły cane corso osiąga wagę 40–50 kg przy wzroście 60–70 cm w kłębie. Krótka i gładka sierść nie jest trudna w pielęgnacji. Jednak psy te mają tendencję do ślinienia się. Trzeba też regularnie sprawdzać im oczy i uszy. Ze względu na długość sierści nie są to psy zimnolubne. Choć uwielbiają zabawy na śniegu, to wieczory i mroźne dni wolą spędzać w ciepłym domu.

Ze względu na bardzo masywną budowę ciała cane corso mogą mieć tendencje do schorzeń układu ruchu. Dlatego tak ważne jest utrzymywanie psa w dobrej kondycji fizycznej i nieprzekarmianie. W rasie mogą zdarzać się choroby serca i padaczka, dlatego warto regularnie wykonywać badania kontrolne. Zdrowy przedstawiciel rasy może dożyć nawet 12 lat.

Owczarek niemiecki

Choć coraz częściej można spotkać mniejszych przedstawicieli tej rasy, to nadal owczarek niemiecki uważany jest za dużego psa, szczególnie w przypadku samców. Według wzorca FCI ich wysokość w kłębie waha się pomiędzy 55 a 65 cm. Waga u psów wynosi 30–40 kg, u suk 22–32 kg. Bliżej im więc do dużego psa niż średniaka.

Owczarka niemieckiego znają chyba wszyscy. Śmiało można powiedzieć, że to najpopularniejsza i najbardziej wszechstronna rasa dużych psów, która skradła serca wielu ludziom. Jeśli szukasz psa, który sprawdzi się w niemal każdym typie aktywności, będzie chętnie współpracował, ale też pilnował obejścia, to dobrze trafiłeś. Mogą mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu, choć zdecydowanie preferują pobyt na świeżym powietrzu.

Owczarki niemieckie występują w dwóch odmianach: krótkiej i długowłosej. Kiedyś tylko odmiana krótkowłosa była uznawana przez FCI, dziś obie są dopuszczone przez organizację. Ten inteligentny, ciekawski, towarzyski, czujny i odważny pies sprawdzi się zarówno dla początkującego właściciela, jak i osoby z dużym doświadczeniem kynologicznym. Wielu przedstawicieli tej rasy można spotkać pracujących w służbach, takich jak policja, straż graniczna czy straż pożarna. To zdecydowanie pies do zadań specjalnych.

Niestety rasa ta ma predyspozycje do wielu chorób. Główną z nich jest dysplazja stawów biodrowych i łokciowych. Nadmierne kątowanie tylnych kończyn to obecnie trend wystawowy. Niestety prowadzi to do wielu problemów z poruszaniem się i ogólną sprawnością fizyczną. Na szczęście w liniach sportowych i pracujących mocno zwraca się uwagę na ich zdrowie i kondycję, co wyraźnie odróżnia je od wystawowych braci. Także problemy z trzustką, skręt żołądka, czy niektóre nowotwory coraz częściej pojawiają się w tej rasie. Średnia długość życia owczarka niemieckiego to około 12 lat.

Szata krótkowłosego owczarka niemieckiego nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Ważne jest jedynie regularne czesanie, dzięki któremu pozbywamy się martwego podszerstka. Odmiana długowłosa wymaga częstszego wyczesywania i szczotkowania, szczególnie w okresie jesieni i zimy. Poza tym trzeba sprawdzać stan oczu, uszu i długość pazurów, które należy przycinać, jeśli pies sobie ich nie ściera.

Dowiedz się więcej o rasie owczarek niemiecki.

Wilczarz irlandzki

Ten olbrzym to największy przedstawiciel grupy chartów oraz jeden z największych psów na świecie. Stojąc na tylnych łapach, dorównują wzrostem człowiekowi. Ulubieniec królów i cesarzy, wykorzystywany do polowań na wilki, łosie i inną grubą zwierzynę. Dziś rasa ta nie jest już wykorzystywana do pracy. Trzymane są w domach głównie do towarzystwa i jako psy rodzinne.

Dorosły wilczarz irlandzki może osiągnąć wysokość w kłębie nawet powyżej 85 cm, ważąc przy tym nawet 55–60 kg. Mimo swoich rozmiarów to pies pełen gracji i elegancji. Ich lekka budowa ciała sprawia, że potrafią rozwinąć dużą prędkość w biegu. Jak na charta przystało, poruszają się bardzo dynamicznie, zgrabnie i dostojnie. Szata wilczarza jest sztywna, twarda i szorstka, o równej długości na całym ciele. Ich pielęgnacja nie jest szczególnie wymagająca. Konieczne jest regularne wyczesywanie i trymowanie.

Ten delikatny olbrzym jest niezwykle pokojowo nastawiony do świata. Z natury spokojny, bezkonfliktowy, mocno oddany swojemu właścicielowi. Sprawdzi się jako pies rodzinny, jednak nie ma co liczyć, że przegoni intruza, który będzie chciał do nas wejść. Ze względu na swoje instynkty może mieć tendencję do ucieczek. Uczy się szybko i chętnie, ale potrafi być uparty. Jeśli sam nie będzie chciał czegoś zrobić, to za nic w świecie go do tego nie zmusimy. Bardzo ważna jest socjalizacja i oswajanie z otoczeniem od pierwszych miesięcy życia.

U tak dużej rasy psów mogą występować schorzenia układu ruchu, dlatego decydując się na szczeniaka, trzeba zwracać uwagę, z jakiej hodowli pochodzi. Często występującymi schorzeniami są także choroby serca, wątroby oraz trzustki. Niestety wilczarze nie są rasą długowieczną. Ich przeciętna długość życia to 8–10 lat. Trzeba też liczyć się z dużymi kosztami utrzymania takiego olbrzyma.

Berneński pies pasterski

Berneński pies pasterski to rasa pochodząca ze Szwajcarii. Dawniej wykorzystywany do pilnowania, wypasania bydła oraz ciągnięcia wózków z mlekiem. Dziś to głównie pies rodzinny. Uwielbia przebywać blisko człowieka, z którym bardzo chętnie współpracuje. Przyjacielski, zrównoważony, chętny do nauki i zabawy. Będzie doskonałym kompanem dla dzieci i dorosłych. Ze względu na swoje rozmiary polecany jest raczej do domu z ogrodem. Według wzorca wzrost dorosłego samca waha się w przedziale 64–70 cm przy wadze 50–60 kg. Suki oczywiście są nieco mniejsze. Patrząc na berneńczyka, widzimy muskularną sylwetkę, mocne kości i silne mięśnie, a jednocześnie łagodność, otwartość i przyjazne spojrzenie.

Trójkolorowe umaszczenie, długa i gęsta szata oraz miękkie i lśniące futro sprawiają, że nie da się obok niego przejść obojętnie. Bez problemu radzi sobie nawet w trudnych warunkach pogodowych. Jednak aby sierść odpowiednio chroniła psa, trzeba o nią dbać. Warto co jakiś czas odwiedzić psiego fryzjera, który wykąpie psa, wysuszy, wyczesze i usunie wszelkie kołtuny.

Olbrzym o łagodnym sercu i miłym usposobieniu – tak zdecydowanie można określić berneńczyka. Kocha kontakt z człowiekiem i bardzo przywiązuje się do właściciela. Jest inteligentny i chętnie się uczy, dlatego z przyjemnością da się namówić na zajęcia z posłuszeństwa, nosework lub inne psie aktywności. Dobrze zsocjalizowany będzie przyjazny zarówno w stosunku do psów, jak i innych zwierząt. Bardzo dobrze czuje się też w towarzystwie dzieci, jednak z uwagi na gabaryty zawsze takie kontakty powinny odbywać się pod kontrolą osoby dorosłej. Jeśli więc szukasz spokojnego, opanowanego, radosnego i niekłopotliwego psa rodzinnego, to ta rasa będzie doskonałym wyborem.

Jak wszystkie duże rasy psów berneńczyki narażone są na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych. Często też zapadają na nowotwory i choroby nerek. Nie jest to rasa długowieczna. Żyją średnio 8–10 lat. Trzeba więc być szczególnie czujnym na wszelkie niepokojące objawy oraz pamiętać o rutynowych kontrolach u weterynarza.

Nowofundland

Jeden z najbardziej znanych molosów, zwany także wodołazem. Wyhodowany w kanadyjskiej Nowej Fundlandii do transportowania ciężkich ładunków oraz wyciągania sieci z morza. Obecnie rasa ta, ze względu na swoje zamiłowanie do wody, wykorzystywana jest często w ratownictwie wodnym.

Nowofundland to naprawdę duża rasa psów o bardzo masywnej budowie ciała, umięśnionym tułowiu i imponującej posturze. Dorosły samiec osiąga wzrost powyżej 70 cm i wagę w przedziale 60–70 kg. Średniej długości, gęsta i obfita sierść potęguje wrażenie wielkości tego psa. Nie dziwi więc fakt, że nowofundlandy znajdują się na szczycie listy największych ras psów.

Mimo swoich rozmiarów psy te są bardzo łagodne, opanowane i spokojne. Ich przyjazny charakter, cierpliwość i brak agresji predysponuje do bycia doskonałym psem rodzinnym, choć raczej polecanym do domu z ogrodem niż mieszkania w bloku. Nadaje się dla rodziny z dziećmi oraz bez problemu dogada się z innymi zwierzętami. Przywiązuje się do właścicieli i bardzo lubi bliski kontakt z człowiekiem. Jest inteligentny, odważny i chętnie nawiązuje współpracę, dzięki czemu uwielbia wszelkie aktywności umysłowe. Jest też doskonałym pływakiem.

Pielęgnacja nowofundlanda wymaga sporo pracy. Niezbędne jest regularne czesanie, gdyż ich sierść ma tendencję do kołtunienia. Jeśli nie zadbamy o nią odpowiednio, straci swoje właściwości ochronne, a dodatkowo mogą wystąpić różne infekcje skórne. Trzeba też się liczyć z dużą ilością sierści i błota w domu. Niestety, psy te bardzo intensywnie się ślinią. Jeśli więc lubisz nieskazitelny porządek, odradzałabym tę rasę.

Nowofundland to pies odporny na warunki pogodowe. Jeśli ma odpowiednio przygotowane miejsce, bez problemu może mieszkać na dworze. Jak wszystkie psy dużych ras ma predyspozycje do dysplazji stawów łokciowych i biodrowych. Częściej występują u nich także choroby serca i układu krążenia oraz nowotwory. Jest też narażony na skręt żołądka. Ich przeciętna długość życia to około 10 lat.

Dowiedz się więcej o rasie nowofundland.

Tosa inu

Molos pochodzący z Japonii, stąd jego druga nazwa to mastif japoński. Dawniej wykorzystywany do walk psów, przez co może wykazywać skłonność do agresji wobec innych psów. Odważny, czujny i silny, a do tego o imponujących rozmiarach. Niczym szlachetny samuraj będzie bronił swojej rodziny.

W Polsce tosa inu zgaduje się na liście ras niebezpiecznych, w związku z tym trzeba posiadać na niego pozwolenie. Można je uzyskać w Urzędzie Gminy.

Dorosłe osobniki osiągają wysokość w kłębie nawet 80 cm przy wadze 70–90 kg. Jeśli więc zdecydujesz się na tosę, musisz mieć dla niego sporo miejsca w domu. Tym bardziej że te olbrzymy kochają się przytulać i być blisko człowieka. W trakcie zabawy potrafią być niedelikatne i nie zważają na swoje gabaryty. Ich ogromną zaletą jest cierpliwość i brak skłonności do szczekania. Jednak możesz być pewny, że przy takim stróżu raczej nikt nieproszony nie wejdzie sam do Twojego domu. Mimo spokojnego charakteru od najmłodszych lat należy zadbać o prawidłową socjalizację, szczególnie z innymi psami. Ważne jest także podstawowe posłuszeństwo, żeby nie było problemu z opanowaniem psa na spacerze.

Tosa inu jak wszystkie rasy duże psów jest narażony na choroby układu ruchu. Trzeba zwrócić szczególną uwagę na okres intensywnego wzrostu, kiedy to może pojawić się tzw. młodzieńcze zapalenie kości. Inne dolegliwości tej rasy to kłopoty z oczami. Poza tym te olbrzymy należą raczej do psów cieszących się dobrym zdrowiem. Ważne jest utrzymywanie ich w dobrej kondycji. Tosa sprawdzi się doskonale jako kompan codziennych spacerów. Jednak długie wycieczki w teren mogą być dla niego męczące.

Pielęgnacja sierści nie jest trudna. Wystarczy regularne wyczesywanie szczotką lub specjalną gumową rękawicą. Standardowo należy sprawdzać długość pazurów, kondycję oczu i uszu oraz zębów. Dość powszechne w tej rasie są tzw. modzele, które powstają szczególnie na łokciach. Dlatego tosa powinien mieć odpowiednio miękkie posłanie. Psy te żyją przeciętnie 10–11 lat.

Owczarek środkowoazjatyckie

Owczarek środkowoazjatycki, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z terenów środkowej Azji. Nazywany jest także ałabajem lub po prostu azjatą. Dawniej pełnił funkcję psa stróżującego i broniącego stad. Wykorzystywany był także do polowań na dużą zwierzynę oraz do walk psów. To potężny pies o silnej i masywnej budowie ciała. Niezależny, odważny, ale spokojny i zrównoważony. Będzie doskonałym stróżem i obrońcą domu i rodziny. Nieufny wobec obcych, może zaatakować bez ostrzeżenia. Każdego, kto nie należy do jego stada, potraktuje jak wroga. To zdecydowanie pies dla doświadczonego właściciela, który zdaje sobie sprawę z jego zalet i wad. Jeśli więc nie chcesz mieć problemu z wpuszczeniem gości do domu, bardzo ważne jest socjalizowanie azjaty z ludźmi od pierwszych dni, kiedy pojawi się w Twoim domu.

Ten majestatyczny olbrzym budzi respekt u każdego, kto go spotka. Minimalny wzrost azjaty to 70 cm dla psów i 65 cm dla suk. Waga mieści się w przedziale od 50 kg do aż 80 kg. Gęsta, twarda i z obfitym podszerstkiem szata doskonale chroni zwierzaka nawet przed silnym mrozem i wiatrem. Z tego też powodu psy te raczej nie są polecane do mieszkania. Bez problemu mogą mieszkać na zewnątrz.

Owczarek środkowoazjatycki należy do psów zdrowych i odpornych. Nie jest podatny na choroby i urazy. Podobnie jak w przypadku innych dużych ras psów mogą pojawić się problemy ze stawami czy kręgosłupem. Pielęgnacja azjatów nie jest trudna i skomplikowana. Jedynie w okresie intensywnego linienia trzeba przypilnować regularnego wyczesywania. Poza tym trzeba sprawdzać stan uszu, oczu, zębów i długość pazurów. Jeśli odpowiednio zadbamy o jego kondycję, będzie nam towarzyszył nawet 14 lat.

Zanim zdecydujemy się na psa w rozmiarze XXL, trzeba przemyśleć, czy jesteśmy gotowi przyjąć takiego olbrzyma pod swój dach. Na pewno budzą podziw i zachwyt i nie da się przejść obok nich obojętnie. Imponują wielkością, siłą i często przyjacielskim usposobieniem. Mają jednak specyficzne wymagania i zdecydowanie zajmują więcej miejsca niż pozostałe rasy. Większość z nich to rasy pracujące, wyhodowane do pilnowania stad, obrony terytorium, transportu czy polowania. Ale są to także doskonałe psy rodzinne. Jednak większość z nich nie jest polecana do mieszkań, najlepiej czują się w domu z dużym ogrodem. Opieka nad nimi bywa wymagająca, a ich utrzymanie jest kosztowne. A do tego rzadko żyją dłużej niż 10–11 lat.

Bullmastiff

Pies o sercu tak wielkim jak on sam. Wierny przyjaciel i obrońca. Połączenie odwagi i siły z łagodnością, spokojem i opanowaniem. Nieustraszony stróż i oddany domownik. Doskonały towarzysz całej rodziny.

Należy do grupy molosów typu mastif. Jego przodkami są buldog staroangielski i mastif angielski. Wyhodowany jako pies obronny, do pilnowania dużych posiadłości przed złodziejami i kłusownikami. Jego zadaniem było złapanie i unieruchomienie nieproszonego gościa do czasu przyjścia właściciela. Z uwagi na swoje cechy był szkolony także do wykrywania narkotyków oraz poszukiwania ludzi zasypanych pod lawinami czy gruzem w kopalniach złota i diamentów w Południowej Afryce. Dziś pełni głównie funkcję psa rodzinnego i towarzyszącego.

Bullmastiff to pies o bardzo mocnej budowie. Osiąga wzrost w przedziale 61–69 cm przy wadze nawet do 60 kg. Mimo tak dużych rozmiarów nie sprawia wrażenia ociężałego. Jest wręcz bardzo harmonijny i dynamiczny w ruchu. Skrócona kufa przypomina pysk buldoga, jednak nie powoduje u niego problemów z oddychaniem. Umięśnione ciało sprawia, że pies jest bardzo zwinny i sprawny. Ze względu na krótką sierść jego pielęgnacja nie jest kłopotliwa. Należy jednak szczególnie zadbać o uszy i oczy, które mogą ulegać infekcji. Narażony jest także na choroby stawów oraz skręt żołądka.

Bullmastiff jest psem zrównoważonym i stabilnym. Doskonałym stróżem i opiekunem całej rodziny. Mieszanką siły charakteru z siłą mięśni. Raczej nie atakuje pierwszy. Może wykazywać zachowania agresywne, tylko jeśli zostanie do tego sprowokowany. Uwielbia bliski kontakt z człowiekiem i szybko się z nim zaprzyjaźnia. Ze względu na swoje rozmiary od początku trzeba go uczyć prawidłowego zachowania w stosunku do ludzi i innych psów. Dlatego warto się z nim wybrać na zajęcia do szkoły dla psów.

Ten uroczy molos nie jest typem sportowca, choć uwielbia się uczyć. Będzie preferował raczej spokojne spacery i wylegiwanie się w ogródku niż długodystansowe wycieczki po górach. Chętnie zamieszka w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu. Odpowiednio wychowany będzie akceptował inne zwierzęta. Niestety rasa ta nie należy do długowiecznych. Ich średnia długość życia to około 10 lat, choć często zdarza się, że odchodzą wcześniej.

Leonberger

Nazwa rasy pochodzi od niemieckiego miasta Leonberg w Bawarii. Radny tego miasta chciał stworzyć rasę przypominającą lwa znajdującego się w miejskim herbie. Można śmiało napisać, że leonberger to pies o lwim sercu. Odważny, zrównoważony i lojalny wobec człowieka. Świadomy swojej wielkości i siły nie wszczyna bójek, ale sprowokowany lub zagrożony może stanąć w obronie siebie lub swoich bliskich. To doskonały pies rodzinny. Uwielbia towarzystwo wszystkich członków rodziny. Szybko i łatwo przywiązuje się do człowieka i staje się jego wielkim (dosłownie) przyjacielem. Siła spokoju w połączeniu z odwagą i czujnością sprawia, że leonbergery są doskonałymi stróżami. Mało kto, kiedy zobaczy lwa w skórze psa, nieproszony wejdzie na posesję.

Opiekun leonbergera musi liczyć się z dość czasochłonną i wymagającą pielęgnacją psa. Te majestatyczne olbrzymy osiągają wzrost nawet 80 cm przy wadze dochodzącej do 75 kg. Są to jedne z największych psów. Długa, twarda i przylegająca sierść wymaga regularnego czesania. Ze względu na ich umiłowanie do wody warto przyzwyczaić je do suszarki. Jeśli zaniedbamy wyczesywanie martwego podszerstka, w sierści będą tworzyć się kołtuny, a skóra może ulegać odparzeniu. Psy te z powodzeniem mogą mieszkać na dworze. W domu natomiast trzeba liczyć się ze sporą ilością błota i piachu.

W okresie szczenięcym trzeba zadbać o dobrą socjalizację z ludźmi i innymi psami. Warto też wprowadzić treningi posłuszeństwa, żeby móc zapanować nad tym gigantem. A ponieważ leonbergery chętnie spędzają czas z człowiekiem i uwielbiają się uczyć, będzie to dla nich świetna zabawa. Preferują raczej spokojne, mało aktywne spacery i wylegiwanie się w ogródku. Nie odmówią jednak wspólnej zabawy czy pieszczot.

Niestety jak większość molosów leonbergery nie są rasą długowieczną. Średnia długość ich życia to około 9–10 lat. Rzadko przekraczają magiczną barierę 10 lat życia. Nie przepadają za upałami, dlatego latem trzeba zapewnić im dużo cienia. Rasa ta ma skłonności do dysplazji stawów biodrowych i łokciowych oraz chorób kardiologicznych i problemów z oczami.

Mastif neapolitański

Mastif neapolitański to jeden z największych psów świata i jedna z najstarszych ras. Wywodzi się od rzymskich psów bojowych. Pełnił funkcję obronną, brał udział w walkach i pilnował gospodarstw. Dzisiejsze mastify na szczęście nie wykazują już tylu bojowych cech, jednak nadal warto pamiętać, do czego zostały stworzone. Współczesny przedstawiciel tej rasy nie okazuje nadmiernej agresji. Jest opanowany i zrównoważony, ale potrafi uruchomić swój silny i dominujący charakter. Stąd też rasa ta nie jest polecana dla początkujących opiekunów.

Przyjacielski i oddany wobec rodziny, ale nieufny w stosunku do obcych. To zdecydowanie pies jednego właściciela. Swoim wyglądem budzi respekt. Czujny, bardzo kontroluje otoczenie. Sprowokowany potrafi zaatakować i walczyć do końca, sam jednak raczej nie wszczyna bójek. Ze względu na swoje rozmiary zwykle porusza się wolno i leniwie. Biega natomiast całym sobą, dynamicznie i zdecydowanie. Jeśli szukasz oddanego psa stróżującego, rasa ta będzie doskonałym wyborem. Choć lubi się uczyć, w treningu i w życiu jest dość uparty i lubi mieć swoje zdanie.

Mastif neapolitański to pies gigantycznych rozmiarów. W 2001 roku do księgi rekordów Guinnessa został wpisany przedstawiciel tej rasy o imieniu Herkules jako największy pies świata. Ważył wtedy 128 kg. Przeciętne osobniki osiągają wagę 60–70 kg przy wzroście 65–75 cm. To duży, ciężki i masywny pies o charakterystycznych fałdach, które tworzy obfita i luźna skóra na całym ciele. Ze względu na krótką sierść pielęgnacja nie jest kłopotliwa. Należy jednak regularnie przemywać fałdy skórne, szczególnie na pysku, oraz dbać o zdrowie oczu.

Podobnie jak jego olbrzymi koledzy mastif nie należy do ras, które żyją dłużej niż 10 lat. Ma skłonność do dysplazji stawów biodrowych i łokciowych. Często cierpi też na choroby oczu, związane głównie z nadmiarem skóry na pysku. Podobnie jak u większości dużych ras psów zdarza się u nich skręt żołądka oraz problemy kardiologiczne. Nie jest on także bardzo odporny na warunki atmosferyczne, zarówno latem, jak i zimą. Nie służą mu ani wysokie, ani niskie temperatury. Biorąc pod swój dach psa tej rasy, trzeba zadbać o odpowiednie miejsce wypoczynku dla niego.

Rottweiler

Historia tej rasy sięga aż do czasów Cesarstwa Rzymskiego. Tam żyli pierwsi przodkowie współczesnych rottweilerów. Ich zadaniem było chronić ludzi, bydło i dobytek przed złodziejami. Nazwa rasy pochodzi od miasta Rottweil w Niemczech. Psy te od zawsze budziły respekt, dlatego wykorzystywano je do przenoszenia pieniędzy w sakiewkach umieszczonych na obroży. Pomagały też zaganiać bydło do rzeźni. Ze względu na swoje cechy rasa ta znajduje się na liście psów agresywnych, co oznacza, że należy mieć na niego specjalne pozwolenie.

Rottweiler to pies odważny i inteligentny. Jest bardzo pewny siebie i jednocześnie uwielbia pracę z człowiekiem. Dobrze socjalizowany i wychowany będzie doskonałym psem rodzinnym. Ten oddany, lojalny i wierny domownik z determinacją i zaangażowaniem obroni swoich opiekunów. Niestety rasa ta ma bardzo złą reputację ze względu na wiele przykrych incydentów, do których doszło przez nieodpowiedzialnych właścicieli. Nie jest to pies, którego łatwo wyprowadzić z równowagi, ale sprowokowany czy źle traktowany będzie walczył zaciekle. Dlatego jeśli zdecydujesz się na rottweilera, na pewno trzeba udać się do specjalisty, który pomoże odpowiednio go ułożyć. Wiele służb wykorzystuje je jako psy pracujące. Warto więc poszukać jakiegoś zajęcia, w którym będzie mógł realizować swoje potrzeby. Rottweiler z powodzeniem może trenować posłuszeństwo, nosework, tropienie czy obronę.

Wygląd rottweilera budzi respekt i podziw jednocześnie. Muskularne ciało i proporcjonalna sylwetka świadczą o jego sile i pewności siebie. Dorosłe psy osiągają wysokość w kłębie nawet do 68 cm oraz wagę w okolicach 50 kg. Mimo krótkiej sierści są dość odporne na warunki atmosferyczne. Mogą mieszkać zarówno w mieszkaniu, jak i w domu. W letnie miesiące chętnie oddają się kąpielom. Z racji swojej wielkości rasa ta narażona jest na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych. Rottweilery mają także skłonność do chorób oczu oraz alergii. Dlatego warto szukać psa ze sprawdzonej, dobrej hodowli. Zdrowy i zadbany rottweiler potrafi dożyć nawet 12–13 lat.

Dowiedz się więcej o rasie rottweiler.