PETS STYLE
  • Aktualności
  • Diamenty Zoologii
  • Pies
  • Kot
  • Akwarystyka
  • Ptaki & Gryzonie
  • Lifestyle
  • Quiz
PiesPorady

Trening z psem – od czego zacząć?

przez Pets Style 10 maja, 2021

Trening z psem to nieodzowna część codziennej rutyny właściciela czwaoronoga. Jest tak samo ważny jak spacer, karmienie czy głaskanie. Bez niego nie można mówić o zaspokojeniu podstawowych potrzeb, gdyż to właśnie trening „karmi mózg”. To jeden z ważniejszych elementów naszej opieki nad psem, niestety często pomijany i lekceważony.

Psy mają inny system komunikacji niż ludzie

Psy, mimo że tak świetnie przystosowały się do życia z ludźmi, mają zupełnie inny system komunikacji.

  • Nie rozumieją tego, co do nich mówimy, jeśli ich wcześniej tego nie nauczymy.
  • Nie rozumieją też naszych zachowań, które często są dla nich zupełnie sprzeczne z naturą.

Zanim więc zaczniesz psu „tłumaczyć”, czego ma nie robić lub czego od niego oczekujesz, musisz go tego nauczyć.

Musisz psu pokazać, jakie normy i reguły obowiązują
w Waszym wspólnym życiu.

Dać mu jasne instrukcje dotyczące tego, co może, a czego mu nie wolno. Wtedy wszystkim będzie się żyło łatwiej. Bo przecież w żadnym „stadzie” nie można robić wszystkiego, na co tylko ma się ochotę. Tego właśnie oczekuje od nas pies – że będzie rozumiał otoczenie, w którym żyje, i będzie wiedział, jakie obowiązują w nim zasady.

Dlaczego trening z psem jest tak ważny?

Bez treningu i celowego uczenia nie zbudujesz z psem prawidłowych relacji, nie stworzysz mu przestrzeni, w której będzie się czuł bezpiecznie. W przypadku braku treningu istnieje także duże prawdopodobieństwo, że pojawią się niepożądane zachowania, problemy w komunikacji, ogromny stres i utrata kontroli.

Wyszkolony pies:

  • nie ciągnie na smyczy,
  • nie atakuje ludzi,
  • nie szczeka na inne psy, mija je spokojnie,
  • nie ucieka, wraca na zawołanie,
  • potrafi wykonać podstawowe komendy,
  • zostaje sam w domu.

Co ważne, możesz wszędzie zabrać psa ze sobą i nie zepsuje Ci na przykład wyjazdu. Wyszkolony pies to szczęśliwy pies. Rozumie otoczenie, nie boi się, wie, co może, a co jest zabronione. Jest pewny siebie i zrelaksowany. A co najważniejsze, czuje się z nami bezpiecznie.

Trening z psem – forma zabawy

Trening z psem to także zabawa. Doskonale męczy psa. Zaspokaja potrzebę aktywności, zarówno fizycznej, jak i umysłowej. Realizuje też potrzeby współpracy i komunikacji. To czas, kiedy poznajecie się wzajemnie i „rozmawiacie”. A bez tego nie ma mowy o budowaniu dobrych relacji i międzygatunkowej przyjaźni. Dlatego im częściej trenujesz z psem, tym bliższą więź z nim nawiążesz.

Od kiedy zacząć treningi z psem?

Najlepszy moment jest teraz, czyli od razu. Od pierwszego dnia, kiedy pies pojawi się w Twoim domu, możesz z nim zacząć trenować. Nie ma znaczenia, czy masz szczeniaka, czy dorosłego psa. Zacznij go uczyć już na pierwszym wspólnym spacerze. Nie czekaj, nie trać czasu i nie zostawiaj tego losowi. Bo pies i tak się będzie uczył, tylko pytanie: czy nauczy się tego, czego Ty chcesz?

Oczywiście jest szansa, że „jakoś” się ze sobą dogadacie, bo przecież znasz na pewno wiele psów, których nikt nigdy niczego nie uczył, a są grzeczne. Być może… Ale to loteria, jak gra w totolotka. Słyszymy tylko o tych, którzy wygrali, ale nikt nie podaje liczby osób, które przegrały… Dlatego warto kierować się zasadą, że szczęście sprzyja przygotowanym, i zaplanować swój trening z psem.

Takie podejście daje zdecydowanie większe szanse na wygraną, czyli posiadanie psa, który nie sprawia nam kłopotów. Nie czekaj, aż problemy się pojawią, aż spacer zmieni się w koszmar.

Ze szkoleniem psa jest jak ze zdrowiem – lepiej zapobiegać, niż leczyć.

Nie myśl w kategoriach: „to jeszcze szczeniak, mam czas” lub „niepotrzebne mi to, bo teraz jest grzeczny”. Uwierz mi, że nawet nie zauważysz momentu, kiedy będzie za późno, a nadrobić wszystkie zaniedbania będzie bardzo trudno.

Jak rozpocząć trening z psem – 5 kroków

Zrób plan treningu z psem

Zanim weźmiesz w dłoń smycz i karmę, zastanów się, dlaczego w ogóle masz psa. Jak będziesz z nim spędzać czas, co jest dla Ciebie najważniejsze w codziennym życiu i jakich rzeczy chcesz go nauczyć? Trudno szkolić psa, jeśli nie wiesz, czego chcesz go nauczyć.

  • Zrób sobie listę umiejętności, jakie powinien opanować Twój pies.
  • Zapisz na kartce, na co będziesz mu pozwalać, a czego nie może robić.
  • Zastanów się, czy potrafisz go wychować sam, czy jednak będziesz potrzebować pomocy specjalisty.
  • Zanotuj, jaką literaturę chcesz przeczytać lub z jakich stron internetowych będziesz korzystać.
  • Jeśli zdecydujesz się samodzielnie uczyć swojego psa, rozpisz sobie, od czego chcesz zacząć. Które zachowania są priorytetowe i bez czego nie wyobrażasz sobie np. codziennych spacerów.

Według mnie minimalny i absolutnie podstawowy pakiet umiejętności psa powinien zawierać takie zachowania jak:

  • reakcja na imię i przywołanie,
  • chodzenie na luźnej smyczy, spokojne mijanie psów i ludzi,
  • chodzenie na miejsce,
  • pozycje: siad, leżeć, stój,
  • spokojne znoszenie zabiegów pielęgnacyjnych i weterynaryjnych.

Skompletuj sprzęt

Smycz, obroża, saszetka na karmę i kliker to absolutne minimum. Dopasuj wyposażenie tak, żeby było Ci wygodnie.

Kup smycz, która pozwoli psu eksplorować otoczenie, a jednocześnie będziesz mieć go pod kontrolą. Polecam tzw. smycze automatyczne typu flexi lub takie, które mają długość około 3 metrów.

Dopasuj obrożę tak, żeby pies nie mógł wyciągnąć z niej głowy. Niestety większość właścicieli przychodzi do mnie ze źle dobraną, za dużą obrożą. Istnieje duże ryzyko, że pies będzie mógł uciec.

Saszetka musi być taka, żebyś swobodnie włożył do niej dłoń, sięgając po nagrodę. Dobrze, kiedy ma też dodatkowe kieszenie, do których schowasz kliker i worki na kupy, a czasem także telefon i klucze od domu. Ważne jest też mocowanie i zapięcie, żeby w trakcie treningu nie spadła i nie wysypały się z niej smaczki. Natomiast kolor i materiał nie mają znaczenia. Ważne, żeby Ci się podobała.

Oczywiście jeśli planujesz bardziej zaawansowany trening, będziesz potrzebować więcej sprzętu. Zalecam jednak zaopatrywać się w niezbędne rzeczy stopniowo, w miarę postępów. Kupowanie wszystkiego na raz spowoduje tylko niepotrzebny mętlik i bałagan. Po kilku treningach sam się zorientujesz, czego Ci jeszcze brakuje.

Sprawdź, jaką pies ma motywację

Musisz wiedzieć, co lubi Twój pies. Jeśli nie będziesz mieć czegoś, na czym mu zależy, nie licz, że zrobi to, o co go poprosisz. Tak działa natura – bez motywacji nie pojawia się reakcja.

I co ważne, zmotywowany musi być pies, nie Ty.

Znajdź coś, co Twój pies będzie chciał zdobyć. Może to być karma, którą będziesz mu dawać w trakcie treningu, zamiast sypać ją do miski. Mogą to być smakołyki lub ulubione ciastka. Ważne, żeby było to psie menu, a nie parówki czy pasztet. Pamiętaj, że to, co dla nas jest dobre, dla psa może okazać się szkodliwe.

Pewnie się zastanawiasz, dlaczego nie piszę o zabawkach? Bo jeśli mówimy o początkach szkolenia, to zdecydowanie lepiej do motywacji wykorzystać jedzenie. Zabawę wprowadzam dopiero w bardziej zaawansowanym treningu, kiedy pies potrafi się uczyć i zna podstawowe komendy. Oczywiście możecie pobawić się na koniec treningu, dla rozluźnienia i spożytkowania energii. Nie wykorzystuj jednak zabawy jako podstawowej formy nagradzania psa.

Zaplanuj czas na trening i odpoczynek

Ile czasu potrzeba na trening z psem? Itu pewnie Cię zaskoczę. Naprawdę niedużo. Nie liczy się długość treningu, ale jego jakość. Jeśli masz szczeniaka, każde wyjście na spacer zaplanuj i traktuj jak trening.

Nawet zwykły spacer to okazja, by pies poznał nowe obiekty, inne psy, ludzi, pojazdy czy różne powierzchnie. To doskonały czas na naukę:

  • reagowania na imię,
  • przywoływania,
  • chodzenia na luźnej smyczy,
  • witania się z ludźmi,
  • pokonywania przeszkód.

Dla malucha w ciągu dnia zupełnie wystarczy od czterech do pięciu sesji po 10–15 minut. Lepiej częściej i krócej niż raz a długo. Na każdym treningu skup się tylko na jednej rzeczy. Postaw sobie jeden cel, wyznacz sobie jedno zadanie i na nim się skoncentruj.

Wyznaczaj sobie priorytety, które będziesz realizować krok po kroku. Nie da się uczyć wszystkiego na raz. Zacznij od podstaw, od tego, żeby pies w ogóle chciał z Tobą ćwiczyć, a nie tylko ganiać z kolegami lub, co gorsza, od razu wracać do domu. Obserwuj postępy i wyznaczaj kolejne cele.

Pamiętaj jednak o bardzo ważnej zasadzie. To, czego przede wszystkim musisz nauczyć swojego psa, to odpoczynek. Bez tego nie ma mowy o dobrym szkoleniu. Zmęczony pies nigdy nie będzie w stanie się uczyć. Dlatego po każdej sesji treningu lub zabawy zadbaj o odpowiednią przerwę.

Jeśli natomiast Twój pies jest już dorosły i potrafi się uczyć, możesz robić dłuższe sesje. Możesz wprowadzać trudniejsze ćwiczenia lub na jednym treningu łączyć kilka zadań. Nadal jednak trening, który trwa godzinę, jest zbyt długi.

Zawsze obserwuj psa i do niego dopasuj liczbę sesji i ich długość. Nie jest dobrze, kiedy pies wraca z treningu wykończony lub w jego trakcie przestaje współpracować ze zmęczenia. Jeśli masz starszego psa i dopiero zaczynasz szkolenie, podejdź do treningu tak, jakbyś miał szczeniaka.

Wybierz miejsce treningu

Jeśli chcesz nauczyć psa chodzenia na miejsce, czesania czy obcinania pazurków, możesz ćwiczyć w domu. Wszystkie inne treningi powinieneś robić na dworze.

Dom to miejsce, w którym pies przede wszystkim powinien odpoczywać.

To nie plac zabaw czy centrum rozrywki. Dlatego ucz go od razu, że w domu powinien panować spokój. A miejsce, gdzie może się wyszaleć i gdzie ma być aktywny, jest na zewnątrz.

Na pierwsze treningi wybieraj miejsca spokojne, mało uczęszczane przez ludzi i inne psy, z dala od miejskiego hałasu, dzieci, rowerów i wszelkiego rodzaju czynników rozpraszających. Żeby szkolenie było efektywne, pies musi się skupić.

Jeśli wszystko dookoła będzie go rozpraszało lub w danym otoczeniu nie będzie czuł się komfortowo, to nie będzie w stanie Cię słuchać. Dlatego wybór odpowiedniego miejsca jest tak ważny. Bardzo często przyczyną nieudanego treningu jest zbyt trudne lub zbyt atrakcyjne otoczenie. Zanim więc zaczniesz przywoływać psa, gdy bawi się z innym zwierzakiem, przetrenuj to zachowanie w kilku spokojnych i dobrze znanych psu miejscach.

Pamiętaj też, że pies nie potrafi generalizować zachowań. Dlatego jeśli nauczysz go jakiegoś zachowania w jednym miejscu, musisz to samo wytłumaczyć mu i przećwiczyć z nim w kilku innych. Dopiero wtedy zrozumie, że to, czego uczyłeś go pod domem, obowiązuje także w parku i w mieście.

A więc smycz i karma w dłoń i do dzieła! Zacznij już teraz budować wspaniałą relację z psem. Powodzenia.

Polecamy:

Aktywne rasy psów – Czytaj teraz!

Żywienie psów aktywnych – Czytaj teraz!

Sposoby na kleszcze – Czytaj teraz!

10 maja, 2021 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
PiesPorady

Konsultacja behawioralna – pomoc dla zwierzaka i jego właściciela

przez Pets Style 7 maja, 2021

Właściciele zwierząt nie do końca zdają sobie sprawę, jak dużą rolę w ich życiu, a przede wszystkim w życiu ich czworonogów, może odegrać behawiorysta. Niestety, wielu opiekunów mimo problemów z czworonogiem nie decyduje się na konsultacje behawioralne. Choć to najlepsza droga do pozbycia się niepożądanych zachowań u swoich pupili. A w ostatnim czasie, niestety, przybywa problemów zachowawczych, wychowawczych czy socjalizacyjnych.

Kiedy zwierzę potrzebuje pomocy

Wielu właścicieli psów i kotów spotyka się z niewłaściwym zachowaniem swoich czworonogów. I nic z tym nie robi. Uważają, że skoro pojawiła się jakaś trudność, to z pewnością z czasem sama minie lub zwierzak z niej po prostu „wyrośnie”. Właściciele często usprawiedliwiają swoich podopiecznych, np. złośliwością czy nawet głupotą, lub bagatelizują problemy. To błędny tok rozumowania.

Żaden zwierzak nie jest ani głupi, ani złośliwy.

Żaden zwierzak „nie wyrasta” też z pewnych niepożądanych zachowań. Jeśli pies czy kot przejawia niewłaściwe zachowania, to szybko wchodzi w tryb tzw. powielania negatywnych zachowań, które z czasem stają się rytuałem, nawykiem. Większość zwierząt sprawia problemy behawioralne dlatego, że nie potrafi poradzić sobie z zaistniałą sytuacją.

Zmiany w codziennym zachowaniu czy nawykach są formą manifestacji bezradności zwierzaka. Zwierzę w ten sposób informuje opiekuna, że sytuacja wymyka się spod kontroli i że potrzebuje wsparcia i pomocy. Jeśli opiekun odpowiednio wcześnie zareaguje, poprosi o pomoc behawiorystę i wprowadzi w życie opracowany przez specjalistę program zaradczy, jest duża szansa, że życie zwierzaka i właściciela wróci do normy. A ewentualne problemy stracą na sile, staną się mniej regularne, a nawet znikną i pozostaną tylko niemiłym wspomnieniem.

Jeśli jednak zwierzak nie otrzyma wsparcia ze strony opiekuna, nie trafi do behawiorysty, to istniejący problem będzie się nasilał. Aż w końcu stanie się nawykiem, z którym walka będzie długotrwała i trudna.

Problemy natury zachowawczej niekorzystnie odbijają się na relacji pomiędzy właścicielem a zwierzakiem.

Są przyczyną nieporozumień, wzbudzają sprzeczne emocje, są powodem obustronnej frustracji. Zaniedbane emocjonalnie zwierzę, nieradzące sobie z codziennymi problemami, może zacząć przejawiać zachowania agresywne. A agresja ze strony czworonoga, jak wiadomo, nie wróży niczego dobrego.

Stres przyczyną problemów behawioralnych

Większość problemów behawioralnych wynika z szeroko pojętego odczuwania stresu przez czworonoga. Wszystkie zwierzęta bez względu na przynależność gatunkową, wiek, płeć czy status społeczny właścicieli są typami wrażliwymi, podatnymi na stres. Życie w zasięgu czynników stresogennych zawsze jest niekomfortowe, a długotrwały stres negatywnie wpływa na zdrowie psychiczne i fizyczne czworonoga. Stres może również nasilać występowanie wielu schorzeń, w tym schorzeń przewlekłych.

Stresogenne dla psa mogą być nawet codzienne sytuacje, np.:

  • samotne przebywanie w domu,
  • wizyty gości,
  • zbyt wczesna separacja od matki,
  • zmiana miejsca pobytu,
  • podróż,
  • wizyta w salonie groomerskim czy lecznicy weterynaryjnej.

Negatywnie na komfort psychiczny zwierzaka wpływa także:

  • brak zajęcia,
  • zbyt mała dawka ruchu,
  • utrudniony dostęp do ulubionej zabawki, legowiska czy miski z pokarmem,
  • bodźce słuchowe, wizualne.

Czynników inicjujących zmiany w zachowaniu zwierzaka może być wiele.

Trzeba pamiętać również o tym, że podatność na stres u niektórych zwierząt może być podwyższona. Oznacza to, że taki wrażliwiec może nerwowo i emocjonalnie reagować nawet na najmniejsze zmiany dokonujące się w najbliższym otoczeniu, w jego codziennym harmonogramie czy w życiu domowników.

Na zachowanie zwierzaka wpływać mogą również czynniki pogodowe: zmiana temperatury, ciśnienia, zjawiska atmosferyczne, takie jak: deszcz, wiatr, burza. A zatem zwierzęta podobnie jak ludzie mogą być meteopatami.

Jakie zwierzęta są narażone na problemy behawioralne?

W grupie najbardziej narażonej na wystąpienie problemów behawioralnych znajdują się zwierzęta:

  • niewłaściwie socjalizowane,
  • mające za sobą trudne doświadczenia życiowe,
  • skrzywdzone przez człowieka,
  • przebywające w trudnych warunków,
  • nieumiejętnie szkolone,
  • nadmiernie rozpieszczone,
  • których właściciele mają zbyt duże oczekiwania.

Można więc śmiało powiedzieć, że powodem wielu niepożądanych zachowań czy niewłaściwych reakcji u zwierząt towarzyszących jest człowiek.

Za niektóre niewłaściwe zachowania, zwłaszcza te związane z agresją czy lękiem, odpowiadać mogą geny. Nie bez znaczenia jest też typ osobowościowy danego czworonoga oraz aktualny stan zdrowia zwierzaka. Osobnik ze skłonnością do dominacji może okazać się nie lada kłopotliwy, jeśli trafi na właściciela, który nie będzie umiał poprowadzić go właściwie, nie będzie wiedział, jak egzekwować od czworonoga posłuszeństwa.

Problemy behawioralne mogą przytrafić się każdemu zwierzakowi w każdym domu.

A ryzyko ich wystąpienia w polskich domach jest naprawdę duże. Na szczęście w Polsce od pewnego czasu właściciele zwierząt mogą korzystać z pomocy behawiorysty. Właściciele muszą tylko chcieć z takiej pomocy skorzystać.

Kim jest behawiorysta i na czym polega jego pomoc?

Behawiorysta to specjalista, który pomaga czworonogom i ich właścicielom uporać się z danym problemem natury zachowawczo-wychowawczej. Pomaga wyeliminować, wyciszyć pewne symptomy, pewne niewłaściwe zachowania. Jednocześnie pomaga odbudować wzajemną relację opiekuna ze zwierzakiem, naderwaną przez problem behawioralny.

Behawiorysta konsultuje nie tylko czworonoga, ale również jego właściciela. Jest to konieczne, by móc dokładniej zdiagnozować problem, by lepiej poznać obie strony i przyjrzeć się relacji między zwierzakiem a właścicielem. Na tej podstawie behawiorysta opracowuje program zaradczy (zwany też naprawczym), który zostanie po konsultacji wdrożony w życie.

Behawiorysta przygotowuje plan działania indywidualnie dla każdego pacjenta.

Znajdują się w nim wytyczne, które mają obowiązywać w domu w czasie trwania terapii behawioralnej. W program angażuje się nie tylko zwierzaka, ale i wszystkich domowników – zarówno ludzi, jak i pozostałe zwierzęta mieszkające lub przebywające w otoczeniu pacjenta. Z programem zaradczym pracują więc wszyscy. Powodzenie terapii zależy od podejścia każdej ze stron, a także od zaangażowania, cierpliwości i pracy włożonej w program.

Analiza problemów

Sama konsultacja behawioralna ma charakter doradczy, a specjalista zawsze pracuje na trzech wzajemnie uzupełniających się płaszczyznach:

  • psychologicznej,
  • etologicznej,
  • biologicznej.

Analiza każdej z tych płaszczyzn pozwala behawioryście lepiej zrozumieć problem, zdiagnozować go i znaleźć jego przyczynę.

  • Płaszczyzna biologiczna skupia się na aspektach związanych z fizjologią, anatomią żywego organizmu. Tutaj dokonywana jest funkcjonalna ocena organizmu, z dużym naciskiem na układ nerwowy, krwionośny, szkieletowy i mięśniowy. Ocenie podlegają też pozostałe struktury organizmu.

Dysfunkcje w działaniu pewnych narządów, struktur czy układów w organizmie mogą mieć wpływ na występowanie niektórych problemów natury zachowawczej. Dlatego idealnym rozwiązaniem zawsze jest sytuacja, gdy behawiorysta jest jednocześnie lekarzem weterynarii. Wówczas można być spokojnym o dokonanie właściwej oceny płaszczyzny biologicznej przez specjalistę.

  • Płaszczyzna etologiczna pozwala przeanalizować naturalne wzorce zachowań. Pewne zachowania są instynktowne, typowe dla danej rasy, grupy użytkowej, a nawet dla danego osobnika. Wiele naturalnych zachowań nadal drzemie w zwierzakach.

Jeśli zadziała bodziec, który je uaktywni, mogą one dojść do głosu. Ujawnione na nowo mogą wzmocnić się, utrwalić i stać się źródłem pewnych problemów behawioralnych.

  • Płaszczyzna psychologiczna skupia się na emocjach, zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Pozwala ocenić stopień wrażliwości pacjenta na dany bodziec, ocenić stan emocjonalny i podatność na stres.

Zadaniem terapii behawioralnej jest maksymalne wyciszenie nadmiaru emocji, szczególnie

tych negatywnych, tak by organizm znalazł się w stanie tzw. równowagi emocjonalnej.

Terapia behawioralna – wszystko, co musisz wiedzieć

Dzięki pracy na tych trzech płaszczyznach behawiorysta uzyskuje wiele informacji o swoim pacjencie. Dodatkowo przeprowadza wywiad z opiekunem. W końcu nikt nie zna zwierzaka lepiej niż jego właściciel.

Pamiętajmy, by niczego nie ukrywać przed behawiorystą.

Osobiście praktykuję wypełnianie ankiety behawioralnej przez właściciela przed konsultacją. Po jej przeanalizowaniu tworzę wstępny profil mojego pacjenta.

Niestety opiekunowie nie zawsze są szczerzy w bezpośredniej rozmowie z behawiorystą. Potrafią zatajać wiele faktów. Dlaczego tak robią? Myślę, że niektóre ze swoich praktyk oraz pewne poczynania zwierzaka po prostu wstydzą się ujawniać, a jeszcze inne – zwyczajnie lekceważą. Przez takie podejście trudniejsze staje się postawienie ostatecznej diagnozy, opracowanie programu zaradczego, a tym samym – zwalczanie problemu.

Pamiętajmy, że do każdego zwierzaka behawiorysta podchodzi indywidualnie. Specjalista nie tylko opracowuje program behawioralny, ale pomaga również właścicielowi wprowadzić go w życie. Jednocześnie sprawuje kontrolę nad realizacją wdrożonej terapii zachowawczej. Jest w stałym kontakcie z właścicielem zwierzaka, śledzi postępy opiekuna i jego podopiecznego.

Behawiorysta udziela właścicielowi wskazówek, pokazuje, jak pracować ze zwierzakiem, a gdy zajdzie potrzeba, modyfikuje program behawioralny. Wszystko po to, by istniejący problem natury behawioralnej wszedł na tor tzw. wyciszania się. Dzięki podpowiedziom behawiorysty właściciel będzie wiedział, jak dobrze, mądrze i skutecznie pokierować swoim czworonogiem, by zminimalizować ryzyko ponownego wystąpienia danego problemu.

Behawiorysta jest też wsparciem dla właściciela. Swoim podejściem potrafi skutecznie zmotywować opiekuna do działania. Właściciel czworonoga musi z kolei wykazać się chęcią, zaangażowaniem i cierpliwością.

Ile trwa terapia behawioralna

Terapia behawioralna jest przedsięwzięciem czasochłonnym. Niestety wielu właścicieli oczekuje natychmiastowej pomocy od behawiorysty, który jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki ma usunąć problem raz na zawsze i uzdrowić relację. Tak to nie działa.

Droga wychodzenia zwierzaka i właściciela z problemów behawioralnych w większości przypadków jest długa, kręta i często wyboista. Im dłużej trwa dany problem, tym trudniej jest z nim walczyć. Tym więcej potrzeba czasu, by wszystko zaczęło funkcjonować prawidłowo.

Problemy natury zachowawczej należy zawsze zwalczać w zarodku, czyli zaraz po tym, jak coś nas zaniepokoi, zaraz po pierwszym niepożądanym zdarzeniu. Wówczas można szybciej i łatwiej uporać się z ewentualnym problemem. Jeszcze lepiej jest przeciwdziałać ewentualnym problemom. Ryzyko wystąpienia działań niepożądanych będzie wówczas znikome.

Podsumowanie

A zatem nie bójmy się korzystać z pomocy behawiorysty. Nawet wtedy, gdy wydaje nam się, że nasz zwierzak jest idealny. Od fachowca często możemy uzyskać wiele cennych informacji. Osobiście uważam, że gdyby każdy właściciel zwierzaka decydował się na konsultację behawioralną odpowiednio wcześnie, uniknąłby wielu problemów zachowawczych, w tym wielu nieszczęśliwych wypadków związanych z agresywnością zwierząt wobec ludzi.

Pamiętajmy, że zawsze może wydarzyć się coś, co może wywrócić życie zwierzaka i nasze do góry nogami, a zatem lepiej być przygotowanym zawczasu na ewentualne przeciwności losu.

Jeśli masz problem ze zwierzakiem, umów się na konsultację behawioralną.

Polecamy: www.okiembehawiorysty.pl.

autor: lek. wet., behawiorysta Dagmara Mieszkis-Święcikowska

7 maja, 2021 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
KotRasy kotów

Kot perski – charakter, pielęgnacja i zdrowie. Opis rasy

przez Pets Style 6 maja, 2021

Koty perskie mają „arystokratyczny” zadarty nos, ale wcale nie są takie niedostępne! Cechuje je wielki spokój, inteligencja oraz prawdziwe przywiązanie do opiekunów. Kot perski to jedna z najbardziej rozpoznawalnych i uznanych ras kotów na świecie. Jego delikatny wygląd, długie futro i łagodny charakter sprawiają, że jest to rasa, która zdobywa serca miłośników kotów od lat. Poznaj fakty dotyczące persów, zanim zamieszkasz z jednym z nich!

kot perski, pers

Skąd pochodzi pers? Historia rasy

Od początku XX wieku koty perskie są niekwestionowanymi królami wystaw oraz ulubieńcami ogromnej rzeszy hodowców! Pierwszy raz kot perski został zaprezentowany na wystawie w Crystal Palace w Londynie w roku 1871, ale wzorzec rasy opracowany i uznany został dopiero na początku XX wieku.

Nazwa „pers” sugeruje błędne pochodzenie rasy, która wcale nie wywodzi się z Azji, tylko z Europy! Rasa została wyhodowana bowiem w Wielkiej Brytanii. Do stworzenia kotów perskich hodowcy użyli jednak kotów angorskich (turecka angora), które pochodzą z pogranicza Turcji oraz Persji (Iranu).

Kot perski – opis rasy

Mimo że wzorzec rasy został wydany na początku XX wieku, prace hodowlane trwały. W Europie hodowcy skupili się głównie na selekcji związanej z odmianami barwnymi persów, tymczasem w Stanach Zjednoczonych chciano uzyskać koty o jak najkrótszych liniach, zwłaszcza w obrębie głowy. W ten sposób w latach 30. pojawiły się koty peke-face. Można było zatem śmiało mówić o persach typu angielskiego oraz zwierzętach typu amerykańskiego. Obecnie dalsza praca hodowlana związana ze skracaniem pysków została ograniczona, gdyż taka budowa ciała powodowała m.in. problemy z oddychaniem.

Jak wygląda kot perski?

Kot perski to rasa kotów o charakterystycznym wyglądzie. Mają szeroką, okrągłą głowę z płaskim profilem, szerokie czoło i pełną twarz. Nos jest krótki i płaski, a oczy są duże, wyraziste o kształcie migdałów. Futro kotów perskich jest długie, gęste i jedwabiste w dotyku, występuje w różnych kolorach i wzorach. Mają kompaktowe i masywne ciało, krótkie, mocne łapy i szeroką klatkę piersiową. Ich ogon jest krępy, dobrze owłosiony i zakończony puszystym końcem. Ogólnie rzecz biorąc, koty perskie emanują elegancją i mają unikalny urok, który przyciąga uwagę wielu miłośników kotów.

Najważniejsze cechy wyglądu kota perskiego to:

  • okrągły płaski pyszczek, pełne i okrągłe policzki,
  • szeroka żuchwa i dobrze rozwinięta broda,
  • duże i okrągłe oczy, które są szeroko rozstawione, kolor zależny od umaszczenia,
  • małe i zaokrąglone uszy, nisko osadzone,
  • krótki i szeroki nos,
  • masywny tułów, szeroka klatka piersiowa i krótkie kończyny,
  • proporcjonalny do tułowia ogon z obfitym pióropuszem,
  • kryza w okolicy gardła i klatki piersiowej,
  • długi i delikatny podszerstek,
  • dopuszczalna szeroka gama umaszczeń.

Kot perski występuje we wszystkich odmianach barwnych.

Wielkość kota perskiego w kłębie: 30-35 cm

Kot perski – waga

  • Kotka: 3-4 kg
  • Kocur: 3-5 kg

Klasyfikacja persów

Według klasyfikacji FIFe persy zalicza się do kategorii I, czyli kotów perskich i egzotycznych, natomiast według TICA rasa należy do kategorii I, czyli ras kotów wyhodowanych.

Miniaturowy kot perski

Miniaturowy pers nie jest odrębną rasą, a raczej odmianą klasycznego kota perskiego! TICA zalicza je do kategorii III, czyli ras zmutowanych. Pierwszy taki kot urodził się w 1995 roku w Stanach Zjednoczonych. Celem hodowczyni było stworzenie kota, którego ogólna budowa będzie typowa dla persów, ale samo zwierzę miało być dużo mniejsze!

Tak zwane filiżankowe kotki (teacup cat) stają się coraz popularniejsze, choć wydaje się, że nie ma ich jeszcze w Polsce, przynajmniej na szerszą skalę! Małe rozmiary sprawiają, że są one urocze i słodkie, ale jednocześnie mogą być one obciążone wieloma wadami genetycznymi ze względu na specyficzny dobór kotów do rozrodu. Dlaczego zatem rozmnażamy takie zwierzęta? Z powodu zainteresowania nabywców, którzy pragną posiadać zawsze małe kotki.

Oprócz najmniejszych kotów typu teacup występują także persy toy i pixie, które są od nich trochę większe i również powstały w wyniku starania hodowców, by uzyskać jak najmniejsze koty!

kot perski, pers

Sierść persa – w jakim umaszczeniu występuje pers?

Koty perskie mogą być:

  • szylkretowe,
  • jednobarwne,
  • dwubarwne,
  • colorpoint,
  • szynszylowe.

Wśród kotów jednobarwnych możemy spotkać umaszczenie sierści niebieskie, czarne, kremowe, czerwone, lila czy białe. Tymczasem persy dwukolorowe mogą mieć wyraźne plamy lub umaszczenie powstałe z połączenia tych kolorów. Pierwsza opcja wskazuje zwykle na pochodzenie z USA, gdzie takie ubarwienie wydaje się preferowaną opcją.

Pers jest kotem, który wymaga sporych nakładów czasu opiekunów związanych z dbaniem o jego słynną sierść, ale ten wysiłek się opłaci – nagrodą będą jego duże serce i wspólne godziny na kanapie! 

Usposobienie i charakter kota perskiego

Persy to koty spokojne, lubiące przebywać w domu oraz otrzymywać uwagę opiekuna. Uwielbiają wylegiwać się na kanapie i zwykle nie wykazują problemów związanych z życiem jedynie w domu, choć oczywiście niektóre zwierzęta lubią wychodzić na zewnątrz.

Koty tej rasy uwielbiają pieszczoty, o ile są ich inicjatorami. Potrafią całymi wieczorami wylegiwać się na kolanach opiekuna. Lubią także wspólne zabawy, choć aktywność fizyczna nie jest mocną stroną persów! Dodatkowo ich wygląd zewnętrzny nie ułatwia im „polowań” na zabawki!

Persy dobrze tolerują dzieci, jeśli potrafią one uszanować ich pory drzemek, jedzenia oraz czas na pielęgnację! W kontaktach z innymi gatunkami, szczególnie psami, bywają ostrożne! Najczęściej przeszkadza im zbyt hałaśliwy lub wylewny sposób bycia, dlatego jeżeli wprowadzasz do domu nowego kota lub innego czworonoga, zadbaj o właściwy dobór rasy, prawidłowe zapoznanie zwierząt oraz zapewnienie persowi miejsca odosobnienia i odpoczynku.

Najważniejsze cechy charakteru persa:

  • inteligencja 5/5
  • zrównoważenie 5/5
  • niezależność 2,5/5
  • czułość 4/5
  • głośność 1/5
  • aktywność fizyczna 2/5
  • skłonność do zabawy 2,5/5
  • kontakty z innymi kotami 3/5
  • kontakty z psami 2,5/5
  • relacje z dziećmi 3/5.

jak wygląda pers

Rozród – fakty o hodowli kotów perskich

W rozrodzie istnieje przepaść między innymi kotami ras egzotycznych a persami. Te drugie późno osiągają dojrzałość płciową (około 12 miesiąca życia) oraz rodzą tylko 3–4 kocięta, co jest ilością poniżej średniej wynoszącej 4–5 młodych.

Wśród problemów genetycznych u kotów perskich wyróżnia się dużą głowę noworodków, która predysponuje do szczególnie trudnych porodów. Sprawia to, że średnia śmiertelność okołoporodowa kociąt jest wyższa niż u innych ras! Jeżeli planujesz rozmnażać tę rasę, porozmawiaj z lekarzem weterynarii, który będzie gotowy udzielić pomocy porodowej lub wykona u kotki cesarskie cięcie.

Ile kosztuje kot perski?

Ceny kociąt perskich mogą wahać się od około 2000 złotych do nawet kilku tysięcy.

Jakie potrzeby ma kot perski?

Decydując się na kota rasy perskiej, musisz pamiętać o kilku rzeczach, które powinny obowiązkowo znaleźć się w jego wyprawce.

  1. Akcesoria do pielęgnacji – kot perski należy do kotów długowłosych, z tego względu jego długa sierść wymaga używania specjalnych akcesoriów. Najbardziej przydatne są metalowe grzebienie o różnej szerokości ząbków, zgrzebło oraz miękka szczotka z włosia. Przyda Ci się także filcak, który służy do usuwania kołtunów. Pamiętaj, że wszystkie szampony oraz odżywki, które kupisz, powinny być przeznaczone do długich włosów i gęstego podszerstka.
  2. Drapaki i akcesoria do zabawy – persy nie są zbyt aktywną rasą i wykazują skłonność do otyłości, dlatego musisz zapewnić swojemu kotu jak najwięcej okazji do ruchu! Pozwoli to utrzymać go w dobrej kondycji oraz ograniczyć kocią nudę podczas długich godzin w domu, gdy opiekun wychodzi np. do pracy!

pielęgnacja kota perskiego

Pielęgnacja persów 

Długie kocie włosy kota perskiego wymagają szczególnej uwagi ze strony opiekuna! Oznacza to, że czekają Cię godziny spędzone na wyczesywaniu sierści, usuwaniu kołtunów lub kąpielach. Nie jest to jednak jedyny aspekt pielęgnacji tych zwierząt! Poznaj najważniejsze wskazówki dotyczące dbania o wygląd persa.

  • Persy wymagają regularnego wyczesywania sierści.
  • Oczy kota należy przemywać solą fizjologiczną lub preparatami weterynaryjnymi.
  • Pazury kotów należy skracać co około 14 dni.
  • Wybieraj szampony dla ras długowłosych!
  • Regularnie podawaj kotu pasty odkłaczające.
  • Mniej więcej dwa razy w tygodniu myj zęby kota.
  • Białe persy mogą wymagać używania preparatów wybielających sierść (najbardziej w okolicy oczu).
  • Co kilka miesięcy należy kontrolować stan gruczołów okołoodbytowych!

U kotów perskich proces linienia może być bardziej intensywny ze względu na obfitość i długość ich futra. Linienie kota jest naturalnym procesem, w którym zwierzęta gubią swoje stare i uszkodzone włosy, aby ustąpić miejsca nowym.

Trudność pielęgnacji: 5/5.

Jak żywić koty perskie?

Żywienie kota perskiego należy dopasować do:

  • etapu życia,
  • masy ciała,
  • trwających (przewlekłych) chorób.

Rasa wykazuje tendencję do nadwagi oraz otyłości, dlatego konieczne jest kontrolowanie masy ciała kota! Raz na kilka miesięcy zabieraj swojego persa do lekarza weterynarii na kontrolę stanu jego odżywienia w skali BCS (Body Condition Score). Na podstawie wyniku dobrane zostaną dawki karmy oraz rodzaj pokarmu.

Koty dużą część czasu poświęcają własnej pielęgnacji, podczas której połykają sierść! Możesz zdecydować się na wspomniane już regularne podawanie past odkłaczających lub żywić persa specjalną karmą typu anti-hairball!

biały kot perski

Długość życia persów

Średnia długość życia kotów perskich wynosi zwykle od 12 do 16 lat. Właściwa opieka nad kotem perskim, w tym regularne wizyty u lekarza weterynarii, odpowiednie żywienie, regularna pielęgnacja futra i dostęp do aktywności fizycznej mogą przyczynić się do długowieczności tego kota. Warto pamiętać, że każdy kot jest unikalny i indywidualne różnice w genetyce i opiece mogą wpływać na ich długość życia. 

Zdrowie kotów perskich

Wśród problemów zdrowotnych u persów wymienia się:

  • wielotorbielowatość nerek,
  • problemy z oddychaniem,
  • wypływy z oczu,
  • choroby serca (np. kardiomiopatia przerostowa),
  • choroby wątroby.

Rasa wykazuje także skłonność do udarów, dlatego bardzo istotne jest odpowiednie dbanie o persy w czasie upałów. Nie należy pozwalać im przebywać zbyt długo na słońcu w trakcie szczególnie gorących dni, trzeba też dbać o to, by koty piły świeżą wodę!

W celu kontroli stanu nerek najlepiej wykonywać regularne badania krwi (minimum raz w roku) oraz USG jamy brzusznej! Koty perskie z dobrych hodowli powinny mieć rodziców wolnych od chorób genetycznych.

Stan zdrowia: 3,5/5.

Białe koty perskie

Białe koty perskie mają piękne, jednolite białe futro, które dodaje im elegancji i wyróżnia się spośród innych umaszczeń. Futro jest zwykle długie, gęste i jedwabiste w dotyku. Mają wyraziste oczy, które kontrastują z ich białym futrem. Mogą mieć oczy w kolorze błękitnym, miedzianym lub zielonym. Ich głowy są szerokie, a profile płaskie, co jest charakterystyczną cechą kotów perskich.

Podobnie jak inne koty tej rasy, białe persy są znane z łagodnego i spokojnego charakteru. Są towarzyskie, przyjazne i dobrze dogadują się z innymi zwierzętami domowymi i dziećmi. Wymagają regularnej pielęgnacji ze względu na ich długie futro. Regularne czesanie i utrzymywanie higieny oczy i uszy są ważne, aby utrzymać ich futro w doskonałej kondycji. Są to koty, które wniosą mnóstwo uroku i miłości do każdego domu.

Czy kot perski miauczy?

Koty perskie znane są z tego, że są raczej spokojne i ciche w porównaniu do niektórych innych ras kotów. Mają tendencję do wydawania mniejszej ilości dźwięków w porównaniu do innych kotów. To jednak nie oznacza, że koty perskie nie będą miauczeć w ogóle. Nadal będą używać swojego głosu, aby przekazać swoje potrzeby i komunikować się z opiekunami.

Kot perski – ciekawe fakty

  • Amerykanie uwielbiają koty perskie! Są to najbardziej popularne koty w tym kraju.
  • Marilyn Monroe miała białego kota perskiego o imieniu Mitsou.
  • Budowa nosa persów nie zawsze była spłaszczona. Do lat 50. ich pyszczek był bardziej wyraźny.
  • Te charakterystyczne koty zostały uwiecznione na wielu obrazach, jak „Biały kot perski” autorstwa ludowego malarza Warrena Kimble’a czy „Dwa białe persy przed akwarium ze złotą rybką” autorstwa Arthura Heyera. Jeśli jesteś fanem persów, możesz kupić reprodukcje!
  • Kot Hermiony Granger z cyklu powieści o Harrym Potterze jest kotem perskim rudym. Pers Hermiony miał na imię Krzywołap (Crookshanks). 

Podsumowanie – perski kot 

Kot perski to jedna z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych ras kotów na świecie. Jego imponujący wygląd, piękne futro i łagodny charakter sprawiają, że jest to rasa, która zdobywa serca miłośników kotów od lat. Przedstawiciele tej rasy są znane ze swojego łagodnego i spokojnego charakteru. Są towarzyskie, przywiązują się do swoich opiekunów i cieszą się spokojnymi chwilami spędzonymi na kanapie. Persy są raczej spokojne i niezbyt aktywne, co sprawia, że są idealnymi kotami dla osób, które cenią sobie spokojne i relaksujące towarzystwo. Są też ciche i rzadko wydają dźwięki, co sprawia, że są idealnymi towarzyszami dla osób mieszkających w blokach. Sierść kota perskiego wymaga regularnej pielęgnacji. Regularne czesanie jest niezbędne, aby utrzymać futro w dobrej kondycji i zapobiec plątaniu się sierści. Należy również regularnie sprawdzać i czyścić oczy i uszy persów, aby utrzymać higienę.

  • Kot perski to jedna z najstarszych ras na świecie.
  • Charakter persa jest zrównoważony i umiarkowany. Charakteryzuje się spokojny i łagodnym usposobieniu.
  • Są dobrymi opiekunami do dzieci, a także doskonałymi towarzyszami dla osób starszych
  • Wygląd persów przyciąga uwagę, ale to ich charakter powoduje, że miłość do tej rasy jest długa jak ich piękne futro!
  • Jeżeli chcesz, by kot perski lubił czesanie, zacznij trening pielęgnacyjny już u kociaka!
  • Persy trzymane w domu linieją przez cały rok!

Sprawdź swoją wiedzę i rozwiąż quiz o kotach długowłosych.

6 maja, 2021 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
PiesŻywienie psa

Almo Nature – najwyższa jakość włoskiej karmy dla psów

przez Pets Style 6 maja, 2021

Żywienie psa to skomplikowany temat! Twój czworonóg potrzebuje pełnowartościowej i dobrze zbilansowanej diety, ale jego potrzeby różnią się w zależności od wieku, rasy, kondycji czy dotykających go chorób! Marka Almo Nature pomyślała o każdym czworonogu!

Jak powstaje karma Almo Nature?

Almo Nature to włoska marka, która opracowała swoje formuły we współpracy z lekarzami weterynarii, technikami oraz dietetykami. Ich głównym założeniem jest połączenie jakości i bezpieczeństwa! Stali się pionierami na rynku producentów karm dla zwierząt domowych! W jaki sposób?

Almo Nature wyprzedziła wiele innych firm i już od 2000 roku oferowała karmy mokre na bazie składników HFC (Human Food Chain), czyli mięsa i ryb pierwotnie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Nie zatrzymali się jednak w rozwoju i w 2016 roku stworzyli także linię suchych karm HFC! Gwarantuje to najwyższą jakość składników, jakie może otrzymywać Twój pies! Pamiętaj, że białka zwierzęce odgrywają kluczową rolę w dostarczaniu Twojemu czworonogowi niezbędnych aminokwasów, dlatego powinny mieć wysoką wartość odżywczą!

HFC nie jest wyłącznie terminem marketingowym, to skrót odzwierciedlający filozofię marki! Receptury karm opracowane zostały w taki sposób, aby uszanować szczególne wymagania żywieniowe psów oraz zapewnić ich opiekunom gwarancję składników o jakości identycznej, jak te wykorzystywane w produkcji pożywienia dla ludzi!

Najlepsza karma dla szczeniaka – czym karmić młode psy?

Pamiętaj, by nigdy nie karmić szczeniaka karmą dla dorosłych czworonogów! Twój piesek tylko wygląda jak mniejsza wersja dorosłych przedstawicieli rasy. W czasie wzrostu ma jednak zupełnie inne potrzeby. Szacuje się, że do czasu osiągnięcia połowy docelowej masy ciała szczeniak potrzebuje nawet 3 razy więcej energii niż spoczynkowe zapotrzebowanie dorosłego przedstawiciela jego rasy! Wśród specjalnych wymagań znajdują się także:

  • podwyższone zapotrzebowanie na białko,
  • minimalna zawartość tłuszczu na poziomie 8,5% suchej masy,
  • proporcja wapnia do fosforu na poziomie 1 : 1 do 1,5 : 1.

Jeśli wybierzesz suchą karę HOLISTIC Puppy, zapewnisz rosnącemu psu pełnoporcjowe i idealnie zbilansowane posiłki, które dodatkowo dopasowane są do rasy Twojego szczeniaka. W ofercie Almo Nature dostępne są karmy XS–S dla miniaturowych i małych psów oraz M–L dla ras średnich oraz dużych! Posiłki szczeniaka (oraz dorosłego psa) możesz urozmaicić, stosując mokre karmy Almo HFC, które zawierają najlepszej jakości mięso, warzywa oraz ser i ryż w mięsnym  bulionie!

Karma monoproteinowa dla dorosłych psów z alergią

Marka Almo Nature przygotowała linię produktów SINGLE PROTEIN, czyli karmy zawierające pojedyncze źródło białka zwierzęcego. Możesz zaproponować swojemu psu produkty z kaczką, gęsiną, indykiem, kurczakiem lub wołowiną czy wieprzowiną. Kiedy warto sięgnąć po takie karmy? Jest to świetne rozwiązanie dla psich alergików! Możesz użyć tych karm np. podczas prób prowokacji, gdy chcesz dowiedzieć się, jakie białka powodują objawy alergii. Możesz również wybierać tylko bezpieczne karmy, gdy znasz już przyczynę alergii.

Jak żywić psiego seniora?

Jesień psiego życia nie musi być wypełniona problemami zdrowotnymi. Wspieraj swojego psa kwasami omega-3, które wpływają na prawidłowe widzenie, pracę mózgu, stawy oraz stan skóry. Wiele karm Almo Nature oprócz kwasów omega-3 i omega-6 zawiera substancje chondroprotektywne, czyli glukozaminę oraz siarczan chondroityny, a także przeciwutleniacze:

  • witaminę E,
  • witaminę C,
  • selen.

W składzie niektórych produktów znajduje się także L-karnityna, która pozytywnie wpływa na organizm czworonoga i polepsza jego tolerancję na wysiłek.

Produkcja to nie wszystko

Marka Almo Nature nie tylko dołożyła wszelkich starań, by ich karmy były najwyższej jakości, ale postanowiła wspomagać zwierzęta i środowisko! Twój zakup to pośrednio przekazany datek na działania Fondazione Capellino! Jakie działania wspierasz swoim zakupem? Fundacja realizuje różnorodne projekty na rzecz zwierząt, ich bioróżnorodności i środowiska naturalnego! Działania fundacji służą m.in. wspieraniu adopcji zwierząt oraz tworzeniu kampanii społecznych mających na celu podniesienie świadomości ludzi związanej z bezdomnością oraz opieką nad zwierzętami domowymi.

Pamiętaj, wybierając Almo Nature, wybierasz pionierów w świecie karm dla zwierząt! Markę, która na pierwszym miejscu stawia jakość i bezpieczeństwo. Te dwa czynniki przełożą się na zdrowe i komfortowe życie Twojego czworonoga! To nie wydatek, to inwestycja w Waszą wspólną przyszłość!

6 maja, 2021 1 Komentarz
1 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
PiesRasy psów

Maltańczyk

przez Pets Style 4 maja, 2021

Maltańczyk to jedna z najstarszych ras psów. Psy rasy maltańczyk pojawiły się już w starożytności. Uwielbiane przez faraonów, królów, arystokrację, a także artystów, uwieczniono je na licznych obrazach. Do dzisiaj są dla wielu ulubieńcami. Ludzie kochają je za łagodny charakter, pogodne usposobienie i dobry kontakt z dziećmi. Ale to nie jedyne ich zalety. Sprawdź, co powinieneś wiedzieć o psach rasy maltańczyk.

Maltańczyki to niewielkie psy o białej sierści mające trójkątne uszy uniesione do góry. Ich małe, czarne oczka zauroczą każdego – nie tylko najmłodszych, ale i dorosłych.

Maltańczyk. Historia, opis rasy, wygląd, sylwetka, podstawowe informacje

maltańczyki

Historia, pochodzenie

Maltańczyki pojawiły się już w starożytności. Niektórzy twierdzą, że ich ojczyzną jest Egipt. Ta teoria wzięła się zapewne stąd, że w grobowcu jednego z faraonów odnaleziono figurki psów, które kształtem przypominały właśnie maltańczyki (chodziło o Ramzesa II, który zmarł ok. 1225 r. p.n.e. – przyp. red.). To nie jedyna wskazówka, która wiąże maltańczyka z epoką starożytności. Na wazach pochodzących z ok. 525 r. p.n.e. widoczne są wizerunki psów, a obok ich napisy „melitae”. Historycy twierdzą, że może chodzić o maltańczyka. Jeśli sięgniemy do kart późniejszej historii, zobaczymy, że miłośniczkami tej rasy były także: brytyjska królowa Wiktoria, Maria Antonina i ukochana Napoleona – Józefina.

Skąd wzięła się nazwa maltańczyk? W przeszłości uważano, że psy tej rasy mogły pochodzić z wyspy Malta – jednej z wysp Morza Śródziemnego. Dziś jednak bardziej racjonalne wydają się teorie o tym, że nazwa pochodzi raczej od semickiego słowa „màlat”, oznaczającego „port”. Był to człon nazw wielu nadmorskich miejscowości. Z pewnością jednak przedstawiciele krajów basenu Morza Śródziemnego ukształtowali tę rasę.

Historia rasy maltańczyk w Polsce. W naszym kraju maltańczyki pojawiły się ok. 1320 roku, a przynajmniej z tego roku pochodzą pierwsze wzmianki o tej rasie. Po raz pierwszy na wystawie psów rasowych zaprezentowano go w 1900 roku – na wybiegu pokazano wówczas pieska o imieniu Sułtan. Pierwszą zarejestrowaną suczką maltańczyka była Psina.

Opis rasy

Psy maltańczyki należą do sekcji bichonów i ras pokrewnych (według wzorca FCI). Należy jednak rozróżnić maltańczyka, który znany jest także jako bichon maltański (inaczej: bichon maltese), od innej rasy – bichon frise. Bichon różni się od maltańczyka wyglądem sierści i długością życia (bichon frise żyje dłużej, nawet 18 lat).

Maltańczyk ma przyjazne usposobienie i jest uważany za psa do towarzystwa. Nie podlega próbom pracy.

Wygląd, sylwetka, podstawowe informacje

Maltańczyk to pies o białej sierści. Dopuszczalna jest również sierść w kolorze kości słoniowej. Jego biała jedwabista sierść to znak rozpoznawczy. Dzięki temu maltańczyk uchodzi za wyjątkowo eleganckiego pieska.

Bichon maltański ma duże oczy, które odcieniem przypominają ciemną ochrę z czarną oprawą. Jego nos również jest dość duży i czarny. Uszy są trójkątne i uniesione do góry. Mimo bujnej sierści linia karku jest widoczna. Ogon jest gruby u nasady i cienki przy końcu.

Wysokość w kłębie u psów wynosi 21–25 cm, u suk 20–23 cm. Waga maltańczyka może osiągać 3–4 kg. Wielkość psów powyżej 26 cm lub poniżej 19 cm, a u suk powyżej 25 cm lub poniżej 18 cm uznawana jest za poważną wadę, podobnie jak rzymski nos. Zez, brak ogona, kręcona sierść lub łaty w innych kolorach niż barwa kości słoniowej to tzw. wady dyskwalifikujące.

Maltańczyk. Charakter, usposobienie, zachowanie

Maltańczyk to pies o pogodnym usposobieniu. Jest towarzyski, choć zdarza się, że nie ufa wszystkim gościom. Lubi zabawę i bardzo szybko przywiązuje się do swojego właściciela. Nie znosi samotności, dlatego nie nadaje się dla osób zapracowanych, które pozostawią go na długo samego w domu. Równie źle może znieść pobyt w hotelu dla psów lub pozostawienie u kogoś na dłuższy czas. Rzadko szczeka, ale sam w domu może wyć z tęsknoty za swoim opiekunem.

Maltańczyk potrzebuje też dużo ruchu, lubi się wyszaleć. Na długim spacerze na pewno nie będzie się nudził, ale z chęcią zajmie też miejsce na kanapie. Uwielbia też spędzać czas na balkonie, skąd może obserwować świat.

Jest niepozorny, ale jednocześnie to bardzo inteligentny i wrażliwy piesek. Maltańczyk lubi dzieci, jest wobec nich cierpliwy. To doskonały przyjaciel całej rodziny. Nie ma w sobie agresji, ale wobec obcych potrafi zachować dystans i być nieufny. W domu akceptuje towarzystwo innych zwierząt.

szczeniak maltańczyka

Pielęgnacja i akcesoria dla maltańczyka

U maltańczyka pielęgnacji wymagają przede wszystkim długie włosy. Włos psa tej rasy należy rozczesywać codziennie, w przeciwnym razie mogą zrobić się kołtuny. Przydadzą się też odpowiednie akcesoria do rozczesywania sierści – najlepiej sprawdzi się szczotka z naturalnego włosia.

Psy wystawowe zaleca się kąpać raz na tydzień, przy użyciu szamponu i odżywki do białej sierści. Przy zakupie odżywki należy pamiętać, by była ona przeznaczona dla psów z długą sierścią. Długa sierść wymagana jest w przypadku psów wystawowych. Jeżeli jednak nasz piesek jest wyłącznie towarzyszem rodziny, to można go również ostrzyc nieco krócej. W tym celu warto skorzystać z usług groomera, czyli fryzjera dla psów. Bardzo ważne jest, by systematycznie pozbywać się u psa włosów z uszu.

Maltańczykom powinno się regularnie myć zęby, gdyż u psów tej rasy występuje skłonność do osadzania się kamienia nazębnego.

Pielęgnacji wymagają także oczy. Piesek tej rasy ma bowiem często problem z łzawieniem oczu. Powinieneś codziennie przemyć włosy pod oczami letnią wodą. W sklepach zoologicznych możesz kupić różnego rodzaju preparaty zapobiegające łzawieniu. Jednak najprostszym sposobem jest odpowiednia pielęgnacja swojego pieska.

Ile kosztuje pies maltańczyk?

Zastanawiasz się, ile kosztuje maltańczyk? Cena szczeniaka tej rasy z rodowodem waha się od 1800 zł do ok. 3000 zł. Jeśli dany psiak ma potencjał do startowania w zawodach i zdobywania nagród, to cena może być wyższa. Zanim jednak zdecydujemy się na zakup psa, warto wybrać odpowiednią, zarejestrowaną hodowlę. Nie kupuj psa z niesprawdzonego źródła i pseudohodowli, nie daj się nabrać na oferty, w których proponuje się maltańczyka w cenie 500 zł.

Koszt utrzymania pieska tej rasy szacuje się na 200–300 zł miesięcznie. Doliczyć należy oczywiście wszelkie nieprzewidziane wizyty u weterynarza. Pamiętaj, że posiadanie jakiegokolwiek psa, nawet małego, to wielka odpowiedzialność.

Zdrowie maltańczyka

Maltańczyk to wytrzymały, długowieczny pies. Niemniej jest narażony na niektóre choroby bardziej niż osobniki innych ras.

U białych małych piesków zdarza się, że mamy do czynienia z tzw. zespołem drżenia białych psów, czyli WSDS (shaker dog syndrom). Chodzi tu o lekkie drgawki, które wstrząsają psem.

Maltańczyk jest dość łakomym psem, dlatego warto zadbać o odpowiednią dietę dla niego i regularnie kontrolować jego wagę. Inaczej może mieć problem z nadwagą. Dwa dodatkowe kilogramy u małego psa odpowiadają ponad 30-kilogramowej nadwadze u człowieka. Nadwagi warto unikać również dlatego, że maltańczyki mają skłonność do zwichnięcia rzepki. Mogą temu zapobiec długie spacery.

Psy tej rasy mogą również chorować na cukrzycę i mieć problem z niedrożnością kanalików łzowych. To dlatego tak ważna jest pielęgnacja oczu maltańczyków.

Maltańczyk wymaga również pielęgnacji włosów. Zaniedbana okrywa włosowa i kołtuny mogą prowadzić do zapaleń skóry, a nawet grzybicy skórnej.

maltańczyk

Częste choroby

Poniżej podajemy listę chorób, które obserwuje się u maltańczyków:

  • nowotwory,
  • cukrzyca,
  • choroby serca,
  • choroby oczu, np. zapalenie spojówek,
  • zespół drżenia białych małych piesków,
  • choroby dziąseł,
  • hydrocefalia (inaczej wodogłowie),
  • wrodzone zespolenie wrotno-oboczne (choroba, która powoduje, że toksyny przedostają się do organizmu psa).

Maltańczyk. Umiejętności, szkolenie, wychowanie

Pieski tej rasy szybko się uczą. Można z nimi trenować agility czy na przykład taniec z psem. Są inteligentne, więc łatwo przyswoją nowe sztuczki i komendy. Maltańczyki nadają się też dla początkującej osoby, która wcześniej nie miała do czynienia z psami. W czasie szkolenia trzeba pamiętać, że te małe psy są też bardzo wrażliwe. Stosowanie kar może przynieść odwrotny skutek, a pies stanie się zdystansowany.

Dla kogo maltańczyk?

Maltańczyk to pies do przytulania. Świetnie sprawdzi się u osób, które lubią długie spacery i aktywny wypoczynek. Pies tej rasy doskonale dogaduje się z dziećmi. Będzie dobrym towarzyszem tych, którzy mogą zabrać psa do pracy. Te psy nie znoszą przecież samotności.

Maltańczyk a dzieci

Maltańczyk nadaje się jako towarzysz małych szkrabów. Jest towarzyski i lubi wspólne zabawy z innymi. Jedyne, czego możemy się obawiać, to zachowanie maluchów, które mogą traktować takiego niedużego psa jak zabawkę.

Ile żyją maltańczyki?

Maltańczyki to psy, które zazwyczaj cieszą się długim życiem, w porównaniu do innych ras niewielkiej wielkości. Średnia długość życia wynosi od 12 do 15, jednak rekordziści dożywają nawet do 20 lat. Właściciele psiaków tej rasy mogą więc cieszyć się wspólnym czasem ze swoim pupilem przez wiele lat. Oczywiście, aby psiak żył jak najdłużej, należy odpowiednio zadbać o jego zdrowie, a także zaspokajać podstawowe potrzeby. Warto zwrócić szczególną uwagę na pielęgnację sierści, uszu i oczu, a także odpowiednie żywienie — maltańczyki powinny jeść karmę dostosowaną do wieku, stanu zdrowia, ewentualnych alergii oraz zapotrzebowania energetycznego.

Karma – żywienie maltańczyka

Zdrowa skóra i piękna sierść maltańczyka jest efektem nie tylko prawidłowej pielęgnacji, ale i diety. Na rynku zoologicznym dostępne są specjalnie skomponowane karmy przeznaczone dla czworonogów o jasnej sierści np. Nature’s Protection Superior Care White Dogs Grain Free White Fish Adult Small Breeds.

Nature's Protection Superir Care White Dogs Adult
Nature’s Protection Superior Care White Dogs Adult

Wyróżnia je to, że zawierają większą ilość składników pozytywnie wpływających na skórę i sierść czworonoga. Należą do nich:

  • biotyna,
  • olej z ogórecznika,
  • siemię lniane,
  • olej z łososia lub kryla,
  • cynk,
  • drożdże piwne, czy witamina E.

Marka Nature`s Protection podchodzi do problemu kompleksowo oferując karmy dla szczeniąt i dorosłych psów. Oprócz karm marka zapewnia również przysmaki dla psa przeznaczone dla maltańczyków i innych białych czworonogów.

Maltańczyk może być także żywiony dietą domową oraz BARF. Mają one wiele zalet, ale w obu przypadkach konieczna jest ogromna wiedza lub konsultacja z dietetykiem weterynaryjnym. Samodzielne zbilansowanie dawki pokarmowej oraz dobranie suplementów dla psa nie jest łatwe, a pomyłki mają negatywny wpływ na zdrowie psa.

Ile powinien jeść maltańczyk?

Psy rasy maltańczyk mają szybki metabolizm, dlatego zaleca się podawanie przynajmniej 2 posiłki dziennie. Optymalna ilość na jedną porcję to mniej więcej 60 gramów. Wiele zależy oczywiście od rodzaju karmy (sucha, półsucha, mokra) oraz indywidualnych potrzeb psiaka. Tabela żywienia maltańczyka znajduje się zazwyczaj na opakowaniu danej karmy — codzienna dawka powinna być zgodna z rekomendacją producenta. Warto przestrzegać zaleceń na opakowaniu, ponieważ tylko odpowiednia porcja żywieniowa zapewni psu wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Jeśli masz wątpliwości co do porcji, jaką powinien dostawać Twój psiak, to warto skonsultować się z weterynarzem.

Wady i zalety psa rasy maltańczyk

Maltańczyk nadaje się doskonale jako pies do towarzystwa. Świetnie sprawdzi się jako mały przyjaciel dziecka. Będzie dobrym kompanem do zabaw, bo jest pogodny i towarzyski. Niemniej jednak maltańczyk, jak każda inna rasa, ma również i wady. Poniżej przedstawiamy listę wad i zalet maltańczyków.

Zalety

  • jest mały,
  • jest pogodny i chętny do zabawy,
  • doskonały przyjaciel rodziny,
  • pies do towarzystwa,
  • może dożyć sędziwego (jak na psa) wieku, żyje ok. 15 lat,
  • przyjazny wobec ludzi i innych zwierząt,
  • lubi długie spacery,
  • nie gubi włosów,
  • zdrowie mu przeważnie dopisuje, nie ma skłonności do wielu chorób.

Wady

  • jego włos wymaga systematycznej pielęgnacji (psa należy czesać przynajmniej raz dziennie, a w przypadku długiego włosa nawet częściej),
  • na początku może być nieufny w stosunku do nowych, nieznanych mu osób,
  • nie znosi samotności, pozostawiony na zbyt długo w domu może cierpieć.
maltańczyk

Ciekawostki. To warto wiedzieć!

Oto kilka ciekawostek, które warto znać, szczególnie jeśli jesteście miłośnikami maltańczyków:

  • maltańczyk to jedna z najstarszych ras psów;
  • figurki przypominające maltańczyki znaleziono w grobowcu jednego z faraonów, Ramzesa II;
  • odnaleziono również starożytne wazy przedstawiające pieski tej rasy;
  • Arystoteles (384–322 p.n.e.) wspominał o „canes melitenses”, najprawdopodobniej chodziło o maltańczyka;
  • właścicielkami maltańczyków były m.in. Maria Antonina i ukochana Napoleona – Józefina;
  • Poczta Polska wyemitowała 3 lutego 1969 roku znaczek pocztowy, na którym widoczna była głowa maltańczyka, znaczek pochodzi z serii „Rasy psów”.

Maltańczyk. Wzorzec rasy

Rasa: bichon maltese

Nazwa oryginalna: Maltanase mana

Pochodzenie: kraje środkowego obszaru Morza Śródziemnego

Klasyfikacja FCI

grupa 9: psy do towarzystwa i ozdobne

sekcja 1: bichony i rasy pokrewne

Nie podlegają próbom pracy.

Wysokość:

Psy: od 21 cm do 25 cm. Suki: od 20 cm do 23 cm.

Waga: od 3 kg do 4 kg

Maść: biała, dopuszcza się kolor kości słoniowej

Uwagi: Wzorzec rasy pochodzi z 6.04.1998

autor: Kinga Czernichowska

Sprawdź swoją wiedzę o maltańczyku i rozwiąż QUIZ

Polecamy

  • Karma dla białych psów. Czy istnieją specjalne wymagania? Sprawdź.
  • Karma Nature’s Protection dla białych psów. Sprawdź.

4 maja, 2021 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
KotZdrowie i pielęgnacja kota

Karmienie kociąt – czym karmić młode koty?

przez Pets Style 2 maja, 2021

Wybór najlepszej karmy dla małego kota to jedna z ważniejszych decyzji, przed którą staje właściciel pupila. To także ważny element wyprawki. Dowiedz się, jak karmić kocięta od narodzin? Jaka karma jest najlepsza dla Twojego pupil? Czy stosować suplementy w diecie kota i co zrobić z niezjedzoną karmą? Czyli karmienie kociąt w pigułce. Sprawdź!

karmienie kociąt

Karmienie kociąt (od narodzin do 12 tygodnia życia)

Karmienie kociąt od narodzenia do 2 tygodnia życia

Podstawą żywienia kociąt do 2 tygodnia życia jest mleko matki, które zapewnia niezbędne składniki odżywcze. Jeśli z jakichś przyczyn matka jest nieobecna, nie chce karmić maluchów lub nie produkuje dostatecznej ilości mleka, konieczne może się okazać dokarmianie kotków.

W takich sytuacjach należy sięgnąć po preparaty mlekozastępcze dla kociąt, które dostaniesz w placówkach weterynaryjnych. Wybieraj preparaty bogate w składniki odżywcze. Noworodki trzeba zazwyczaj karmić co 2–4 godziny lub częściej, jeśli tak zaleca producent preparatu lub lekarz weterynarii.

Karmienie kociąt od 2 do 4 tygodnia życia

Czy wiesz, że to właśnie w tym czasie kociętom zaczynają się wyrzynać pierwsze zęby? To doskonały moment na rozszerzenie diety maluchów. Oczywiście, podstawą żywienia kotów wciąż powinno być mleko matki lub preparaty mlekozastępcze, dlatego nie martw się, jeśli kotki nie będą na początku zainteresowane stałym pokarmem.

Pierwsza karma powinna być przeznaczona właśnie dla kociąt.

Może to być karma mokra (mus, mięsne kawałki w sosie czy galarecie) lub karma sucha. Pamiętaj jednak, by namoczyć ją kilka minut przed podaniem w wodzie. Dzięki temu maluch łatwiej sobie poradzi z jej zjedzeniem.

Podawaj kociętom małe porcje żywieniowe, ale często (4–6 razy dziennie). Zwiększaj ich ilość stopniowo, z dnia na dzień. W ciągu najbliższych 2–3 tygodni pokarm stały stanie się podstawnym źródłem żywienia kociąt.

Karmienie kociąt od 4 do 6 tygodnia życia

Część kotków w tym wieku wciąż pije mleko matki, jednak mruczki powinny już bardziej interesować się stałym pokarmem. To okres przejściowy. Jeśli kotki potrafią już jeść z miski, możesz zacząć podawać im suchą karmę bez namaczania. Karm maluchy 4–5 razy dziennie

Karmienie kociąt od 6 do 8 tygodnia życia

Koty w tym wieku jedzą już tylko stały pokarm dla kotów rosnących i całkowicie przestają interesować się mlekiem matki. Jest to także powiązane z utratą zdolności do trawienia laktozy, czyli cukru występującego w mleku. Podawaj posiłki 3-5 razy dziennie.

Karmienie kociąt od 8 do 12 tygodnia życia

Kotki jedzą samodzielnie, są też gotowe na oddzielenie od matki i rodzeństwa. Powinny być karmione pokarmem dla kociąt rosnących, 3–5 razy dziennie.

Pierwsze jedzenie dla kociąt – jakie wybrać

Postaw na mokrą karmę dla kociąt w saszetkach. Taki produkt będzie się charakteryzował odpowiednią dla małych kocich pyszczków strukturą i formą, dzięki czemu maluchy nie będą miały trudności z pobieraniem posiłku z miski.

karmienie kociąt

Dobra karma dla młodego kotka to każda karma pełnoporcjowa przeznaczona dla kotów rosnących.

Musi być doskonałym źródłem białka (w tym szczególnie aminokwasu tauryny), nienasyconych kwasów tłuszczowych, witamin i minerałów (w tym wapnia i fosforu).

Kiedy przejść na karmę dla kotów dorosłych?

Podobnie jak w przypadku żywienia szczeniąt, trudno jest dokładnie ustalić odpowiedni moment zmiany diety młodych kotów. Wiadomo, że stopniowe wprowadzanie karmy zaleca się rozpocząć, gdy kotek osiągnie masę ciała dorosłego kota. Kiedy to nastąpi? To zależy od rasy, wielkości i płci mruczka.

Samice szybciej osiągają masę ciała typową dla dorosłego osobnika w porównaniu do samców. W przypadku kotów rasy europejskiej u samic następuje to około 8–10 miesiąca życia czworonoga. Kocury tej samej rasy osiągają swoją docelową masę ciała w wieku około 12 miesięcy. Koty ras dużych, np. maine coon czy norweski kot leśny, rosną natomiast dłużej, bo aż do 18–24 miesiąca życia.

Co zrobić z niezjedzoną karmą dla kotka

  • Karma mokra – jeśli zalega w misce dłużej niż pół godziny, zaleca się ją wyrzucić. Taki pokarm traci z czasem swoje właściwości (jest mniej aromatyczny i zawiera mniej wody), ale nie tylko. Wilgotne środowisko sprzyja namnażaniu się chorobotwórczych bakterii, które mogą być groźne dla zdrowia i życia malucha.
  • Karma sucha – sprawa wygląda zupełnie inaczej z suchą karmą, która wciąż jest zdatna do spożycia, nawet przez całą noc. To szczególnie ważne dla mruczków, które często instynktownie są głodne późnym wieczorem i w nocy.

Suplementy w diecie kotów

Zdrowe młode kocięta, które dostają pełnoporcjową karmę dla zwierząt rosnących, nie potrzebują dodatkowej suplementacji. Co więcej, podawanie takich preparatów bez wyraźnego wskazania, czyli bez konsultacji z lekarzem weterynarii, może wręcz zaszkodzić Twojemu małemu podopiecznemu, ponieważ nadmiar niektórych pierwiastków może być równie szkodliwy jak ich niedobór.

Czy wiesz, że zawartość jednej saszetki z jedzeniem dla kotów kalorycznie odpowiada zjedzeniu przez mruczka 1–2 myszy?

karmienie kociąt

Karmienie kociąt – podsumowanie

Ilość i jakość karmy dla i kociąt zależy w dużej mierze od ich wieku, potrzeb gatunkowych, rasowych i osobniczych. Nie ma jednej najlepszej karmy, która zaspokoiłaby wszystkie potrzeby żywieniowe młodych zwierząt, dlatego do tematu należy podejść indywidualnie – poznać potrzeby pupila i następnie je spełnić.

Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące karmienia kociąt, koniecznie porozmawiaj o tym z lekarzem weterynarii, np. podczas wizyty w gabinecie weterynaryjnym z powodu szczepienia przeciwko chorobom zakaźnym czy odrobaczania.

Polecamy

  • Jak dobrze przygotować się na przybycie psa lub kota, by wszystko poszło zgodnie z planem
  • Dlaczego kot lubi spać na klatce piersiowej opiekuna?
  • Kocia pielęgnacja – dlaczego koty się myją?

2 maja, 2021 1 Komentarz
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Pielęgnacja psaPies

Psie spa w domowych warunkach z kosmetykami Champ-Richer

przez Pets Style 29 kwietnia, 2021

Zdrowa skóra i piękna sierść stanowią wizytówkę zadbanego psa. Wpływ na wygląd ma nie tylko dieta zwierzęcia, ale również preparaty pielęgnacyjne, za pomocą których dbamy o jego szatę.

Kąpiel to zabieg higieniczny, który na dobre zagościł na liście czynności wykonywanych przez opiekunów dbających o kondycję swoich czworonogów, zwłaszcza tych przebywających na stałe w mieszkaniach. Kąpiele możemy zlecać wykwalifikowanym groomerom lub wykonywać je samodzielnie w domowych warunkach. Możemy też łączyć obydwa rozwiązania – gdy zależy nam na jak najdłuższym podtrzymaniu doskonałego wyglądu psiej fryzury, możemy pomiędzy wizytami u groomera stosować odpowiednio dobrane kosmetyki pielęgnacyjne. O czym należy pamiętać przy ich doborze?

Jakość preparatów dla psów

Tu z pomocą przychodzi marka Champ-Richer oferująca wysokiej jakości kosmetyki do kąpieli i stylizacji, których działanie skupia się nie tylko na potrzebach skóry i okrywy włosowej zwierząt, ale również na trosce o komfort podczas kąpieli. Marka dba o przejrzystą komunikację, podając na opakowaniach składy według nomenklatury INCI.

Wysoce skrupulatny dobór składników oraz poziomy stężeń poszczególnych z nich w recepturach to efekt wieloletnich prac laboratoryjnych i badań prowadzonych przez specjalistów kosmetologii oraz naukowców związanych z twórcami marki. A to wszystko po to, aby kosmetyki Champ-Richer wzorcowo spełniały funkcje użytkowe (mycie, kondycjonowanie, regeneracja) oraz wszystkie deklaracje zawarte na opakowaniach.

Różnice między skórą psią a ludzką

Skóra psa, osłonięta zazwyczaj gęstą sierścią, jest znacznie delikatniejsza niż ludzka, ma także inne pH – u psów średnia wartość pH to 7,2, podczas gdy u człowieka jest to 5,5. Stąd też skóra czworonoga wymaga pielęgnacji preparatami dostosowanymi do jej specyficznych potrzeb. Podczas kąpieli razem z zanieczyszczeniami zmywamy także sebum – naturalną wydzielinę tłuszczową, produkowaną przez skórę i obecną również na włosach.

Sebum chroni włosy przed niszczeniem i złym wyglądem, zaś skórę – przed utratą wody. Kosmetyki myjące z linii Champ-Richer, zawierające substancje wtórnie natłuszczające, pomogą skórze psa w szybszej odbudowie naturalnej warstwy tłuszczowej, tak potrzebnej do poprawnego funkcjonowania i zdrowego wyglądu okrywy włosowej.

Różnice między zmysłem węchu u psa i człowieka

Dbając o dobrostan psa podczas kąpieli, nie zapominajmy, że jego zmysł węchu jest zdecydowanie czulszy niż ludzki. W naszym nabłonku węchowym jest ok. 5 mln komórek receptorowych węchu, zaś u psa – między 70 mln a 230 mln (w zależności od rasy). Czasami zapachy kosmetyków przyjemne dla opiekuna, mogą być trudne do zaakceptowania przez zwierzę.

Liczy się też ich intensywność – im subtelniejszy zapach, tym większa szansa, że będzie dobrze tolerowany przez psie nosy. Badania dowiodły, że aromat lawendy działa na psy relaksująco. Bazując na tej wiedzy, twórcy kosmetyków Champ-Richer uczynili zapach lawendowy jednym z elementów przewodnich całej serii. Dzięki lawendzie łatwiej budować u psów pozytywne skojarzenia z rytuałem kąpielowym.

Różnorodne potrzeby pielęgnacyjne psów

Mogą być inne w zależności od rodzaju sierści, wieku, stanu skóry psa. W serii Champ-Richer opiekunowie znajdą szampony dla szczeniąt najpopularniejszych ras, szampony dla dorosłych psów, odżywki i preparaty do stylizacji dostosowane do różnych typów okrywy włosowej. Szeroka gama kosmetyków – aż 24 rodzaje, ułatwi wybranie takiego, który będzie najlepiej odpowiadał specyficznym potrzebom danego czworonoga.

29 kwietnia, 2021 0 Komentarze
1 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Pies

Konkurs fotograficzny „Majówka z Zoluxem”. Jak zrobić dobre zdjęcie psu?

przez Pets Style 28 kwietnia, 2021

Za oknem wiosna, dni coraz dłuższe, a Ty coraz więcej czasu spędzasz na świeżym powietrzu ze swoimi psem. Cykasz mu zdjęcia podczas spacerów, zabaw czy odpoczynku w ogrodzie. Czasem wrzucisz jakieś na Facebooka lub Instagram, ale w większości przypadków pozostają one tylko w Twoim telefonie. W tym czasie powstają perełki fotograficzne… na których uchwyciłeś radość Twojego czworonożnego przyjaciela.

Wspólnie z marką Zolux postanowiliśmy to wykorzystać i zorganizować konkurs fotograficzny „Majówka z Zoluxem”. Warunki są naprawdę proste – wystarczy zrobić ciekawe zdjęcie swojemu pupilowi. Dowolne miejsce, dowolny pomysł! Liczy się oryginalność. Bądź kreatywny i wygraj wspaniałą nagrodę, która przyda się każdemu opiekunowi psa w jego codziennej pielęgnacji. Dodatkowo zdjęcie Twojego psa zamieścimy w letnim wydaniu magazynu Pets Style.

Co muszę zrobić?

  1. Zrób zdjęcie Twojego psa. Pokaż nam, jak spędzacie majówkę! Im więcej kreatywności, tym lepiej.
  2. Dodaj zdjęcie w komentarzu pod postem „Majówka z Zoluxem” na naszym profilu na Facebooku. Post konkursowy zamieścimy 27 kwietnia.
  3. Na zdjęcie Twojego psa czekamy do północy 9 maja – wtedy kończy się 1 etap konkursu.
  4. Spośród zamieszczonych zdjęć wybierzemy 10 – ich autorzy razem ze swoimi pupilami przejdą do 2 etapu. Jeśli wybierzemy Twoje zdjęcie, powiadomimy Cię o tym w komentarzu pod zdjęciem.
  5. Drugi etap startuje 11 maja, a kończy się o północy 15 maja. Osoba, która zdobędzie najwięcej lajków, otrzyma wspaniałą nagrodę!

Co mogę wygrać?

Główna nagroda w majówkowym konkursie to absolutna nowość na rynku – narzędzia marki Zolux z linii Anah. Nagroda jest nie tylko atrakcyjna, ale i bardzo praktyczna. Akcesoria pomogą Ci w codziennej pielęgnacji Twojego psa. I w końcu szczotkowanie stanie się przyjemnością.

  • Rękawica 2 w 1 do pielęgnacji

Dwustronna rękawica pozwala na przyjemne i jednocześnie skuteczne usunięcie martwych włosów psa. Jest delikatna i relaksująca.

  • Grzebień do wyczesywania pcheł

Grzebień pozwala na wyczesanie psu pcheł i kępek włosów. To wysokiej jakości produkt, dzięki któremu zadbasz prawidłowo o sierść pupila.

  • Zgrzebło z wysuwanymi zębami

Zgrzebło z wysuwanymi zębami pozwala przede wszystkim zebrać sierść oraz ją wygładzić. Przy jego pomocy pozbędziesz się także skołtunionego futra.

  • Dwustronna elastyczna szczotka pudlówka

Dwustronna pudlówka jest elastyczną szczotką, która po obu stronach posiada druciane igły. Jest szorstka i pozwala skutecznie pozbyć się martwego podszerstka, wszelkich kołtunów, splątań i pęków.

  • Rolka do zbierania sierści

Możesz jej używać do niemalże każdej powierzchni tekstylnej, jest to produkt ergonomiczny i skuteczny.

Dodatkowo będziesz mógł pochwalić się zdjęciem Twojego psa na łamach magazynu Pets Style. Zamieścimy je w letnim wydaniu.

PS Niejeden znajomy pozazdrości Ci pięknego psa, dobrego zmysłu fotografa i wspaniałej nagrody.

Nagrody pocieszenia

Jesteśmy przekonani, że nadeślecie wiele zdjęć, dlatego nagrodzimy dodatkowo trzy psiaki z największą liczbą lajków. Ale to nie koniec nagród. Trzy zdjęcia wybierze redakcja magazynu Pets Style. Wiemy, że nie każdy ma znajomych na pęczki, a piękne zdjęcia zasługują na docenienie. Wszystkie fotografie zamieścimy w letnim wydaniu.

Jak zrobić dobre zdjęcie pupilowi? Porady

W pierwszej kolejności zadbaj o to, by Twój pies był zrelaksowany! Stres, zdenerwowanie, zmęczenie – są to emocje, których na sesji nie chcemy. Wówczas warto ją przełożyć lub poprawić humor psiakowi.

Dobrą motywacją i urozmaiceniem dla zwierzęcia mogą być zabawki i smakołyki. Jeśli więc mogą Ci pomóc i uszczęśliwić pieska – koniecznie weź je ze sobą!

Cenna wskazówka – najpiękniejsze zdjęcia psów zrobisz aparatem ustawionym na wysokości ich oczu. Nie trzymaj się jednak sztywno tej zasady – wszystko zależy od Twojego pomysłu i koncepcji.

Nie bez znaczenia pozostaje także miejsce, w którym zrobisz zdjęcie. Może to być ogród, park czy las. A jeśli podróżujesz ze swoim psem czy zabierasz go na wycieczki, masz tak naprawdę nieograniczone możliwości, by zrobić świetną fotkę. A może trenujesz ze swoim psem canicross, agility, dogfrisbee lub inną psią dyscyplinę? To także doskonały pomysł na zdjęcie. Zdjęcia psa w ruchu są genialne.

Jeśli chcesz zrobić ciekawe zdjęcie zwierzakowi, pamiętaj o odpowiednim świetle, zwłaszcza jeśli planujesz wykonać zdjęcie w pomieszczeniu. Powinno być wyraźne i przyjemne w odbiorze.

Mamy nadzieję, że skorzystasz z naszych rad i zrobisz swojemu pupilowi naprawdę ciekawe zdjęcia. Czekamy na Twoje zgłoszenie!

28 kwietnia, 2021 0 Komentarze
5 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
AkwarystykaRośliny

Rośliny w akwarium

przez Pets Style 26 kwietnia, 2021

Akwarium jest odzwierciedleniem podwodnego świata w domowym zaciszu. Obserwacja zachowania ryb w pięknie urządzonym zbiorniku działa uspokajająco i kojąco po długim dniu pracy. Akwarystyka roślinna przez ostatnie lata rozwinęła się wręcz w formę sztuki. Dzięki wiedzy, odpowiedniej technice i właściwemu doborowi roślin można tworzyć zapierające dech w piersiach podwodne krajobrazy. Dziś każdy może sobie pozwolić na uprawianie roślin w akwarium. Mnogość gatunków dostępnych na rynku daje nam możliwość stworzenia zielonego zakątka nawet w akwariach typu low-tech, czyli bez zaawansowanej techniki. A rośliny w akwarium mają szereg zalet, dlatego powinny znajdować się w prawie każdym zbiorniku. W artykule odpowiemy na pytania, jaka jest rola roślin w akwarium i jakie rośliny akwariowe wybrać na pierwszy, drugi i trzeci plan.

Biologiczna rola roślin w akwarium

Rośliny w akwarium pełnią przede wszystkim rolę biologicznych filtrów oczyszczających wodę ze szkodliwych substancji pochodzących z produktów przemiany materii u ryb. Tak się składa, że to, co ryby wydalają, jest roślinom w akwarium niezbędne do życia.

Pierwszy ze złotej trójki makroelementów, czyli azot, pochodzi z rybich nerek. Ryby wydalają najprostszy związek zawierający azot, czyli amoniak. Jest on doskonale rozpuszczalny w wodzie, jednak równocześnie bardzo toksyczny dla ryb. Jego neutralizacja polega na przetworzeniu go przez pożyteczne bakterie w tzw. cyklu azotowym do mniej toksycznych form, czyli azotynów i azotanów.

Związki te, dzięki swojej prostej budowie, są doskonale przyswajane przez większość roślin akwariowych, które pochłaniają go i tym samym zapobiegają zatruciom ryb. Drugim pierwiastkiem, który powoduje problemy w akwariach i jest niezbędny do wzrostu roślin, jest fosfor. Pochodzi on z odchodów ryb, niezjedzonych resztek pokarmowych i innych odpadków organicznych. Najczęściej występuje w postaci fosforanów, które rośliny także pobierają z wody i wykorzystują m.in. jako budulec komórek i enzymów.

Azot i fosfor, a raczej ich nadmiar w wodzie, prócz zatruć powoduje także inny, bardzo pospolity problem – ekspansję glony. Zbyt duża koncentracja tych pierwiastków przy niedostatecznej ilości roślin w akwarium przyczynia się do nadmiernego rozrostu wielu różnych rodzajów glonów, które szpecą zbiornik i niekiedy powodują inwazję na masową skalę, czym wywołują frustrację u akwarystów.

Można sobie z tym poradzić na kilka sposobów, jednak jednym z najskuteczniejszych jest dołożenie do zbiornika większej ilości roślin, szczególnie tych szybko rosnących. One dzięki swojemu szybkiemu metabolizmowi oraz wysokiemu zapotrzebowaniu na składniki pokarmowe wyciągają z wody nadmiar azotu i fosforu. Glony, pozbawione substancji odżywczych, ustępują. Rośliny nie tylko usuwają zbędne produkty przemiany materii, lecz także produkują niezbędny do życia tlen.

Dlaczego warto hodować rośliny w akwarium?

Rośliny w akwarium tworzą schronienia dla płochliwych ryb. Gdy ryby czują się pewnie, chętniej pobierają pokarm i ukazują swoje naturalne zachowania. W gęstwinie roślin doskonałe kryjówki znajduje także narybek, umykający przed paszczami zgłodniałych współtowarzyszy.

Oczywiście olbrzymim walorem roślin jest ich piękno i funkcja ozdobna w akwarium. Na tle soczystej zieleni ryby uzyskują intensywniejsze barwy, a kolor roślin w odpowiednio skomponowanym akwarium może świetnie uzupełniać wyposażenie mieszkania.

Jak wybrać rośliny do akwarium?

Dobierając rośliny do akwarium, należy kierować się kilkoma wskazówkami. Najważniejsze są wymagania roślin dotyczące parametrów hodowlanych, takie jak:

  • oświetlenie,
  • tempo wzrostu,
  • nawożenie,
  • zapotrzebowanie na dwutlenek węgla,
  • podłoże.

Rośliny akwariowe można podzielić na trzy grupy: łatwe w uprawie, średnio wymagające i trudne do utrzymania.

Rośliny w akwarium, które są łatwe w uprawie nie wymagają dozowania CO2 do wody, mają niskie wymagania świetlne oraz nie potrzebują dużych ilości nawozów. Nadają się one dla wszystkich posiadających akwaria, także dla początkujących.

Rośliny średnio wymagające mają trochę większe potrzeby. Preferują światło o większym natężeniu, warto także stosować nawożenie w postaci dodatków pod korzenie czy nawozów w płynie. Dozowanie CO2 nie jest bezwzględnie wymagane, ale pozwoli na uzyskanie lepszych efektów.

Natomiast rośliny akwariowe trudne w hodowli wymagają mocnego oświetlenia, najlepiej o odpowiednio dobranej barwie światła, specjalnego podłoża, kompleksowego nawożenia i dawkowania dwutlenku węgla. Polecane są już raczej doświadczonym akwarystom.

Jak dobrać rośliny ze względu na ich wielkość?

Miej też na uwadze fakt, że poszczególne rodzaje roślin osiągają różne rozmiary. Najprostszy podział akwarium obejmuje obecność trzech planów, na których sadzi się rośliny w zależności od ich wysokości. Najmniejsze sadzimy z przodu, na pierwszym planie, średnie umieszczamy na drugim planie, a najwyższe lokujemy z tyłu, na trzecim planie.

Stosowanie tego podziału pozwoli na stworzenie pięknej kompozycji, w której rośliny nie będą zasłaniać się nawzajem, a ryby uzyskają dużo miejsca do swobodnego pływania. Dodatkowo dzięki odpowiedniemu ułożeniu roślin na wszystkich planach nawet w niewielkich zbiornikach uzyskamy efekt głębi.

Rośliny pierwszego planu w akwarium

Pierwszy plan tworzą niskie rośliny, osiągające przeważnie mniej niż 10 cm, które dobrze znoszą przycinanie do wysokości nawet kilku centymetrów. Częste przycinanie pozwala je zagęścić i utrzymać wyrównaną wysokość. Wśród nich są tzw. rośliny trawnikowe, które tworzą w akwariach coś w rodzaju niskiej łąki.

Przez wielu akwarystów są one traktowane jako gatunki problematyczne, jednak są odmiany, które będą rosły nawet w średnio oświetlonych zbiornikach, bez obecności dwutlenku węgla. Wymagają odpowiednio drobnego i żyznego podłoża. Jednymi z najłatwiejszych roślin trawnikowych są ponikła, częściej znane pod łacińską nazwą Eleocharis, np. E. parvula. Są to roślinki o drobnych, cienkich liściach długości około 3–10 cm. Dobrze znoszą przycinanie na wysokość. Po pewnym czasie utworzą gęsty, zielony dywan.

Zdecydowana większość roślin nadających się na pierwszy plan to jednak rośliny średnio wymagające, które potrzebują mocniejszego światła i dobrego nawożenia, a dodatek CO2 pozwala im się lepiej rozwijać. Jedne z najpopularniejszych roślin to Micranthemum sp. „Monte Carlo” (należąca do rodzaju mikrantemum) oraz hemiantusy (np. H. callitrichoides „Cuba” oraz H. micranthemoides). Są to niewielkie rośliny o drobnych liściach, które nadają się do posadzenia w podłożu lub do obsadzenia kamieni i korzeni. Aby dobrze rosły, wymagają dość mocnego światła oraz nawożenia, w szczególności żelazem.

Rośliny drugiego planu w akwarium

Rośliny akwariowe drugiego planu osiągają wysokość około 20 cm i sadzi się je głównie na środku akwarium. Często są to rośliny wyróżniające się kształtem liści czy też kontrastowym kolorem. To one najczęściej skupiają wzrok obserwatora.

 Do łatwych w uprawie należą przede wszystkim wszystkie zwartki (Cryptocoryne), które wymagają tylko dość żyznego podłoża, natomiast świetnie radzą sobie nawet w słabym oświetleniu i bez dwutlenku węgla. Występują w wielu odmianach o zróżnicowanych kształtach i kolorach liści. Tworzą piękne, zwarte kępy, a dzięki powolnemu wzrostowi nie wymagają częstego przycinania. Nie lubią tylko przesadzania.

Pięknymi roślinami drugiego planu są także alternatery, których wiele odmian ma intensywnie czerwone ubarwienie liści i łodyg. Są to rośliny mogące osiągać znaczną wysokość, jednak można je przycinać, dzięki czemu ładnie się zagęszczają, a ich kolor będzie doskonale kontrastować z zielenią pozostałych roślin. Tak jak większość czerwonych roślin wymagają intensywnego oświetlenia, nawożenia i instalacji CO2 w akwarium. W bardzo dużych akwariach na drugim planie czasami sadzi się lotosy. Rośliny te mają piękne, duże, nakrapiane liście w kolorze zielonym lub czerwonym, należy tylko regularnie usuwać stare i pływające liście.

Rośliny trzeciego planu w akwarium

Na trzecim planie sadzi się najwyższe rośliny, które będą stanowić tło. Doskonale w tej roli sprawdzają się rośliny łodygowe. Limnofila bezszypułkowa ze swoimi pięknymi, pierzastymi liśćmi jest bardzo łatwa w uprawie i nadaje się doskonale do ukrywania grzałek, wlotów filtrów itp.

Inne rośliny na trzeci plan to nadwódki. Hygrophila corymbosa osiąga znaczne rozmiary, a jej pokrój pozwala na stworzenie z tyłu akwarium czegoś na kształt lasu. Rośliny proste w uprawie to nurzańce, z Vallisneria gigantea na czele. Jej liście mogą osiągać nawet 2 m długości, przez co nadają się tylko do większych zbiorników. Odwdzięczają się pięknymi, szerokimi liśćmi tworzącymi szpaler.

Epifity

Osobną grupę roślin w akwarium stanowią epifity, które nie rosną w podłożu, lecz przyczepiają się do korzeni lub kamieni. Są to przede wszystkim:

  • anubiasy,
  • bucephalandry,
  • microsoria.

Rośliny te charakteryzują się niewielkimi wymaganiami i powolnym wzrostem, a przy tym świetnie ozdabiają korzenie. Mają niskie wymagania świetlne i żywieniowe, a ich ciemna zieleń idealnie dopełnia aranżację akwarium. Epifity w zależności od wielkości można  umieszczać na pierwszym, drugim lub trzecim planie.

Podsumowanie

Dziesiątki dostępnych gatunków i odmian roślin akwariowych, o przeróżnym wyglądzie i wymaganiach, pozwalają każdemu akwaryście na stworzenie niepowtarzalnych kompozycji ozdabiających zbiorniki. A dzięki temu, że rośliny działają jak filtry oczyszczające wodę, akwaria pozostają czyste, a ryby zdrowe i pięknie wybarwione. Więc roślinom sztucznym mówimy stanowcze NIE, i sadzimy prawdziwe, które będą wspaniałą ozdobą, a jednocześnie pomogą zadbać o domowe akwaria.

Polecamy

  • Jak dbać o rośliny w akwarium i czym je nawozić?
  • Testy wody w akwarium – co, jak i kiedy?
  • Iwagumi, ryuboku, mizube i  ragwork, czyli o stylach w akwarium naturalnym

26 kwietnia, 2021 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
KotPiesPoradnikPorady

Jak przygotować się na przybycie do domu psa lub kota

przez Pets Style 25 kwietnia, 2021

Adopcja lub kupno zwierzęcia to bardzo ważny moment w życiu całej rodziny, a także jej nowego członka. Decyzja musi być w stu procentach przemyślana i przeanalizowana. Zwierzę to nie zabawka! To istota, która czuje tak samo jak my. Dlatego musimy się do tego dnia przygotować, by zaoszczędzić wszystkim niepotrzebnego stresu. Jak to zrobić, podpowie nam Maria Salamon – behawiorysta zwierzęcy COAPE.

Zacznijmy od początku. Czy powinniśmy porozmawiać z innymi członkami rodziny o chęci zakupu bądź adopcji psa lub kota?

Naturalnie! To pierwsza rzecz, którą powinniśmy zrobić zaraz po pojawieniu się tego pomysłu w głowie. Wszyscy, z którymi współdzielimy gospodarstwo domowe, muszą zaakceptować tę decyzję, ponieważ posiadanie zwierzaka niesie ze sobą codzienne obowiązki oraz pewne niedogodności w postaci np. sierści w mieszkaniu. Nie każdemu może to odpowiadać.

Poza tym należy zawczasu poprosić bliskich o pomoc, której prędzej czy później będziemy potrzebować – każdemu zdarza się wyjazd, choroba lub niedyspozycja. Kto wtedy zajmie się zwierzakiem? Warto też się zastanowić nad grafikiem spacerów albo dyżurami w sprzątaniu kuwety. Jeżeli to ma być wspólny pupil, wypada też ustalić, kto pokrywa koszty ewentualnego leczenia czy zwyczajnej profilaktyki.

A jeśli mamy dziecko, jak je przygotować na pojawienie się zwierzaka?

Na pewno najważniejszą kwestią jest ustalenie pewnych zasad bezpieczeństwa i wyjaśnienie dziecku, czego wobec zwierzaka robić nie wolno. Na przykład nachylać się nad psem, łapać kota za ogon, przytulać zwierzaka na siłę. W wielkim skrócie chodzi o postawienie sprawy jasno, że zwierzak to nie zabawka.

Nie szanując przestrzeni zwierzaka, możemy wywołać reakcję agresywną. Nie ulegajmy osobliwemu mitowi, że „dziecku przecież krzywdy nie zrobi”. Jedno i drugie jest istotą niewinną, ale zgrzyty komunikacyjne mogą prowadzić do kłopotów.

Jakie przedmioty powinniśmy schować przed przybyciem zwierzęcia do naszego domu?

Przede wszystkim sprawdźmy dokładnie, jakie skarby kryją się na naszym blacie w kuchni. Sprawdźmy produkty toksyczne dla zwierząt, takie jak np. cebula, czosnek lub winogrona. Nie zostawiajmy ostrych narzędzi na wierzchu,upewnijmy się też, że zwierzak się nie oparzy gorącym garnkiem.

W innych pomieszczaniach warto zadbać o zabezpieczenie kabli. Niezaspokojona potrzeba żucia może skłonić psa do poszukiwania takich atrakcji. Również niektóre koty lubują się w gryzieniu kabli. Zadbajmy zatem o bezpieczeństwo zwierzaków i własne.

Nie zapomnijmy też o drogocennych i kruchych przedmiotach – mogą zostać strącone przez eksplorującego kota lub po prostu podczas zabawy. Tak – zabawy, koty nie robią tego złośliwie. Niektóre z nich bardzo lubią patrzeć na spadające przedmioty. Nie zwrócą nam cennej pamiątki, więc lepiej takie bibeloty postawić poza ich zasięgiem lub schować.

Jak bezpiecznie przewieźć psa lub kota?

Kota przewozimy w transporterze. Transporter stawiamy na podłodze samochodu z przodu lub przypinamy pasami bezpieczeństwa.

Z psami sprawa się trochę komplikuje, typ transportu dostosowujemy do rozmiaru psa. Małe psy najlepiej przewozić tak jak koty, w odpowiedniej wielkości transporterach. Średnie psy mogą podróżować na tylnej kanapie z przypiętymi do szelek psimi pasami bezpieczeństwa (smycz zakończona taką klamerką, jaką kończy się pas). Pamiętajmy, że nie wolno przypinać takiej smyczy do obroży.

Duże i bardzo duże psy wymagają już dostosowania bagażnika samochodu. W tym przypadku sprawdzi się wbudowana klatka kennelowa lub po prostu miejsca, gdzie można wstawić ogromny transporter. Pamiętajmy, że klatka musi być przymocowana. Sprawdź, jak bezpiecznie przewozić psy i koty.

Czy warto poprosić hodowcę lub opiekuna ze schroniska o kocyk lub zabawkę zwierzaka?

Jak najbardziej. To pomoże zwierzakowi poczuć się trochę pewniej w nowej, stresującej sytuacji. Odradzam też kąpanie psa zaraz po przywiezieniu go do domu. Ta perspektywa może być dla nas nęcąca, zwłaszcza jeśli to zwierzak ze schroniska i pachnie schroniskiem właśnie. Musimy się jednak powstrzymać i pozwolić psu zachować jego zapach jeszcze przez kilka dni.

Dla porównania wyobraźmy sobie, że ktoś pozbawia nas ubrania w nowym miejscu, w nowym towarzystwie – niekomfortowe, prawda?

Jak się zachować po przybyciu do domu z nowym członkiem rodziny?

Zarówno psu, jak i kotu musimy pozwolić na swobodną eksplorację otoczenia.

Jeśli kot postanowi ukryć się w jakimś zakamarku w nowym miejscu, pod żadnym pozorem go stamtąd nie wyciągajmy.

Nie zasypujmy też od razu stertą zabawek. Nowoprzybyły zwierzak i tak jest przytłoczony ilością bodźców. Nie ingerujmy za bardzo w te pierwsze chwile po przybyciu, dajmy zwierzakowi przede wszystkim czas, aby zaznajomił się z nowym domem.

Czy zaaklimatyzowanie młodego zwierzęcia wygląda tak samo jak dorosłego osobnika?

Każdy zwierzak będzie się kierował podobnymi mechanizmami, ucząc się otoczenia w sposób asocjacyjny. My po pojawieniu się w nowym miejscy robimy dokładnie to samo – próbujemy się zorientować, gdzie jesteśmy, skąd przyszliśmy, jak wrócić. Czasami też nie możemy spać w nowym miejscu albo miewamy rewolucje żołądkowe po spróbowaniu nowego jedzenia. Kierując się tym porównaniem, może łatwiej nam będzie sobie wyobrazić, że zwierzak znajduje się w bardzo podobnej sytuacji.

Jeśli zaś chodzi o samo zachowanie, to będzie ono inne u każdego zwierzęcia: kociaka, kota, szczeniaka czy psa dorosłego.

„W przypadku psich i kocich dzieci musimy się liczyć z tym, że zwierzę wszystkiego dopiero się uczy, np. oddawać mocz do kuwety. Musimy być zatem wyrozumiali i cierpliwi.”

Dorosłe osobniki już to wszystko zazwyczaj potrafią, ale w momencie silnego stresu, w zupełnie nowej sytuacji, również może zdarzyć się, że oddadzą mocz czy kał w domu.

Jeśli to zwierzak „z przeszłością”, musimy się liczyć z możliwymi traumami, lękami oraz innymi problemami behawioralnymi. Dajmy tym zwierzakom jeszcze więcej czasu i miłości.

Bądźmy też w kontakcie ze schroniskiem/fundacją i nie bójmy się ułatwić sobie procesu aklimatyzacji, korzystając z pomocy specjalisty.

A jak zaaklimatyzować kota lub psa, gdy mamy już w domu inne zwierzęta?

To bardzo obszerny temat i wymaga indywidualnego rozpatrzenia danego przypadku. Niemniej jednak, niezależnie od gatunku, dobrze jest zacząć od izolacji zwierzaków, pozwalając im najpierw na skorzystanie z komunikacji zapachowej. Potem stopniowo wymieniać zapachy, pomieszczenia, pozwolić się zobaczyć, aż w końcu doprowadzić do krótkich, pozytywnych interakcji.Pośpiech jest złym doradcą, zwłaszcza w przypadku kotów, które są zwierzętami terytorialnymi.

Psy warto zapoznać wcześniej na kilku wspólnych spacerach. Musimy sobie zdawać sprawę, że nowy osobnik wchodzi na terytorium rezydenta i naszym obowiązkiem jest zapewnienie wystarczającej ilości zasobów, aby nie zmuszać zwierząt do konkurowania o nie. Co najistotniejsze – nie bierzemy dwóch zwierzaków na ręce, próbując je do siebie „przytulić”, nie zmuszamy ich do żadnej interakcji ani kontaktu fizycznego.

W przypadku zwierząt różnych gatunków powinniśmy też pamiętać, że niestety nie zawsze musi się udać.

Jak powinna wyglądać dieta po przybyciu nowego członka rodziny?

Warto się dowiedzieć, co kot czy pies jadł do tej pory, i bez względu na nasze plany dietetyczne wobec zwierzaka, kontynuować dietę z tym pokarmem jeszcze przez jakiś czas. Ma to na celu zredukowanie ilości zmian, które i tak w danym momencie są dla zwierzaka drastyczne.

Sprawdź, jak prawidłowo karmić szczenięta.

Po jakim czasie zabrać zwierzę do weterynarza?

Zasadniczo im szybciej, tym lepiej. Musimy się zorientować w stanie zdrowia pupila i zadbać o suplementację, odrobaczenie itd.

Zachęcam jednak do ustalenia pewnych kwestii z hodowcą czy fundacją – możemy poprosić dotychczasowego opiekuna o zabranie zwierzaka na badania przed przekazaniem nam pupila, aby oszczędzić mu stresu na samym początku.

„Potem dbamy o terminowe szczepienia, odrobaczania, badania krwi i moczu, czyli ogólny przegląd zdrowia.”

Pierwsza noc w nowym domu. I od razu nasuwa się pytanie, czy zabrać zwierzę do swojego łóżka, gdy docelowo będzie miało spać w legowisku?

Uważam, że łatwiej od początku ustalić pewne panujące w domu reguły niż później oduczać psa, że coś, co jest tak przyjemne, staje się niedozwolone, i że musi spać w legowisku. Jeśli chodzi o koty, to musimy pamiętać, że zawsze chętniej wybiorą miękkie łóżko niż legowisko na podłodze. Jeśli nie chcemy spać z kotem, to w ogóle nie wpuszczajmy go do sypialni. Jeżeli zaś zwierzak boi się pierwszej nocy w naszym domu, udzielmy mu wsparcia.

Sprawdź, co radzi behawiorysta w temacie spania z psem w łóżku.

W jakich przypadkach warto skorzystać z pomocy behawiorysty?

Z pomocy behawiorysty warto skorzystać już na etapie wyboru zwierzaka. Dobrze jest zobrazować sobie, z czym wiąże się opieka nad kotem czy psem.Częstokroć też kierujemy się miłością do jakiejś rasy, która może okazać się kompletnie nietrafiona, biorąc pod uwagę nasz tryb życia. Zdecydowanie warto skonsultować z behawiorystą wprowadzenie kolejnego zwierzaka do domu.

Sytuacje absolutnie wymagające akcji ze strony opiekuna to zachowania agresywne, lękliwość czy zaburzenia separacyjne. W przypadku kotów jeszcze załatwianie się poza kuwetą. To takie czerwone światła alarmowe, które mówią nam, że jest konieczność podjęcia działań, aby poprawić dobrostan zwierzęcia oraz opiekuna w tej relacji.

Są też inne sytuacje, które mogą nas niepokoić, jak gryzienie rąk podczas zabawy, niszczenie rzeczy w domu, ciągnięcie na smyczy, zjadanie przedmiotów niejadalnych itd. Można naprawdę długo wyliczać.

Najważniejsze to pamiętać, że im problem jest świeższy, tym łatwiejszy do rozwiązania.

25 kwietnia, 2021 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Najnowsze posty
Starsze posty
Reklama

Kategorie

Uncategorized Sprzęt i akcesoria Podróż z kotem Filmy Zakładanie akwarium Konkursy Diamenty Zoologii Sprzęt akwarystyczny Inne zwierzęta Rośliny Aquascaping EKO Podróżowanie Wydarzenia Zdrowie i pielęgnacja Ryby Wywiady Sport i szkolenie Produkty dla kotów Gazeta Podróże z psem Zdrowie i pielęgnacja kota EKO Ciekawostki o kotach Żywienie ptaków i gryzoni Pielęgnacja psa Zdrowie psa Akcesoria dla psów Rasy kotów Poradnik Ciekawostki o psach Akwarystyka Quiz Lifestyle Ptaki & Gryzonie Dieta kota Porady Aktualności Rasy psów Żywienie psa Kot Pies
web-petsstyle-p!

Chcesz być na bieżąco? Zapraszamy na nasze media społecznościowe, szczególnie na Facebooka. Zachęcamy również do zapoznania się z ofertą naszego sklepu online z akcesoriami, karmami i przekąskami dla zwierząt!

Facebook Instagram Twitter

Pies

    • Rasy psów
    • Żywienie psa
    • Zdrowie psa
    • Eko pies
    • Pielęgnacja psa
    • Akcesoria dla psa
    • Sport i szkolenie
    • Ciekawostki o psach

Kot

    • Rasy kotów
    • Dieta kota
    • Zdrowie kota
    • Eko kot
    • Produkty dla kota
    • Podróż z kotem
    • Ciekawostki o kotach

Ptaki i gryzonie

    • Sprzęt i akcesoria
    • Zdrowie i pielęgnacja
    • Żywienie gryzoni

Akwarystyka

    • Aquascaping
    • Ryby akwariowe
    • Krewetki akwariowe
    • Rośliny akwariowe
    • Sprzęt akwarystyczny

@2025 – All Right Reserved. Designed and Developed by Elite Expo

  • Reklama
  • Redakcja
  • Polityka prywatności
  • Regulamin konkursu
PETS STYLE
  • Aktualności
  • Diamenty Zoologii
  • Pies
  • Kot
  • Akwarystyka
  • Ptaki & Gryzonie
  • Lifestyle
  • Quiz