Chin japoński to rasa wywodząca się z Kraju Kwitnącej Wiśni. Jest ona owiana ciekawą historią. Nazwa jest skrótem od „chichi inu”, co w dosłownym tłumaczeniu znaczy „mały pies”. Przedstawiciele tej rasy mają niewielkie wymagania ruchowe i doskonale nadają się do małych mieszkań.

Dzisiaj postaramy się zapoznać Cię bliżej z orientalnym i sympatycznym chinem japońskim.

Charakterystyka rasy psów:

• wielkość psa: psy – ok. 25 cm, suki są nieco mniejsze niż samce,
• użytkowość: psy do towarzystwa,
• długość życia: 10–16 lat,
• cena psa z rodowodem: 2500–4500 zł,
• usposobienie: przyjazny, inteligentny,
• odporność na warunki atmosferyczne: nie jest odporny na niskie oraz bardzo wysokie temperatury.

Pochodzenie i historia rasy

Niektórzy badacze twierdzą, że psy krótkonose, nieco przypominające pekińczyki, dotarły do Japonii około 520 roku wraz z buddyjskimi mnichami.

Chin japoński jest starożytną rasą. Według dokumentów jego przodkiem był pies sprowadzony przez mnichów buddyjskich dla cesarza japońskiego w roku 732 z Korei, skąd w ciągu następnych 100 lat do Japonii ściągnięto jeszcze wiele piesków.

W czasach Tokugawy Tsunayoshi, czyli w latach 1680–1709, w pałacu Edo trzymano chiny jako psy salonowe. Przez wieki były one hodowane przez szlachtę na dworze cesarza i nie widywano ich poza murami pałacu. Selekcjonowano je w taki sposób, by były jak najmniejsze i mieściły się w rękawach kimon. Czworonogi te trzymano również w bambusowych klatkach jak ptaki. Każdy pałac miał swoje psy i były one ze sobą krzyżowane. Jednak przez zbyt bliskie kojarzenia rasa ucierpiała na zdrowiu. Niektóre źródła podają, że w celu miniaturyzacji psom podawano sake, co miało wpłynąć na ich wielkość. Natomiast w północnej Japonii wyhodowano większy typ china.

Od roku 1868 pies ten stał się popularny wśród kobiet z wyższych sfer i chiny wyniesiono do rangi psów salonowych.

Pierwszy raz oficjalnie zaprezentowano rasę w 1873 roku na wystawie w Birmingham, a w 1880 roku American Kennel Club uznał rasę i nadał jej nazwę japoński spaniel (zmieniono ją na obecną w 1977 roku). Pierwsze amatorskie hodowle powstały w Austrii, dokąd psy trafiły w 1889 roku.

Do Polski rasę sprowadziła Zofia Załęska w 1977 roku.

Obecnie chin japoński jest popularnym psem do towarzystwa. Możemy podziwiać je na wielu wystawach psów rasowych.

Jak wygląda chin japoński?

To mały, elegancki pies o szerokim pysku i typowym orientalnym wyrazie. Ma długą jedwabistą szatę, która okrywa całe ciało z wyjątkiem głowy, na której sierść jest krótsza i przylegająca.

Pies ma charakterystyczne umaszczenie, które wzorcowo powinno być symetrycznie rozmieszczone na głowie. Znaczenia mogą występować w kolorze czarnym lub czerwonym. Uszy, szyję oraz uda są porośnięte bogatymi piórami. Niezwykłą ozdobę stanowi bogato obrośnięty ogon.

• Budowa: jest to raczej smukły i lekki pies. Wysokość w kłębie wynosi zazwyczaj 20–27 cm, a masa ciała mieści się w granicach 2–6 kg. Mimo niewielkich rozmiarów pieski te są bardzo sprawne i zwinne.
• Głowa: szeroka i zaokrąglona.
• Kufa: pysk bardzo krótki i szeroki.
• Oczy: duże, okrągłe, szeroko rozstawione, lśniąco czarne.
• Uszy: długie, trójkątne, wiszące, pokryte długim włosem, osadzone daleko od siebie.
• Nos: kolor nosa czarny lub ciemny cielisty, w zależności od koloru łat. Dobrze rozwarte nozdrza.
• Szyja: raczej krótka, noszona wysoko.
• Tułów: krótki i prosty.
• Klatka piersiowa: umiarkowanie szeroka i głęboka, żebra umiarkowanie wysklepione.
• Kończyny przednie: proste przedramiona, kościec delikatny, część tylna przedramion (poniżej łokcia) ozdobiona piórami.
• Kończyny tylne: umiarkowanie kątowane, tylna partia zadu ozdobiona piórami.
• Łapy: małe, zajęcze, pożądane obfite owłosienie.
• Ogon: pokryty pięknym, obfitym i długim włosem, noszony nad grzbietem i układający się w kształt chryzantemy.
• Proporcje: wysokość w kłębie jest równa długości tułowia, suki mają nieznacznie dłuższy tułów.
• Ruch: elegancki, lekki i dumny.

Wysokość w kłębie:
 Psy: ok. 25 cm; suki są nieco mniejsze.

Waga:
Psy: 1,8–6,0 kg; suki są nieco lżejsze.

Szata i umaszczenie

Chin japoński to pies o jedwabistej, prostej i długiej szacie. Jego niewielkie ciało pokrywa bogate owłosienie, które szczególnie wyróżnia się na tylnej części ud, ogonie, szyi i uszach. Wyjątek stanowi głowa, którą porasta wyraźnie krótszy włos.

Maść biała z czarnymi lub czerwonymi łatami. Chin japoński powinien mieć symetrycznie rozmieszczone łaty wokół oczu, na uszach i całym ciele. Bardzo ceniona jest czysto biała strzałka biegnąca od kufy do czubka nosa.

Chin japoński – charakter i usposobienie

Chin japoński to mały, radosny pies o wielkim sercu, bardzo oddany swoim właścicielom. Jest niezwykle zrównoważony, wesoły i posłuszny.

Potrafi również pokazać swój charakter – kiedy się obrazi, to niełatwo go przekupić. Jest pełen temperamentu, ale umie również spokojnie spędzić pół dnia na ulubionej kanapie czy na parapecie okiennym. Jest psem ciekawskim, inteligentnym i bardzo dystyngowanym. Chętnie spędza czas ze swoją rodziną, przy czym nie wyróżnia żadnego z domowników.

Doskonale umie odczytać nastrój swojego właściciela i dostosować swoje zachowanie do okoliczności. Swoimi niesamowitymi popisami potrafi rozbawić całą rodzinę. Jest to pies, który nie narzuca swojej obecności, ale przy odrobinie zainteresowania pokaże całą paletę sztuczek. Lubi uczyć się nowych rzeczy, spędzając czas ze swoim właścicielem.

Zalety i wady china japońskiego

Chin japoński to rasa o charakterystycznych cechach, które stanowią zarówno jej atuty, jak i potencjalne wyzwania dla właścicieli.

Zalety:

• związany mocno ze swoimi właścicielami,
• nie wymaga długich spacerów,
• toleruje koty i inne zwierzęta domowe,
• łatwy w pielęgnacji,
• tani w utrzymaniu.

Wady:

• szczenięta są delikatne i w pierwszych miesiącach życia potrzebują więcej uwagi,
• rasa nie jest odporna na upały i mrozy,
• rasa brachycefaliczna – może mieć problemy z oddychaniem po wysiłku i wymaga zwiększonej wentylacji,
• może mieć problemy z oczami,
• zdarzają się przypadki padaczki.

Użytkowość kiedyś i dziś

Chin japoński jako przedstawiciel psów ras miniaturowych od wieków miał za zadanie towarzyszyć człowiekowi. Chiny japońskie stały się pupilami japońskiej, a potem także europejskiej arystokracji. Są łagodne, wesołe i chętne do zabawy. Właśnie te cechy sprawiły, że chin stał się typowym psem do towarzystwa.

Umiejętności

Do najważniejszych umiejętności china japońskiego można zaliczyć zdolność do adaptacji w różnych warunkach oraz umiejętność współżycia z innymi zwierzętami.

Łagodny charakter sprawia, że są świetnymi kompanami dziecięcych zabaw, towarzyszami osób samotnych i starszych.

Tryb życia

Chin japoński uwielbia spędzać czas ze swoim właścicielem. Pies ten nie wymaga dużej aktywności ruchowej, ale zapewnienie mu umiarkowanych spacerów to klucz do zdrowia zwierzęcia.

Jest to spokojne zwierzę, które najchętniej spędza czas na kanapie lub kolanach swojego właściciela, jest typowym empatycznym psim przyjacielem.

Chin japoński – zachowanie

Zachowanie china japońskiego odzwierciedla jego wyjątkową osobowość i temperament, co jest kluczowe dla zrozumienia, jak ta rasa może wpasować się w domowe życie. Oto kilka aspektów zachowania, które potencjalni właściciele powinni rozważyć:

• Znoszenie samotności: raczej nie lubi samotności, ale można go przyzwyczaić do codziennego czekania na właściciela.
• Posłuszeństwo: jest raczej posłuszny, szybko uczy się komend.
• Skłonność do ucieczek: zwykle nie wykazuje skłonności do ucieczek.
• Szczekliwość: jest to cecha osobnicza, szczeka, kiedy jest zaniepokojony, i jest to raczej forma zakomunikowania właścicielowi problemu.

Współżycie z innymi

Rozumienie interakcji china japońskiego z otoczeniem, zarówno z ludźmi, jak i innymi zwierzętami, jest kluczowe dla tworzenia harmonijnego domowego środowiska.

• Zachowanie w stosunku do dzieci: bardzo przyjazny w stosunku do dzieci.
• Zachowanie w stosunku do innych zwierząt domowych: tolerancyjny dla innych zwierząt.
• Zachowanie w stosunku do obcych: dość nieufny, ale w obecności właściciela potrafi się szybko przyzwyczaić do nowej osoby.

Dla kogo chin japoński?

Chin japoński jest bardzo sympatycznym psem, który będzie czuł się świetnie w towarzystwie osób starszych, rodzin z dziećmi, a także osób, które lubią umiarkowane spacery i spokojniejsze formy spędzania czasu z psem. Zdecydowanie nie jest superwytrzymałym biegaczem, nie nadaje się też do zabaw w upale czy w silnym mrozie.

Dla kogo pies tej rasy?

• dla rodzin z dziećmi,
• dla osób starszych,
• dla wszystkich osób potrzebujących kontaktu z psem.

Dla kogo nie nadaje się pies tej rasy?

• dla osób uprawiających bieganie,
• dla osób uprawiających bikejogging,
• dla osób lubiących górskie wędrówki.

Jakie są szczeniaki?

Szczenięta china są niezwykle urocze. Należy pamiętać, że jako przedstawiciele małych ras są bardzo delikatne i wrażliwe. Kiedy zostają same w domu, należy pamiętać o zabezpieczeniu ich w kojcu.

Małe chiny są niezwykle ciekawskie i potrafią wspinać się na meble. Podczas zabawy mogą być żywiołowe. Musimy pamiętać, że ich ciemiączka dość późno się zrastają, a niechroniony mózg może łatwo ulec uszkodzeniu.

Od pierwszych dni należy pamiętać o socjalizacji szczenięcia – im wcześniej zaczniemy przyzwyczajać zwierzę do nowych sytuacji, tym szybciej i łatwiej przystosuje się do dźwięków, zmian otoczenia, obcych osób czy innych zwierząt.

Wychowanie i szkolenie psa rasy chin japoński

Szkolenie china japońskiego należy do przyjemnych zajęć, ale trzeba przeprowadzać je stopniowo.

Chiny są inteligentne, szybko i chętnie się uczą, bardzo dobrze współpracują z właścicielem. Podczas szkolenia tej rasy należy pamiętać, że chiny mają delikatną psychikę i więcej uzyskamy za pomocą pozytywnych metod szkolenia, niż stosując metodę twardej ręki. Bardzo ważne jest ustalenie zasad i konsekwencja w ich egzekwowaniu.

Warto wcześnie nauczyć psa chodzenia na smyczy. Czworonogi, które nie opanują tej umiejętności we wczesnych tygodniach życia, mogą przysporzyć właścicielowi wielu problemów, na przykład nadwyrężyć kark podczas zmagań „z wrogiem”. Ważna jest również nauka podstawowych komend: siad, leż, wracaj, zostań, do mnie.

Jeśli zastosujemy się do tych zaleceń, będziemy opiekunami szczęśliwego, wesołego i posłusznego psa o stabilnej psychice.

Zdrowie

Chin japoński to długowieczny i zdrowy pies. Trzeba pamiętać o tym, że szczenięta należy kupować w hodowlach, które dbają o przeprowadzanie badań DNA u swoich zwierząt hodowlanych.

Podobnie jak wiele innych ras chiny japońskie mają skłonność do otyłości. Należy dbać o ich zbilansowaną dietę oraz odpowiednią dawkę ruchu w ciągu dnia.

Żeby nasz pies cieszył się dobrym zdrowiem, trzeba przeprowadzać badania kontrolne krwi, USG nerek, UKG serca oraz badania oczu. Należy regularnie kontrolować ich zęby, chiny mają bowiem tendencję do osadzania się kamienia nazębnego, a co za tym idzie – do stanów zapalnych dziąseł i przyzębia. Kluczem do zdrowia naszego psa będą również cykliczne szczepienia.

Choroby typowe dla chinów japońskich

Podobnie jak przedstawiciele innych ras psów, chiny mogą być podatne na pewne choroby:

• zwichnięcie rzepki – jest to niestabilność stawu kolanowego, która może wywoływać stany bólowe podczas chodzenia i utrudniać psu poruszanie się;
• padaczka – są na nią podatne niektóre osobniki; dzielimy ją na idiopatyczną, symptomatyczną i reaktywną;
• katarakta – jest to zmętnienie soczewki oka, które prowadzi do pogorszenia widzenia lub utraty wzroku;
• szmery serca u młodych psów, które wymagają specjalistycznej opieki weterynaryjnej;
• zespół suchego oka – to schorzenie polega na niewystarczającym działaniu kanalików łzowych i zaburzonej produkcji łez, może prowadzić do stanów zapalnych oczu;
• choroba Taya-Sachsa – jest rzadką chorobą neurologiczną, która może wystąpić u niektórych chinów; dostępne są testy DNA, które pomagają wyeliminować chore psy z dalszej hodowli;
• zespół oczny ras brachycefalicznych – oczodoły u tych ras są płytkie, dlatego oczy są mocno wyeksponowane, występuje u nich wytrzeszcz, przez co gałka oczna jest bardzo mocno narażona na urazy mechaniczne;
• entropium – schorzenie polega na podwinięciu jednej z górnych lub dolnych powiek w stronę gałki ocznej; rzęsy i sierść mają stały kontakt z powierzchnią oka, co prowadzi do przewlekłego stanu zapalnego;
• niedomykalność zastawki dwudzielnej (endokardioza) – są to zmiany zwyrodnieniowe w obrębie płatków zastawek.

Ile żyje, średnia długość życia

Tak jak u każdej innej rasy bardzo trudno określić długość życia china japońskiego. Wpływy środowiskowe, przebyte choroby czy na przykład otyłość mają olbrzymi wpływ na długość życia psa.

Pies, który ma dobraną odpowiednią dietę i jest objęty profilaktyką weterynaryjną, dożywa zazwyczaj długich lat w doskonałej kondycji. Przyjmuje się, że średnia długość życia przedstawicieli tej rasy wynosi 12–16 lat.

Chin japoński – cena szczeniaka. Ile kosztuje pies z rodowodem?

Cena szczeniaka z rodowodem FCI waha się od 2500 do 4500 zł.

Hodowla

Istnieje wiele hobbystycznych hodowli zrzeszonych w Związku Kynologicznym w Polsce.

Przed zakupem szczenięcia warto odwiedzić wystawę psów rasowych i porozmawiać z właścicielami i hodowcami rasy. Również na blogach internetowych oraz w grupach na Facebooku można znaleźć wiele przydatnych informacji dotyczących chinów japońskich.

Przy zakupie szczenięcia warto zapytać o długość życia jego dziadków i o problemy zdrowotne występujące u przodków. Porządny hodowca odpowie na wszystkie nasze pytania dotyczące rasy.

Imię dla china japońskiego

• Imię dla psa: Amai (słodki), Kenzo (mądry), Tsuki (księżyc).
• Imię dla suki: Rubi (rubinek), Hana (kwiat), Sake (tradycyjny alkohol).

Ulubione formy aktywności tej rasy

Do ulubionych form aktywności tych psów należą spacery oraz zabawy z właścicielem. Są to głównie psy do towarzystwa, które najchętniej spędzają czas na kolanach właściciela.

Chiny japońskie sprawdzają się w dog dance, ponieważ sport ten wymaga sprytu i inteligencji.

Gdzie powinien mieszkać?

Chin japoński nie ma szczególnych wymagań mieszkaniowych. Nadaje się zarówno do małych mieszkań w mieście, jak i do domów z ogrodem. Chin japoński nie wymaga długich spacerów i szalonych zabaw.

Podstawą są umiarkowane spacery, które zapewnią psu nieco ruchu.

Jaka karma, żywienie

Zakup szczenięcia z dobrej linii genetycznej znacznie ograniczy występowanie problemów zdrowotnych u naszego china. Na zdrowie psa wpływają czynniki zewnętrzne i środowiskowe.

Zapotrzebowanie na składniki odżywcze zmienia się wraz z wiekiem oraz aktywnością fizyczną psa. Spośród szerokiej oferty karm warto wybrać tę najlepszą, która zaspokoi potrzeby żywieniowe Twojego przyjaciela. Jeżeli nie masz pojęcia o odpowiednim zbilansowaniu pożywienia, nie wprowadzaj popularnego teraz odżywiania BARF. Pamiętaj, że przebiałkowany pies, to chory pies!

Japońscy arystokraci lubili karmić chiny dietą wegetariańską, co nie wychodziło zwierzakom na zdrowie. Trzeba pamiętać, że ten miniaturowy piesek pochodzi od wilka i potrzebuje w diecie białka zwierzęcego.

Karma White Dogs została tak opracowana, aby pokryć specjalne potrzeby żywieniowe psów z białym włosem.

Ten unikalny produkt pomaga usunąć plamy łzowe. Został stworzony przez światowej sławy hodowców, którzy zadbali o zapewnienie najlepszych składników odżywczych dla psów małych ras. Mały krokiet ułatwia gryzienie, pomaga poprawić trawienie u ras miniaturowych oraz niweluje brzydki zapach z pyszczka.

Jest to szczególnie ważne w przypadku ras brachycefalicznych, do których należy chin japoński.

Pielęgnacja sierści (czesanie, mycie), linienie

Sierść china japońskiego nie wymaga czasochłonnej pielęgnacji. Jej długie fragmenty potrzebują regularnego wyczesywania i odżywiania, najlepiej z użyciem odżywki typu leave-in.

Czy chin japoński linieje?

Chin japoński nie wymaga czasochłonnej pielęgnacji. W czasie linienia wypada głównie włos okrywowy (szata ma niewiele podszerstka), który łatwo sprzątnąć. Psa wystarczy wyczesać dwa razy w tygodniu zwykłą metalową szczotką i grzebieniem z obrotowymi zębami.

Ciekawostki o rasie chin japoński:

Oto kilka ciekawostek o chinie japońskim:

• Japońscy cesarze traktowali china japońskiego jako skarb narodowy.
• Miały rangę psów salonowych w pałacu cesarza.
• Chin japoński jest najmniejszą rasą pochodzącą z Japonii.
• Historycy twierdzą, że w rozwój rasy miały wkład psy takie jak mops oraz maltańczyk.
• Chin japoński jest niezwykle inteligentny.
• Psy te potrafią zadbać o swoje futro tak jak koty i je samooczyszczać.
• Są podobne do pekińczyków, ale mają wyższe łapy.

Klasyfikacja FCI – wzorzec rasy

• Kraj pochodzenia: Japonia.
• Data publikacji obowiązującego wzorca: 05.06.2009.
• Użytkowość: grupa IX – Psy ozdobne i do towarzystwa.
• Klasyfikacja FCI: numer wzorca 206,Sekcja 8 –chiny japońskie i pekińczyki.
• Próby pracy wymagane: nie są wymagane.

Podsumowanie. Opis rasy

Chin japoński to mały, elegancki pies, który będzie idealnym towarzyszem nawet w małych mieszkaniach. Pochodzi z Japonii, gdzie był hodowany przez mnichów buddyjskich i arystokrację. Psy te są znane z przyjaznej natury i inteligencji; nie są odporne na skrajne temperatury. Osiągają do 25 cm wysokości, ważą 2–6 kg i mogą żyć 10–16 lat. Cenione są za symetryczne umaszczenie i jedwabistą sierść. Są to psy do towarzystwa, nie wymagają dużo ruchu, dobrze znoszą współżycie z innymi zwierzętami. Rasa ta może być podatna na różne choroby, w tym problemy z oczami i padaczkę. Chin japoński jest idealny dla osób starszych i rodzin z dziećmi, które preferują spokojniejszy styl życia. Psy tej rasy są łatwe w hodowli i pielęgnacji, wymagają regularnej opieki weterynaryjnej i zbilansowanej diety.

Spaniel kontynentalny miniaturowy to rasa luksusowa, występująca w dwóch odmianach: papillon – z uszami stojącymi, oraz phalene – z uszami wiszącymi.

To harmonijny i elegancki pies, o lekko wydłużonej sylwetce, małej, kształtnej głowie, a także nieco spiczastej mordce. Niezwykle aktywny, idealny do towarzystwa, ale sprawdza się też w sportach kynologicznych czy dogoterapii.

Charakterystyka rasy psów:

• wielkość psa: miniatura,
• użytkowość: pies do towarzystwa, typowy kanapowiec,
• długość życia: 13–15 lat,
• cena psa z rodowodem: ok. 4–5 tys. zł,
• usposobienie: energiczne, przyjacielskie, wesołe,
• odporność na warunki atmosferyczne: brak odporności na złe warunki pogodowe.

Pochodzenie i historia rasy

Historia rasy jest świetnie udokumentowana na obrazach, a także innych dziełach sztuki od XVI wieku. U Tycjana i Rubensa motyw małego pieska pojawia się wielokrotnie jako towarzysz portretowanej damy. Najwcześniejsze wizerunki spaniela miniaturowego dostrzeżono na freskach w Asyżu autorstwa Giotto di Bondone (1266–1337). Dzięki temu wiemy, jak wyglądali protoplaści współczesnych papillonów i phalene.

Rasa występowała powszechnie na dworach europejskich we Francji, Belgii, Italii, a także Hiszpanii.

Mroczny okres dla spaniela kontynentalnego to czasy rewolucji francuskiej, kiedy to wszystko, co związane z arystokracją, było niszczone i piętnowane. Na szczęście francuscy i belgijscy kynolodzy uchronili część psów i w XIX wieku udało się odtworzyć hodowlę w czystości krwi.

Pierwotnym typem spaniela kontynentalnego była odmiana phalene (ćma). Papillon (matyl) zyskał popularność w drugiej połowie XIX wieku i stopniowo wypierał phalene. Oficjalne rozdzielenie odmian na 2 rasy nastąpiło w 1969 roku. Obecnie typ ze stojącymi uszami zdecydowanie dominuje liczebnością nad typem z uszami wiszącymi, jednak małe „ćmy” powoli wracają do łask hodowców.

Jak wygląda spaniel kontynentalny miniaturowy papillon?

Spaniel kontynentalny miniaturowy papillon to jedna z najbardziej urokliwych i eleganckich ras psów, znana ze swojej niezwykłej urody, a także wdzięku. To wyjątkowa rasa, która zachwyca zarówno swą lekką i proporcjonalną sylwetką, jak i wyrazistymi oczami w kształcie migdała oraz efektownymi uszami, przypominającymi skrzydła motyla.

Budowa: sylwetka prostokątna, lekka w konstrukcji.
Głowa: lekka i krótka, proporcjonalna względem całego ciała.
Kufa: krótsza niż czaszka, zwężająca się ku nosowi, z wyraźnie zaznaczonym stopem.
Oczy: duże, ciemne, kształtu migdałowego, wyraziste, o dobrej pigmentacji powiek, ale nie mogą być wypukłe.
Uszy: stojące, duże, trójkątne, z mocną chrząstką, pokryte obfitą długą sierścią. W wersji phalene uszy wysoko osadzone, wiszące.
Nos: mały, czarny, grzbiet nosa prosty.
Szyja: średniej długości, pewnie osadzona.
Tułów: smukły, prostokątny, brzuch lekko podkasany.
Klatka piersiowa: wystarczająco głęboka i szeroka.
Kończyny: delikatnego kośćca, proporcjonalnej długości, proste, równoległe, ruch lekki, z gracją.
Łapy: owalne, długie, tzw. typ zajęczy, palce i pazury mocne.
Ogon: długi, wysoko osadzony, w spoczynku noszony opuszczony, pokryty pięknym długim włosem. W ruchu elegancko unosi się nad grzbietem psa.
Proporcje: delikatny prostokąt.
Ruch: zwiewny, lekki, elegancki.

Wysokość w kłębie:
– samiec: ok. 28 cm,
– samica: ok. 28 cm.

Waga:
Typ cięższy:
– samiec: 2,5–4,5 kg,
– samica: 2,5–5,0 kg.

Typ lżejszy:
– samiec: 1,5–2,5 kg,
– samica: 1,5–2,5 kg.

Spaniel kontynentalny papillon – szata i umaszczenie

Sierść papillona ma zróżnicowaną długość: krótką na głowie, kufie i przedniej stronie kończyn, długą na tułowiu, szyi, ogonie, uszach, a także tylnej stronie kończyn. Włos okrywowy gruby, lśniący, gęsty, prosty lub delikatnie falowany; podszerstek nie występuje.

Umaszczenie wielobarwne. Na białym tle znaczenia dowolnego koloru. Biel na głowie nie może dominować.

Zalety i wady papillona

Papillon to rasa, która, podobnie jak każdy pies, ma zalety i wady. Przyjrzyjmy się bliżej charakterystycznym cechom tej rasy, które mogą być zarówno atutami, jak i wyzwaniami dla potencjalnych właścicieli.

Zalety:

• wesoły,
• inteligentny,
• wierny,
• mały,
• łatwy w pielęgnacji.

Wady:

• szczekliwy,
• wrażliwy,
• nieufny wobec obcych,
• wymagający szkolenia,
• czasem lękliwy.

Użytkowość kiedyś i dziś

Historyczna użytkowość małych spanielków ograniczała się do ogrzewania rąk i nóg dam dworu i zbierania pcheł na własne ciałko.

Dziś to przede wszystkim psiak do towarzystwa, ale czasami startuje w psich sportach lub pomaga chorym jako terapeuta.

Umiejętności

Papillony potrafią opanować różne umiejętności. Od pięknej prezentacji wystawowej, przez psie sztuczki, dog dancing czy agility, do typowego posłuszeństwa. Zdecydowanie chętniej wykonują zadania powiązane z zabawą, a także przyjemnością.

Zachowanie

Papillon jest psem o wyjątkowym charakterze i zachowaniu, które wymaga specyficznej uwagi, a także podejścia ze strony opiekuna.

• Znoszenie samotności: papillony źle znoszą samotność, dlatego potrzebują towarzystwa człowieka lub innego zwierzęcia. Do pozostawania samemu trzeba pupila przyzwyczajać od małego.
• Posłuszeństwo: psy szybko uczą się komend, są posłuszne, ale też inteligentne, co znaczy, że potrafią kalkulować, czy wykonanie poleceń człowieka przyniesie im korzyść. Metoda szkoleniowa musi bazować na pozytywach i wrodzonych predyspozycjach psa.
• Skłonność do ucieczek: zdecydowanie nie są skłonne do ucieczek. To rasa towarzysząca człowiekowi w domu i na zewnątrz. Wierna i oddana.
• Szczekliwość: choć są dość hałaśliwe, na tle innych miniaturowych psów ich szczekliwość jest umiarkowana.

Współżycie z innymi

Papillon, choć mały rozmiarem, wykazuje bogatą gamę zachowań społecznych, które determinują jego współżycie zarówno z ludźmi, jak i innymi zwierzętami.

• Zachowanie w stosunku do dzieci: to delikatny piesek i zbyt aktywne dziecko może przerażać małego spanielka, co prowadzi do niebezpiecznych, a także stresujących sytuacji. Ta rasa jest odpowiednia dla starszych dzieci, powyżej 10. roku życia, z którymi może nawiązać trwałą więź poprzez wspólne aktywności: spacery, szkolenie itp.
• Zachowanie w stosunku do innych zwierząt domowych: tolerują inne zwierzęta, jednak wszystko zależy od konkretnego osobnika i wychowania psa.
• Zachowanie w stosunku do obcych: w zależności od wychowania, a także wrodzonego charakteru traktują obcych wylewnie lub z nieufnością.

Dla kogo papillon?

Z całą pewnością jest to pies dla osób, które kochają małe, kruche istotki i dodatkowo nie przeszkadza im zbytnia wrażliwość, a czasem szczekliwość i lękliwość.

Dla kogo pies tej rasy?

• osoby aktywne, ale nie wyczynowcy,
• osoby starsze, w dobrej kondycji fizycznej i psychicznej,
• nastolatki, które chcą spróbować treningów z psem w różnych dyscyplinach, ale nie są gotowe na typowo użytkową rasę,
• domatorzy chcący zwiększyć swoją aktywność przez spacery na świeżym powietrzu, a także potrzebujący towarzysza na kanapie, w salonie, przy pracy.

Dla kogo nie nadaje się pies tej rasy?

• małe dzieci, które nie kontrolują jeszcze swoich emocji i odruchów,
• osoby, które nie lubią spacerów i nie zamierzają trenować z psem,
• osoby zapracowane, spędzające poza domem większość dnia,
• osoby z problemami psychicznymi, ze względu na ogromną wrażliwość papillonów.

Jakie są szczeniaki?

Szczenięta są ruchliwe, lecz nie uciążliwe. Szybko uczą się od matki poprawnych zachowań, jednak ze względu na gabaryty to dość delikatne maluszki. Trzeba uważać, aby nie uszkodzić malca fizycznie i nie przestraszyć go zbyt gwałtownym zachowaniem. Wymaga pewnej wyrozumiałości, a także delikatności w obejściu.

Szkolenie psa rasy papillon jest bardzo przyjemne. To inteligentne, a także pojętne psy, które uwielbiają aktywność ze swoim opiekunem. Uczą się szybko i trwale. W sektorze ras miniaturowych zajmują czołowe miejsce pod względem predyspozycji szkoleniowych.

Zdrowie papillona

Spanielki miniaturowe zachwycają nie tylko swoim uroczym wyglądem, ale również niezwykłymi cechami zdrowotnymi i kondycją fizyczną. Mimo niewielkich rozmiarów wykazują się znaczną odpornością i długowiecznością, jednak ich delikatna budowa ciała niesie też pewne specyficzne wyzwania. Papillony wymagają szczególnej uwagi podczas upałów, należy również dbać, by utrzymywały odpowiednią wagę.

• odporność i wytrzymałość: duża,
• odporność na upały: mała,
• skłonność do tycia: umiarkowana, zależna od starań właściciela.

Choroby typowe dla rasy

Rasa narażona na zwichnięcie, wypadanie rzepek kolanowych, a także na progresywny zanik siatkówki (PRA).

Poza tym to odporne, zdrowe psy. Ważne, aby przestrzegać dobrej diety i dbać o zrównoważony rozwój szczenięcia do skończenia pierwszego roku życia.

Ile żyje papillon?

Średnia długość życia papillona: 13–15 lat.

Cena, ile kosztuje pies z rodowodem

Szczenię z rodowodem FCI kosztuje powyżej 3000 zł, cena może sięgać nawet 10 000 zł, zależnie od renomy hodowli, pochodzenia rodziców, wykonanych badań medycznych i typu.

Hodowla

Hodowla spaniela miniaturowego nie jest łatwa. Pieski są delikatne, nie mają zbyt licznych miotów (zwłaszcza typ mniejszy), często rodzą przez cesarskie cięcie.

Imię

• Imię dla psa: Ariel, Bijou, Cekin, Kapsel, Maczek, Morris, Pascal.
• Imię dla suki: Bobi, Koffi, Mimi, Papi, Tris, Vella, Zuzu.

Spanielki miniaturowe zachwycają nie tylko swoim uroczym wyglądem, ale również niezwykłymi cechami zdrowotnymi i kondycją fizyczną.

Ulubione formy aktywności tej rasy

Zabawa – w każdej postaci, spacery (byle nie za długie), najlepiej z atrakcjami. Papillony kochają swojego człowieka i dlatego z nim najchętniej spędzają czas. Lubią poszaleć, a potem odpoczywać na luksusowej sofie obok opiekuna.

Gdzie powinien mieszkać?

To typowe psy salonowe. Ich jedynym miejscem pobytu jest dom człowieka. Warto przewidzieć fotel, wygodną sofę dla papillona, bo zwykłe psie legowisko raczej nie wzbudzi jego zachwytu.

Jaka karma, żywienie

Dorosły pies powinien dostawać 2 posiłki dziennie. Karma powinna odpowiadać potrzebom małego pieska, to delikatna rasa dlatego tylko karmy najwyższej jakości są dla niej właściwe.

Z czego powinna składać się dieta papillona? Każdemu psu są potrzebne:

• białko,
• niezbędne kwasy tłuszczowe,
• węglowodany,
• witaminy,
• minerały,
• woda.

Białko dostarcza energii, bierze udział w regeneracji mięśni, wpływa na stan skóry, sierści, a także pazurów. Posiłki psa mogą łączyć w sobie różne źródła białka pochodzenia zwierzęcego lub być monobiałkowe.

Drugim ważnym elementem diety są tłuszcze, które z jednej strony dostarczają psom energii, a z drugiej są niezbędne dla optymalnego zdrowia, gdyż m.in. pomagają we wchłanianiu rozpuszczalnych w tłuszczach witamin (A, D, E i K). Karma Brit ma w składzie olej z łososia, który jest źródłem niezbędnych kwasów omega-3 (EHA, DHA). Wpływają one pozytywnie na stan sierści, skórę, układ nerwowy, a także procesy uczenia.

Ważnym składnikiem karmy Brit Care Adult Small Breed Lamb są również probiotyki. Wzbogacenie posiłków psa w bakterie probiotyczne wspiera równowagę flory bakteryjnej jelit, bezpośrednio wpływającą na odporność organizmu.

Pamiętaj, że podstawą diety psa powinna być pełnoporcjowa karma. Przysmaki mogą stanowić do 10% dziennej dawki kalorii. W ten sposób menu psa dostarcza zwierzęciu wszystkich niezbędnych składników odżywczych, a Ty możesz go rozpieszczać smaczkami i nagradzać sukcesy podczas szkolenia.

Pielęgnacja sierści

Pies ozdobny powinien być zawsze czysty i schludny. Pielęgnacja jego szaty nie jest trudna, ale musi być systematyczna. Najlepiej codzienna.

Ciekawostki

Oto kilka ciekawostek o papillonie:

• Miniaturowy spaniel kontynentalny towarzyszył Marii Antoninie (1755–1793) do kresu jej dni i tragicznej egzekucji.
• Wielką miłośniczką miniaturowych „motylków” była sławna francuska dama Madame de Pompadour.
• Ulubienica kreskówkowego Reksia to piękna suczka odmiany phalene.

Klasyfikacja FCI:

Grupa IX: Psy ozdobne i do towarzystwa.
SEKCJA 9: Ozdobne spaniele kontynentalne i rosyjski toy.
Wzorzec rasy nr 77

• Kraj pochodzenia: Francja, Belgia.
• Data publikacji obowiązującego wzorca: 17.09.1990.
• Użytkowość: brak.
• Próby pracy wymagane: nie.

Najczęściej zadawane pytania

Czy papillon jest szczekliwy?

Na tle innych ras miniaturowych papillony są w miarę ciche i mniej szczekliwe niż np. sznaucery.

Czy papillon gubi sierść?

Szata spaniela miniaturowego jest łatwa w pielęgnacji, pies gubi sierść w małym stopniu, gdyż nie posiada podszerstka, który zwykle najobficiej zanieczyszcza nasz domy.

Czy papillon jest agresywny?

To pogodne i łagodne pieski, należy jednak pamiętać, że złe traktowanie i braki socjalizacyjne mogą wywoływać agresję, głównie lękową.

Czy papillon może zostać sam w domu?

Tak, byle był przyzwyczajany do pozostawania samemu już od wieku szczenięcego i nie na długi czas.

Czy papillon uczula?

Wszystko zależy od tego, jakiego typu alergię ma człowiek. Sierść papillona uczula rzadko, natomiast ślina czy naskórek powodują uczulenia równie często jak w przypadku innych psów.

Podsumowanie

Spaniel kontynentalny miniaturowy, zwany również papillonem, jest rasą luksusową, która zyskała popularność na europejskich dworach królewskich. Te małe, ale pełne gracji i energii psy występują w dwóch odmianach: papillon – z charakterystycznymi stojącymi uszami, i phalene – z wiszącymi uszami. Obie odmiany prezentują harmonijną, elegancką sylwetkę z delikatną, ale wyrazistą głową i oczami w kształcie migdała. Pomimo że są to psy małe, wykazują się dużą odpornością i wytrzymałością, choć ich tolerancja na upały jest ograniczona. Psy tej rasy mają umiarkowaną skłonność do tycia. Papillony są idealnymi towarzyszami, zarówno dla osób starszych, jak i aktywnych nastolatków, choć nie nadają się dla bardzo małych dzieci ze względu na swoją delikatność i wrażliwość.

Poczytaj również o innych rasach psów:

• shiba inu
• mastif tybetański