PETS STYLE
  • Aktualności
  • Diamenty Zoologii
  • Pies
  • Kot
  • Akwarystyka
  • Ptaki & Gryzonie
  • Lifestyle
  • Quiz
PiesRasy psów

Japońskie rasy psów

przez imisiak 16 sierpnia, 2023

Japonia to kraj pełen fascynujących tradycji, niezwykłej kultury i bogatej historii, a także miejsce pochodzenia kilku unikalnych ras psów. Różnorodność i wyjątkowość japońskich ras psów odzwierciedla bogatą kulturową tapetę Japonii. W tym wpisie na blogu przyjrzymy się bliżej tym fascynującym czworonogom.

Japońskie rasy psów – historia i pochodzenie

Japonia ma wiele unikatowych i zróżnicowanych ras psów, które są silnie związane z kulturą i historią kraju. Poniżej przedstawiamy pochodzenie psów ras japońskich, ich znaczenie w kulturze oraz wpływ na inne rasy psów.

Pochodzenie japońskich ras psów

Wszystkie rasy psów japońskich mają unikalne pochodzenie i historię, która często jest głęboko zakorzeniona w kulturze i tradycjach Japonii. Na przykład, Akita Inu, jedna z najbardziej znanych ras, jest częścią dziedzictwa Japonii od ponad tysiąca lat. Pochodzi z regionu Akita na północy Japonii, a w przeszłości była wykorzystywana do polowania na duże zwierzęta takie jak niedźwiedzie i dziki.

Znaczenie japońskich ras psów w kulturze japońskiej

Japońskie rasy psów mają wielką wartość kulturową w Japonii. Są symbolem statusu, zamożności, a także lojalności i odwagi. Hachiko, Akita Inu, który codziennie czekał na swojego zmarłego pana na stacji kolejowej w Shibuya, jest nie tylko symbolem niezachwianej lojalności, ale także narodowym symbolem Japonii.

Wpływ japońskich ras psów na inne rasy na całym świecie

Wpływ japońskich ras psów na inne rasy na całym świecie jest nie do przecenienia. Są one szanowane i podziwiane za swoje unikalne cechy, temperament i piękno. Na przykład, Shiba Inu, najmniejsza i najbardziej popularna rasa psa w Japonii, zyskała na popularności na całym świecie dzięki swojej inteligencji, niezależności i wytrzymałości.

Szczenięta japońskich ras psów – charakterystyka i opieka

Szczenięta japońskich ras psów są znane ze swojego bystrego umysłu i silnej woli. Wcześnie wykazują cechy charakterystyczne dla swojej rasy, takie jak niezależność Shiby Inu czy lojalność Akity Inu. Są one także bardzo podatne na socjalizację i trening w młodym wieku, co jest kluczowe dla ich prawidłowego rozwoju.

Wskazówki dotyczące opieki nad szczeniętami japońskich ras psów

Opieka nad szczeniętami japońskich ras psów wymaga od właścicieli cierpliwości, konsekwencji i zrozumienia ich unikalnych potrzeb. Szczególnie ważne jest zwrócenie uwagi na ich dietę i ćwiczenia, jak również na socjalizację i trening. Szczenięta japońskich ras psów dobrze reagują na metody treningu oparte na pozytywnym wzmocnieniu i potrzebują sporo mentalnej stymulacji.

Zabawy i ćwiczenia dla szczeniąt japońskich ras psów

Zabawy i ćwiczenia są niezbędne dla zdrowego rozwoju szczeniąt japońskich ras psów. Są one aktywne i potrzebują regularnej aktywności fizycznej. Ponadto, mentalne ćwiczenia, takie jak gry z poszukiwaniem i puzzle dla psów, pomagają stymulować ich bystre umysły.

Wyróżniające się cechy japońskich ras psów

Fizyczne cechy japońskich ras psów są równie różnorodne jak ich temperament. Od małego i zwinnego Shiba Inu, przez eleganckiego i długowłosego Japanese Spitz, po potężnego i majestatycznego Akita Inu. Wiele z nich ma gruby, wodoodporny płaszcz sierści, co jest adaptacją do zmiennego klimatu Japonii.

Inteligencja i zdolności japońskich ras psów

Rasy psów japońskich są znane z wysokiej inteligencji i zdolności do uczenia się. Przykładem jest Shiba Inu, który jest niezwykle bystry i potrafi szybko nauczyć się nowych poleceń. Z drugiej strony, Akita Inu jest znana z doskonałego wyczucia i zdolności do ochrony swojego terytorium i rodziny.

Specjalne umiejętności japońskich ras psów

Niektóre japońskie rasy psów posiadają specjalne umiejętności, które czynią je wyjątkowymi. Na przykład, Kishu Ken, rasa pochodząca z regionu Kishu, jest znana ze swoich niezrównanych umiejętności łowieckich. Tymczasem Tosa Inu, japoński pies bojowy, jest ceniony za swoją niezłomność i odwagę.

Japońskie rasy psów są fascynujące, różnorodne i pełne charakteru. Odzwierciedlają one bogatą kulturową mozaikę Japonii, zarówno poprzez swoje unikalne cechy fizyczne, jak i temperament. Mają one także głęboki wpływ na społeczność miłośników psów na całym świecie, dostarczając nie tylko towarzystwo, ale także możliwość poznania fascynującej historii i tradycji japońskich.

Klucz do prawidłowej opieki nad szczeniętami japońskich ras psów leży w zrozumieniu ich unikalnych potrzeb i charakteru. Bez względu na to, czy jesteś właścicielem majestatycznego Akita Inu, sprytnego Shiba Inu czy eleganckiego Japanese Spitz, pamiętaj o dostarczaniu im odpowiedniej ilości aktywności fizycznej i mentalnej, zbilansowanej diety oraz pozytywnej socjalizacji.

Bez względu na to, czy szukasz psa do towarzystwa, czy towarzysza do ćwiczeń, jedno jest pewne – japońska rasa psów dostarczy Ci niekończącej się radości i bezcennych wspomnień.

Ciekawostki na temat japońskich ras psów

Wiele japońskich ras psów jest znanych z bycia łagodnymi i cierpliwymi z dziećmi. Ważne jest jednak, aby nauczyć dzieci szacunku dla psów i jak bezpiecznie z nimi obchodzić się.

Warto mieć na uwadze, że niektóre rasy psów japońskich mogą być wyzwaniem do trenowania ze względu na swoją niezależność i silną wolę. Jednak z odpowiednim podejściem i konsekwencją, można osiągnąć doskonałe wyniki. Pamiętaj, że pozytywne wzmocnienie jest kluczem do skutecznego treningu.

Opieka nad psem japońskiego pochodzenia wymaga również odpowiedniej pielęgnacji. Wiele japońskich ras psów ma gęste, podwójne płaszcze. Częste szczotkowanie pomaga usunąć martwe włosy i zapobiega matowieniu sierści. Niektóre rasy, takie jak Akita Inu, zrzucą sierść dwa razy w roku, co wymaga dodatkowej pielęgnacji.

Japońskie rasy psów są wyjątkowym dodatkiem do każdej rodziny. Ich fascynujące pochodzenie, unikalne cechy i zróżnicowany temperament sprawiają, że są one prawdziwym skarbem dla każdego miłośnika psów. Pamiętaj, że posiadanie psa to wieloletnie zobowiązanie, które wymaga czasu, troski i miłości. Ale dla tych, którzy są gotowi podjąć to zobowiązanie, nagrodą jest lojalny i kochający czworonożny przyjaciel.

16 sierpnia, 2023 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
PiesRasy psów

Cavalier king charles spaniel – opis rasy psów, pielęgnacja

przez redakcja 16 sierpnia, 2023

Cavalier king charles spaniel to jedna z najbardziej uroczych i cenionych ras psów na świecie. Jego historia sięga dawnych dworów królewskich w Anglii, gdzie był ulubieńcem arystokracji. Ta mała, ale pełna energii rasa psów wyróżnia się łagodnym temperamentem, elegancką posturą oraz cudownie gęstym, jedwabistym futrem. Charakterystyka i urok tej rasy przyciągają nie tylko hodowców i miłośników psów, ale także osoby, które szukają wiernego, przyjacielskiego i towarzyskiego psa domowego. W tym artykule zgłębimy historię, cechy charakterystyczne oraz potrzeby hodowlane cavalier king charles Spaniela. Dowiemy się, co sprawia, że ​​ta rasa jest tak wyjątkowa i jak dbać o jej dobrostan.

Cavalier king charles spaniel – podstawowe informacje

  • użytkowość: psy ozdobne i do towarzystwa,
  • kraj pochodzenia: Wielka Brytania,
  • długość życia: 9–14 lat,
  • cena psa z rodowodem: 5000–9000 zł,
  • usposobienie: uczuciowy, zupełnie pozbawiony lęku, wesoły, przyjacielski, nieagresywny.

Historia rasy cavalier. Pies arystokracji

Cavalier king charles spaniel jest rasą psów, która ma długą historię i jest ściśle związana z brytyjską monarchią. Oto krótki przegląd historii tej rasy:

Renesans: spaniele towarzyszące były popularne wśród szlachty i arystokracji europejskiej już w XVI wieku. Zostały one przedstawione na wielu dziełach sztuki z tego okresu.

Era Stuartów: rasę cavalier king charles spaniel szczególnie upodobała sobie brytyjska rodzina królewska. Rasa została nazwana na cześć króla Karola II Stuarta (1630–1685), który był znany z miłości do tych psów. Na dworze Karola II spaniele były bardzo rozpieszczane i miały nawet prawo wstępu do Izby Lordów.

XIX wiek: w XIX wieku, kiedy popularność rasy spadła, spaniele towarzyszące były często krzyżowane z rasami azjatyckimi, takimi jak pekińczyk, co doprowadziło do powstania nowoczesnej rasy king charles spaniel (znanej również jako english toy spaniel w Stanach Zjednoczonych). Ta nowa rasa była mniejsza i miała bardziej spłaszczony pysk niż oryginalne spaniele towarzyszące.

XX wiek: w latach 20. XX wieku amerykański hodowca Roswell Eldridge zaoferował nagrodę za spaniela, który najbardziej przypominał psy przedstawiane na portretach z epoki Karola II. To doprowadziło do odtworzenia starego typu spaniela, znanego teraz jako cavalier king charles spaniel. Cavaliery są większe i mają dłuższe pyski niż king charles spaniele.

Dzisiejsze czasy: w 1945 roku cavalier king charles spaniel został oficjalnie uznany za odrębną rasę przez Kennel Club w Wielkiej Brytanii. W 1952 roku powstał pierwszy klub rasy, a w 1995 roku rasa została oficjalnie uznana przez American Kennel Club. Cavalier king charles spaniel jest obecnie jedną z najpopularniejszych ras psów na świecie.

Jak wygląda cavalier king charles spaniel?

Cavalier king charles spaniele to małe, eleganckie i pełne życia psy, znane ze swojego urokliwego wyglądu i przyjaznej natury. Są pełne gracji, zrównoważone, o wyrazistym pyszczku i swobodnym ruchu. Wyglądem przypominają psa szlachetnej rasy, eleganckiego, łagodnego i inteligentnego.

  • Rozmiar i budowa ciała: dorosłe psy tej rasy osiągają zazwyczaj wagę między 5,4 kg a 8 kg. Wysokość w kłębie to zazwyczaj 30–33 cm. Mają proporcjonalne, zgrabne ciała.
  • Głowa: mają zaokrągloną głowę z pełnymi policzkami. Czaszka jest prawie płaska między uszami.
  • Kufa: zwężająca się, dobrze wypełniona pod oczami. Niepożądana jakakolwiek tendencja do wąskiej, spiczastej kufy.
  • Nos: jest czarny, z szeroko rozwiniętymi nozdrzami, bez niedopigmentowanych, cielistych plam.
  • Oczy: duże, okrągłe, ale nie wyłupiaste, szeroko rozmieszczone. Są ciemnobrązowe, z inteligentnym i łagodnym wyrazem.
  • Uszy: długie, wysoko osadzone uszy, dobrze opadające i pokryte długimi, jedwabistymi włosami.
  • Ogon: nieprzycinany, proporcjonalnie długi w stosunku do wielkości ciała, noszony nieco powyżej linii grzbietu, z radością porusza się z boku na bok podczas ruchu.

Umaszczenie psa rasy cavalier king charles spaniel

Sierść jest długa, jedwabista, wolna od loków, dozwolone lekkie falowanie. Dużo dłuższa na uszach, nogach, ogonie i brzuchu. Uznane umaszczenia cavalier king charles spaniela to:

  • Czarne podpalane: kruczoczarne tło, z podpalaniem nad oczami, na policzkach, wewnątrz uszu, na klatce piersiowej i pod spodem ogona. Podpalanie powinno być nasycone. Białe znaczenia niepożądane.
  • Ruby: jednolity, głęboki czerwony kolor. Białe znaczenia niepożądane.
  • Blenheim: głęboki kasztanowo-rudy kolor łat, równo rozmieszczonych na perłowo-białym tle. Znaczenia na głowie symetryczne, z miejscem między uszami na wysoko cenioną plamę (znaczenie) w kształcie rombu (jest to charakterystyczna cecha rasy).
  • Tricolor: czarne i białe łaty, równo rozmieszczone, z podpalanymi znaczeniami nad oczami, na policzkach, wewnątrz uszu, na wewnętrznej stronie kończyn i spodzie ogona. Jakiekolwiek inne kolory lub rozkład barw – w najwyższym stopniu niepożądane.

Usposobienie i charakter cavalier king charles spaniela

Cavalier king charles spaniel to rasa, która jest znana z przyjaznego i miłego usposobienia. Są to psy, które bardzo kochają ludzi i zazwyczaj szybko zaprzyjaźniają się z obcymi. Niezwykle oddane swoim rodzinom, uwielbiają spędzać czas z bliskimi. Cavaliery są niezwykle łagodne i cierpliwe, co czyni je doskonałymi psami dla rodzin z dziećmi. Dobrze radzą sobie z innymi zwierzętami domowymi, jeśli są z nimi odpowiednio socjalizowane.

Choć z natury są dość spokojne, cavaliery to jednak psy, które uwielbiają zabawę i aktywność. Cenią sobie spacery, gry oraz wszelką interakcję z członkami rodziny. Nie są jednak psami o wyjątkowo wysokim poziomie energii, co sprawia, że łatwiej jest zaspokoić ich potrzebę aktywności niż w przypadku niektórych innych ras. Są również inteligentne i chętne do nauki. Są wrażliwe na ton głosu i emocje, co sprawia, że dobrze reagują na pozytywne metody treningu, takie jak nagrody i chwalenie. Ze względu na swoją inteligencję i przyjazne nastawienie do ludzi są one często stosowane jako psy terapeutyczne.

Cavaliery są również znane z tego, że dobrze radzą sobie w mieszkaniach i domach bez ogrodu, pod warunkiem że są regularnie wyprowadzane na spacery. Cenią sobie bliskość swoich ludzi i zazwyczaj dobrze znoszą podróże samochodowe.

Podsumowując, cavalier king charles spaniel to rasa psa, która jest miła, łagodna, towarzyska i bardzo oddana swojej rodzinie. To psy, które przynoszą radość swoim właścicielom i które cenią sobie bliskość i interakcje z ludźmi.

Szczeniaki rasy cavalier king charles spaniel

Szczeniaki rasy cavalier są niezwykle urocze, energiczne i łagodne. Są doskonałymi towarzyszami i dobrze dogadują się z rodzinami z dziećmi i innymi zwierzętami domowymi. Socjalizacja jest kluczowa dla szczeniąt cavalierów i powinna zaczynać się jak najwcześniej. Włącz w to różne osoby, dźwięki, otoczenia i inne zwierzęta, aby pomóc Twojemu szczenięciu rozwijać zdrowe nawyki społeczne.

Cavaliery są inteligentnymi psami, które zazwyczaj łatwo się uczą. Wczesne rozpoczęcie treningu posłuszeństwa i czystości pomoże Twojemu cavalierowi stać się dobrze wychowanym psem. Szczeniaki cavalierów są energiczne i potrzebują regularnej aktywności. Krótkie spacery i sesje zabaw pomogą im spożytkować energię i będą dobre dla ich ogólnego zdrowia.

Pamiętaj, że szczenięta rasy cavalier king charles spaniel są delikatne i wymagają dużo troski i uwagi, zwłaszcza w pierwszych miesiącach życia. Cierpliwość, konsekwencja i miłość są kluczem do zdrowego rozwoju i szczęścia cavaliera.

Dla kogo rasa cavalier?

Cavalier king charles spaniel jest idealnym wyborem dla wielu różnych osób. Oto niektóre z nich:

  • Rodziny z dziećmi: cavaliery są łagodne, przyjazne i cierpliwe, co czyni je doskonałymi psami dla rodzin z dziećmi. Sprawdzą się nawet dla małych dzieci, które mogą skorzystać z łagodnej natury i wyrozumiałości tych psów.
  • Seniorzy: ze względu na swoje spokojne usposobienie i niewielką potrzebę aktywności fizycznej cavaliery są świetnym wyborem dla seniorów. To pieski, które są zadowolone z siedzenia na kolanach i towarzyszenia swoim właścicielom.
  • Osoby mieszkające w mieszkaniu: cavalier king charles spaniele są małymi psami, które dobrze radzą sobie w mieszkaniach i domach bez ogrodu. Są ciche i zazwyczaj nie sprawiają problemów sąsiadom.
  • Osoby szukające psa towarzyszącego: cavaliery są bardzo towarzyskimi psami, uwielbiają spędzać czas ze swoimi właścicielami, będą więc doskonałym wyborem dla osób, które szukają psa towarzyszącego.
  • Początkujący właściciele psów: ze względu na swoją łagodność, inteligencję i przyjacielską naturę cavaliery są dobrym wyborem dla osób, które po raz pierwszy decydują się na psa.

Przedstawiciele rasy cavalier nie znoszą samotności, dlatego nie nadają się dla osób, które dużo czasu spędzają poza domem bez swojego pupila. Mogą również nie być odpowiednie dla osób, które szukają psa stróżującego, ponieważ są z natury bardzo przyjazne.

Zdrowie cavaliera

Cavalier king charles spaniele mogą być narażone na pewne dziedziczne problemy zdrowotne. Wśród najważniejszych dolegliwości, na które mogą cierpieć, należą:

  1. Zwyrodnieniowa choroba zastawki mitralnej (MVD): jest to najczęstsza choroba serca u psów i jest szczególnie powszechna u cavalierów. Choroba ta prowadzi do niewydolności lewej komory serca i może skutkować przewlekłą niewydolnością serca.
  2. Dysplazja stawu biodrowego: to stan, w którym staw biodrowy nie rozwija się prawidłowo, co może prowadzić do bólu i ograniczeń ruchowych.
  3. Problemy z oczami: cavaliery mogą cierpieć na różne problemy z oczami, takie jak zaćma, dystrofia rogówki, retinopatia czy zespół suchego oka.
  4. Problemy z uszami: ze względu na długie, zwisające uszy cavaliery są podatne na infekcje uszu.
  5. Zawroty głowy związane z otoczeniem (PSOM): jest to stan, który dotyka wyłącznie rasę cavalier king charles spaniel, gromadzenie się śluzu w uchu środkowym może prowadzić do objawów podobnych do SM.
  6. Kamień nazębny: ze względu na skróconą kufę psy tej rasy mają skłonności do osadzania się kamienia nazębnego i zapalenia dziąseł.

Pamiętaj, że nie wszystkie psy rasy cavalier king charles spaniel będą cierpieć na wymienione wcześniej problemy zdrowotne. Regularne kontrole weterynaryjne i odpowiednie badania genetyczne, robione przez odpowiedzialnych hodowców, mogą pomóc zminimalizować ryzyko wystąpienia tych problemów.

Ile żyje cavalier king charles spaniel

Cavalier king charles spaniele, podobnie jak przedstawiciele innych ras psów, mogą mieć różną długość życia, ponieważ wiele zależy od czynników, takich jak genetyka, opieka zdrowotna, dieta i styl życia. Średnia długość życia cavalier king charles spanieli wynosi zazwyczaj 9–14 lat. Niektóre psy mogą żyć dłużej, szczególnie jeśli są pod dobrą opieką i właściciel dba o odpowiednią dietę i regularną aktywność.

Ile kosztuje cavalier?

Ceny cavalier king charles spanieli mogą się bardzo różnić w zależności od wielu czynników, takich jak wiek, pochodzenie, zdrowie, rodowód, popularność hodowcy itp. Cavalier king charles spaniel z rodowodem może kosztować 5000–9000 zł.

Pielęgnacja psa rasy cavalier king charles spaniel

Cavalier king charles spaniel to rasa psów, które są dość łatwe do utrzymania, ale jak każda rasa, mają swoje unikalne potrzeby pielęgnacyjne. Oto kilka wskazówek dotyczących pielęgnacji przedstawicieli rej rasy.

  • Sierść: mają średniej długości, jedwabistą sierść, która wymaga regularnego szczotkowania, aby zapobiec kołtunieniu. Zaleca się szczotkowanie co najmniej raz w tygodniu albo częściej, jeśli jest to możliwe. Unikaj przycinania lub golenia sierści, ponieważ naturalne pióra na nogach, brzuchu i ogonie są charakterystyczne dla rasy.
  • Kąpiele: kąpiel raz na miesiąc lub rzadziej powinna wystarczyć, chyba że Twój pies jest szczególnie brudny. Zbyt częste mycie może zmniejszyć ilość naturalnego sebum w sierści psa, co może prowadzić do problemów skórnych.
  • Zęby: podobnie jak inne rasy, cavaliery mogą być narażone na choroby periodontologiczne. Regularne czyszczenie zębów psa, najlepiej codziennie, może pomóc utrzymać zdrowe dziąsła i zęby.
  • Uszy: cavaliery mają długie, opadające uszy, które mogą być podatne na infekcje. Regularnie sprawdzaj i czyść uszy psa, aby zapobiec problemom.
  • Pazury: systematyczne przycinanie pazurów jest ważne, aby zapobiec bolesnym pęknięciom. Wiele psów naturalnie ściera swoje pazury podczas spacerów, ale jeśli Twój cavalier spędza dużo czasu na miękkim podłożu, jak dywan lub trawa, możesz musieć przycinać jego pazury co jakiś czas.
  • Ćwiczenia: cavaliery są aktywnymi, energicznymi psami, które potrzebują regularnej aktywności, aby utrzymać odpowiednią wagę i dobre zdrowie ogólne. Regularne spacery, zabawy na świeżym powietrzu i inne formy aktywności fizycznej są ważne dla tej rasy.
  • Dieta: powinna być dobrze zbilansowana i dostosowana do wieku, wielkości i poziomu aktywności psa. Unikaj przekarmiania, ponieważ cavaliery mają czasem skłonności do tycia, co może prowadzić do innych problemów zdrowotnych.

Pamiętaj, aby regularnie kontrolować zdrowie psa u lekarza weterynarii, który nie tylko zaszczepi zwierzaka, lecz także udzieli porad dotyczących opieki nad pupilem.

Żywienie cavalierów

Dieta cavalier king charles spaniela powinna być odpowiednio zbilansowana, aby zapewnić psu wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Upewnij się, że karma, którą wybierasz, jest odpowiednia dla psów małych ras i zapewnia wszystkie składniki odżywcze. Wysokiej jakości karma, która zawiera duże ilości białka pochodzenia zwierzęcego, jest zazwyczaj najzdrowszym wyborem dla cavaliera. Unikaj karm, które zawierają dużo wypełniaczy, takich jak kukurydza i soja, ponieważ tego typu składniki nie dostarczają wiele wartości odżywczej.

Przekąski i smakołyki mogą być używane do nagradzania psa lub jako uzupełnienie diety, ale powinny stanowić tylko niewielki procent całkowitego spożycia kalorii psa. Unikaj nadmiernego podawania smakołyków, ponieważ cavalier king charles spaniele są podatne na otyłość. Niektóre psy mogą wymagać specjalistycznej diety z powodu problemów zdrowotnych, takich jak alergie pokarmowe, choroby serca czy problemy z trawieniem. Jeśli Twój cavalier potrzebuje specjalnej diety, powinieneś skonsultować się z weterynarzem.

Pamiętaj, że wszelkie zmiany w psiej diecie powinny być wprowadzane stopniowo, aby uniknąć problemów z trawieniem. Jeśli zauważysz jakiekolwiek problemy zdrowotne, takie jak utrata apetytu, wymioty, biegunka lub zmiany w wadze, skontaktuj się z weterynarzem.

Wzorzec rasy. Klasyfikacja FCI

  • Kraj pochodzenia: Wielka Brytania.
  • Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
  • Sekcja 7 Angielskie spaniele ozdobne.
  • Nie podlegają próbom pracy.
  • Data publikacji obowiązującego wzorca: 12.01.2009.

Opis rasy cavalier king charles spaniel. Podsumowanie

  • Cavalier to pies bardzo towarzyski i oddany opiekunowi.
  • Cavalier king charles spaniel to pies, którego pokochała arystokracja.
  • Przedstawiciele rasy cavalier king charles to żywe, pełne wdzięku, proporcjonalne pieski o miłym wyrazie pyszczka.
  • Największym miłośnikiem rasy cavalier king charles spaniel miał być sam król Karol II, któremu psy zawdzięczają nazwę.
  • Cavalier king charles spaniel należy do grupy psów do towarzystwa, choć jego korzeni należy szukać wśród niewielkich psów myśliwskich utrzymywanych przez arystokrację.
  • Cavalier ma tendencję do nadwagi, jak inne psy małych ras. Charles spaniel często wykorzystuje swój osobisty urok, aby przekonać opiekuna do większej porcji przysmaków.

Poznaj też inne rasy psów:

  • angielski cocker spaniel,
  • seter angielski,
  • beagle.
16 sierpnia, 2023 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Ciekawostki o psachPies

Czy pies domowy pochodzi od wilka? Fascynująca historia pochodzenia psów

przez Pets Style 16 sierpnia, 2023

Czy zastanawiałeś się kiedyś, czy pies pochodzi od wilka? Psy towarzyszą ludziom już od wieków. Spośród różnych gatunków zwierząt to właśnie one zostały udomowione jako pierwsze i do dziś zajmują wyjątkowe miejsce w ludzkiej społeczności. Aby jednak mogły stać się domowymi pupilami, musiały przejść długą drogę. Psi przodkowie byli utalentowanymi dzikimi myśliwymi, którzy początkowo stronili od towarzystwa człowieka. Chociaż dzisiejsze czworonogi często zupełnie nie przypominają wilków, wciąż drzemie w nich pierwotna wilcza natura. W jaki sposób wilk przeobraził się w najlepszego przyjaciele człowieka? Przedstawiamy fascynującą historię psów i początki ich związku z człowiekiem.

Czy pies pochodzi od wilka?

Pies domowy (Canis familiaris lub Canis lupus familiaris) to udomowiony ssak z rodziny psowatych. Jego bliskimi krewnymi są m.in. kojot, pies dingo, szakal czy lis. Temat pochodzenia psów od lat jest przedmiotem gorących dyskusji. W przeszłości uważano, że psy wywodzą się z krzyżówek wilka, kojota, szakala i innych psowatych zamieszkujących Amerykę Północną, Australię czy Azję. Za praprzodków współczesnych czworonogów dawniej uważano również australijskie psy dingo i śpiewające psy z Nowej Gwinei.

Czy pies pochodzi od wilka? Obecnie za wspólnego przodka wszystkich psów uznawany jest wilk szary. Genetycy stwierdzili, że podobieństwo w sekwencji DNA u wilka i psa wynosi aż 99,8%. Czasami psy uznawane są nawet za podgatunek wilka. O tym, że pies i wilk są bardzo blisko spokrewnione, świadczą podobieństwa genetyczne, anatomiczne i behawioralne:

  • taka sama liczba chromosomów (39 par),
  • możliwość krzyżowania się psów z wilkami i dawania płodnego potomstwa,
  • podobieństwo zachowania sfor psów i watah wilków,
  • podobieństwo w mowie ciała i wydawanych odgłosach,
  • ciężar mózgu psa jest najbardziej zbliżony do ciężaru i objętości mózgu wilka,
  • zbliżony kształt czwartych zębów przedtrzonowych u psów i wilków,
  • podobieństwo obu gatunków pod względem budowy białek krwi.

Ciekawostka o psach: niektórzy naukowcy uważają, że wilki i psy mogły mieć jednego przodka, który jest brakującym ogniwem w łańcuchu filogenetycznym. Miał on żyć w okresie między 9 a 34 tys. lat temu.

Badania przeprowadzone na The University of Chicago Medicine wykazały jednak, że psy z różnych rejonów geograficznych nie wykazują ścisłego powiązania z jedną z linii wilków ani z wilkami z różnych obszarów. Badacze porównali genomy basenji i dingo (historycznie izolowanych od współczesnych populacji wilków) oraz genomy trzech wilków szarych z Izraela, Chorwacji i Chin. Okazało się, że genomy dwóch ras psów są do siebie bardziej podobne niż do genomów wilków.

Na tej podstawie naukowcy stwierdzili, że niegdyś mogła istnieć linia wilków, która dała początek psom, a później wymarła. Nie jest więc do końca jasne, czy podobieństwo genomów współczesnych psów i wilków wynika z ich wspólnego pochodzenia, czy raczej z późniejszych krzyżówek między tymi gatunkami.

Historia psa. Psy w starożytności

Do oddzielenia się populacji psów od wilków mogło dojść już 125 tys. lat temu. Przodków psów należy szukać prawdopodobnie w późnej epoce lodowcowej. Skąd wzięły się psy? Czy pies pochodzi od wilka? Hans Räber uważał, że psy pochodzą od euroazjatyckich wilków. Duże zróżnicowanie genetyczne psów ze wschodniej Azji wskazywało, że to właśnie ten obszar należy uznać za kolebkę dzisiejszych domowych czworonogów.

Inne światło na pierwotne miejsce występowania psów rzuciły badania przeprowadzone przez Adama Boykę i współpracowników z Uniwersytetu Cornella w USA. Wyniki opublikowano w 2009 r. w „Proceedings of the National Academy of Sciences”. Na podstawie badań naukowcy wywnioskowali, że do powstania psa doszło nie w Azji, ale w Afryce. Jak się okazało, genom afrykański jest równie rozprzestrzeniony wśród psów jak genom azjatycki. Psy mogły rozprzestrzenić się z Afryki wraz z przodkami człowieka.

Mimo szeroko zakrojonych międzynarodowych badań historia psa wciąż jednak kryje sporo tajemnic. Relacja psa i człowieka rozpoczęła się najprawdopodobniej w okresie od 12 do 15 tys. lat temu. Niektóre dowody archeologiczne (odnaleziony szkielet psa) wskazują jednak, że pierwsze psy żyły już znacznie wcześniej, nawet 30–40 tys. lat temu. Najstarsze pozostałości psa domowego odkryto na terenie Syberii, w górach Ałaj.

W Polsce, w okolicach Sandomierza, odnaleziono natomiast czaszkę psa datowaną na ponad 4 tys. lat p.n.e. Pierwsze psy miały przypominać husky syberyjskie. O silnym związku starożytnych ludzi i czworonogów świadczą antyczne malowidła, rzeźby i grobowce ludzi pochowanych ze swoimi pupilami.

Selektywna hodowla psów ze względu na cechy użytkowe rozpoczęła się około 3–5 tys. lat temu. W starożytności psy pilnowały stad owiec przed drapieżnikami, przewoziły ładunki, a nawet brały udział w bitwach. Już wtedy wykształcił się także specyficzny typ psów do towarzystwa (najprawdopodobniej przypominających dzisiejsze maltańczyki), zamieszkujących posiadłości rzymskiej i greckiej arystokracji.

Historia udomowienia psa. Kiedy psy zostały udomowione?

Do dziś nie do końca wiadomo, jak doszło do udomowienia psa. Wśród naukowców nie ma zgody co do tego, czy to człowiek udomowił wilka, czy raczej domestykacja była skutkiem ubocznym koegzystencji drapieżnika i człowieka w tym samym środowisku.

Według pierwszej z teorii dawni myśliwi i dzikie drapieżniki konkurowali ze sobą o zwierzynę. Ludzie zauważyli ponadprzeciętne umiejętności łowieckie wilków i postanowili je wykorzystać. Zaczęli więc chwytać i oswajać wilcze szczenięta. Wybierali z populacji wilków osobniki bardziej przyjazne i łatwiejsze do oswojenia. Selekcja i izolacja szczeniąt miały doprowadzić do zmian w ich zachowaniu i budowie.

Biolodzy ewolucyjni poddają jednak w wątpliwość taki przebieg wydarzeń. Według nich nie jest praktycznie możliwe, by dawni ludzie byli w stanie w sposób celowy selekcjonować, oswajać i rozmnażać wilki. Ze względu na wrodzoną płochliwość i niezależność tych drapieżników proces ten wydaje się zbyt skomplikowany.

Bardziej prawdopodobny scenariusz zakłada samoudomowienie się psów. Miałoby do niego dojść na skutek doboru naturalnego. Gdy ludzie zaczęli prowadzić osiadły tryb życia i zakładać wioski, powstała nowa nisza ekologiczna z łatwym dostępem do pokarmu w postaci resztek pożywienia i odpadków. Wilki zaczęły więc żyć na obrzeżach wiosek, gdzie miały zapewniony stały dostęp do pożywienia i dogodne warunki do rozrodu. Z kolei ludzie korzystali z czujności wilków, które ostrzegały ich przed niebezpieczeństwem.

Życie w bliskości człowieka wymagało od wilków przełamania lęku przed człowiekiem. W ten sposób faworyzowane były osobniki bardziej ufne i mniej nerwowe. Z czasem doszło do utrwalenia się tych cech w populacji i rozejścia się dróg dzikich drapieżników i przyjaznych czworonożnych towarzyszy ludzi. W kolejnych wiekach ludzie dostrzegli psie talenty i zaczęli selekcjonować je pod względem użytkowym. Doprowadziło to do powstania różnych ras i grup psów, m.in. owczarków, molosów, chartów.

Ważne. Rasy psów

Czy pies pochodzi od wilka? Poszczególne rasy psów znacznie różnią się pod względem podobieństwa do swoich wilczych przodków. Wśród domowych czworonogów możemy wyróżnić grupę psów pierwotnych, których materiał genetyczny jest najbardziej zbliżony do wilczego. Psy te przypominają wilki pod względem zachowania lub cech anatomicznych. Do wilczych ras psów zaliczane są m.in.

  • siberian husky,
  • akita,
  • samojed,
  • basenji,
  • chow-chow.

Jak ewolucja psów wpłynęła na ich dietę i zachowanie

Gdy psa udomowiono, rozpoczęła się nowa era w jego historii, która trwa aż do dziś. Pies przestał być wyrafinowanym łowcą, a stał się pomocnikiem i najlepszym przyjacielem człowieka. Zmienił się też jego wygląd. W wyniku udomowienia u psów doszło do zmniejszenia ogólnych rozmiarów ciała, zmian w budowie czaszki (zmniejszenie trzewioczaszki w stosunku do mózgoczaszki), a także do zmniejszenia siły szczęk i zębów.

Psy zyskały ponadto więcej genów kodujących amylazy, co sprawiło, że mogły efektywniej trawić węglowodany. To właśnie ta zmiana prawdopodobnie umożliwiła psom przejście z diety wyłącznie mięsnej na mieszaną, składającą się także z produktów roślinnych. Pozwoliło to psom wykorzystywać nowe źródła pożywienia.

Wilczy łańcuch łowiecki złożony z tropienia, namierzania, pogoni, chwytania, zabijania, rozszarpywania i zjadania ofiar uległ u psów modyfikacji. U różnych ras obecnie występują tylko niektóre jego elementy, a cała sekwencja kończy się zwykle na etapie chwytania lub rozszarpywania.

Wraz z ewolucją z drapieżników do padlinożerców u psów doszło do ograniczenia zachowań drapieżnych. Zamiast aktywnie polować, psy częściej wyszukiwały pożywienie, wykorzystując swój czuły węch. Zaczęły akceptować także bardziej zróżnicowane pożywienia. Żywiły się już nie tylko samodzielnie zabitymi ofiarami, ale również padliną, mięsnymi odpadkami z niewielkim dodatkiem pokarmów roślinnych. Dieta psów stała się uzależniona od pokarmu dostarczanego im przez ludzi. Na obszarach rolniczych spożywały zatem więcej pokarmów roślinnych. Z kolei psy towarzyszące koczowniczym myśliwym wciąż żywiły się głównie surowcami pochodzenia zwierzęcego.

Zmiany w diecie psów na przestrzeli lat

Odpowiedzieliśmy już sobie na pytanie, czy pies pochodzi od wilka. A teraz sprawdźmy, jakie zmiany nastąpiły w diecie psów. Chociaż psy są w stanie zaakceptować znacznie bardziej różnorodną dietę niż wilki, nigdy nie zatraciły pierwotnej mięsożerności. Przewód pokarmowy psa i wilka jest zbudowany w podobny sposób – typowy dla mięsożerców. Domowe czworonogi, tak jak ich przodkowie, mają stosunkowo krótkie jelita i duży, pojemny żołądek, w którym panuje kwaśne pH sprzyjające trawieniu białek.

W psim uzębieniu występuje też charakterystyczny dla drapieżników typ zębów – łamacze. Psie zęby nie są przystosowane do żucia pokarmu roślinnego, ale do rozrywania kawałków mięsa i miażdżenia kości. Dla psów, podobnie jak dla ich przodków, duże znacznie ma także zapach pokarmu, który decyduje o jego atrakcyjności. Również zachowania pokarmowe psów przywodzą na myśl zachowania wilków. Wszystkie psy mają naturalną potrzebę gryzienia. Wiele z nich instynktownie zakopuje swoje pożywienie, podobnie jak robią to wilki. Pod względem żywieniowym psie zachowania i upodobania mimo lat udomowienia nie zmieniły się wcale tak bardzo.

Aby pies mógł cieszyć się ze smacznych i pełnowartościowych posiłków, warto skomponować jego dietę na wzór wilczego menu. W naturze wilki spożywają całe ciało swoich ofiar – razem z wnętrznościami, kośćmi i tkanką łączną. Ich dieta nie jest monotonna – w jej skład wchodzą przede wszystkim ssaki kopytne, ale również ptaki czy gryzonie. Drapieżne ssaki urozmaicają swój jadłospis pokarmem roślinnym (np. owocami, bulwami, grzybami), który jednak stanowi dla nich wyłącznie smakowity dodatek.

Karma w psiej diecie – jaki ma związek z pochodzeniem?

Odpowiedzią na naturalne psie potrzeby są mokre karmy Carnilove w puszkach i saszetkach. Receptura produktów została stworzona z uwzględnieniem pochodzenia psa i jego cech biologicznych. Pokarmy nie zawierają zbóż, GMO, ziemniaków, soi, cukru, konserwantów i barwników.

Mokre karmy Carnilove wyróżniają się wysoką zawartością mięsa – aż 85%. Pozwalają czerpać psu z całego bogactwa natury. Łączą apetyczne mięsa dzikich zwierząt i ryb z pełnymi witamin owocami, warzywami i ziołami. Pokarmy w formie pasztetów z kawałkami mięsa i podrobów odznaczają się wysoką smakowitością. Karmy Carnilove mogą stanowić zarówno podstawę psiej diety, jak i smaczne uzupełnienie dla suchego pokarmu. Poręczne saszetki i puszki umożliwiają łatwe przechowywanie i porcjowanie pokarmu.

Polecane produkty

W ofercie Carnilove dostępnych jest aż 8 propozycji dla psów dorosłych i jedna dla szczeniąt:

  • Carnilove Dog Pouch Salmon & Blueberries for Puppies – dla szczeniąt, z dietetycznym, bogatym w kwasy omega-3 łososiem i jagodami wspierającymi rozwój mózgu i zdrowie dróg moczowych,
  • Carnilove Dog Pouch Duck & Tymothy Grass – z hipoalergiczną kaczką i bogatą w błonnik tymotką łąkową,
  • Carnilove Dog Pouch Buffalo & Rose Petals – z mięsem bawolim wspierającym odporność i rozwój mięśni oraz płatkami róż dostarczającymi przeciwutleniaczy,
  • Carnilove Dog Pouch Wild Boar & Rosehips – z wysoko strawnym mięsem dzika i owocami dzikiej róży, które wpływają korzystnie na serce i układ krążenia,
  • Carnilove Dog Pouch Carp & Black Carrot – z formułą wspomagającą serce, skórę i wzrok – z lekkostrawnym mięsem karpia i czarną marchwią,
  • Carnilove Dog Pouch Quail & Yellow Carrot – z lekkostrawnym mięsem przepiórczym i żółtą marchwią – na odporność, zdrowe serce i dobry wzrok,
  • Carnilove Dog Pouch Venison & Strawberry Leaves – z dziczyzną wspierającą budowę mocnych mięśni i liśćmi truskawki wspomagającymi walkę ze stresem oksydacyjnym,
  • Carnilove Dog Pouch Pheasant & Raspberry Leaves – z mięsem bażanta zawierającym wielonienasycone kwasy tłuszczowe i liśćmi malin bogatymi w przeciwutleniacze,
  • Carnilove Dog Pouch Ostrich & Blackberries – z hipoalergicznym mięsem strusia i jeżynami wspierającymi zdrowie skóry i układu moczowego.

Opiekunowie czworonogów mogą wybierać także z szerokiej gamy karm w puszkach marki Carnilove:

  • Carnilove Wild Salmon & Turkey for Puppies – wyjątkowe połączenie łososia (bogatego w kwasy tłuszczowe omega-3) oraz łatwoprzyswajalnego indyka (będącego źródłem cynku, witamin z grupy B) dla prawidłowego rozwoju umysłowego, pięknej sierści i zdrowej skóry szczeniąt,
  • Carnilove Wild Salmon & Turkey  – ze składnikami (indykiem i łososiem) korzystnie wpływającymi na przemianę materii, funkcjonowanie układu krążenia, sprawność umysłową, stan skóry i sierści,
  • Carnilove Wild Duck & Pheasant – ze smakowitym mięsem z kaczki (dostarczającym nienasyconych kwasów tłuszczowych, witamin B3, A, C, żelaza, wapnia i selenu) i bażanta (bogatym w witaminę B12, fosfor i selen),
  • Carnilove Wild Venison & Reindeer – z oryginalną recepturą na bazie mięsa z renifera – wyróżniającego się wysoką zawartością białek o dużej wartości biologicznej oraz cennych przeciwutleniaczy,
  • Carnilove Wild Lamb & Venison  – z wysokoprzyswajalnymi, bogatymi w witaminy, minerały i nienasycone kwasy tłuszczowe mięsami (z dzika i jagnięciną). 

Pies pochodzi od wilka… O zmianach w zachowaniu psów

Mimo podobieństwa genetycznego udomowione psy pod względem behawioralnym praktycznie nie przypominają już krwiożerczych drapieżników. Kluczową zmianą, do jakiej doszło na skutek udomowienia, jest zmiana w nastawieniu do ludzi. Psy są silnie ukierunkowane na człowieka i zdolne do tworzenia z nim wyjątkowej więzi. Potrafią trafnie odczytywać mowę ciała ludzi i polegać na ich wskazówkach. Więzi z przedstawicielami własnego gatunku mają dla nich natomiast dużo mniejsze znaczenie.

Kolejnym skutkiem domestykacji jest psia neotenia. U psów dorosłych przez całe życie utrzymują się zachowania młodzieńcze, charakterystyczne dla wilczych szczeniąt. Przykładem takich zachowań są zachowania zabawowe, w które chętnie angażują się nawet dorosłe czworonogi. Dodatkowo psy mają większą skłonność do uległości i podporządkowania się, co umożliwia ich skuteczne szkolenie. Wykazują też mniejszy lęk przed nowościami i są bardziej ufne, dzięki czemu łatwiej adaptują się do zmiennego środowiska życia ludzi. Psy częściej niż wilki używają również do komunikacji wokalizacji.

Czy pies pochodzi od wilka? Podsumowanie

  • Wilk to najbliższy żyjący przodek psa domowego.
  • Psy i wilki są do siebie bardzo podobne pod względem genetycznym.
  • Domestykacja psa miała miejsce 12–40 tys. lat temu.
  • Udomowienie psa prawdopodobnie było wynikiem doboru naturalnego, a nie świadomego działania człowieka.
  • W wyniku ewolucji psy nie wyzbyły się cech charakterystycznych dla mięsożerców, a ich preferencje żywieniowe nie uległy znaczącym zmianom.
16 sierpnia, 2023 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
PiesRasy psów

Pekińczyk – opis rasy psów. Cesarski pies

przez Pets Style 13 sierpnia, 2023

Pekińczyk, niewielki pies o wielkim sercu i majestatycznym wyglądzie, to prawdziwy król wśród małych ras psów. Pekińczyk, po raz pierwszy wyhodowany na dworze cesarskim w Chinach, zyskał sławę i popularność na całym świecie dzięki swojej odważnej, ale miłej naturze i wyjątkowemu wyglądowi. Właśnie ta rasa psów: z długą, jedwabistą sierścią, dumnie uniesioną głową i pewnym krokiem, stała się symbolem luksusu i elegancji. Mimo małego rozmiaru pekińczyki mają wielką osobowość. Są inteligentne, pewne siebie, a zarazem lojalne wobec swojego właściciela. Choć mogą wydawać się trochę zuchwałe i uparte, są również pełne miłości i oddania, co czyni je idealnymi towarzyszami dla wielu rodzin. Zapraszamy do świata pekińczyków – świata pełnego elegancji, dumy i niezrównanej miłości.

Pekińczyk – podstawowe informacje

  • wielkość psa: mały pies,
  • użytkowość: pies do towarzystwa,
  • kraj pochodzenia: Chiny,
  • patronat: Wielka Brytania,
  • długość życia: 12–15 lat,
  • cena psa z rodowodem: 3500–5500 zł,
  • usposobienie: odważny, lojalny, powściągliwy, ale nie bojaźliwy ani agresywny.

Historia rasy pekińczyk

Pekińczyk to jedna z najstarszych ras psów na świecie. Historia rasy pekińczyk zaczyna się na cesarskim dworze w Chinach. Przypuszcza się, że psy te były hodowane specjalnie dla chińskiej dynastii Tang (618–907 r. n.e.), chociaż niektóre źródła sugerują, że pekińczyki mogły istnieć już za czasów dynastii Han (206 r. p.n.e. – 220 r. n.e.). Te małe psy były bardzo cenione i traktowane prawie jak święte. Ich hodowla była tajemnicą strzeżoną przez dwór, a wywożenie pekińczyków poza granice państwa groziło karą śmierci.

Pekińczyki były rzadko widywane poza Chinami aż do drugiej połowy XIX wieku. Podczas inwazji na Pałac Letni w Pekinie podczas II wojny opiumowej w 1860 roku brytyjskie i francuskie siły zastały pięć pekińczyków, które zabrały ze sobą do Anglii. Jeden z nich, o imieniu Looty, został ofiarowany królowej Wiktorii, co przyczyniło się do wzrostu popularności tej rasy w Europie.

Pekińczyk to jedna z najstarszych ras psów na świecie.

Rasa pekińczyk po raz pierwszy została zarejestrowana przez American Kennel Club (AKC) w 1906 roku, co czyni ją jedną z pierwszych ras zarejestrowanych przez AKC. Pekińczyki były również jedną z pierwszych ras zarejestrowanych przez The Kennel Club w Wielkiej Brytanii.

Rasa ta jest nadal popularna na całym świecie. Pekińczyki są cenione za swoją towarzyską naturę, lojalność i inteligencję, co czyni je doskonałymi towarzyszami.

Pekińczyki – ras brachycefaliczna

Psy tej rasy należą do ras brachycefalicznych, co oznacza, że mają krótką kufę i płaski pyszczek. Inne rasy brachycefaliczne to na przykład buldogi, mopsy czy shih tzu. Choć ten wygląd jest często uważany za uroczy, może prowadzić do pewnych problemów zdrowotnych, zwłaszcza dotyczących oddychania. Psy brachycefaliczne mają skróconą czaszkę, co powoduje, że ich drogi oddechowe są zdecydowanie krótsze i często bardziej zwężone niż u psów o bardziej wydłużonej czaszce.

To może prowadzić do stanu znanego jako zespół brachycefaliczny, który obejmuje szereg objawów, takich jak: problemy z oddychaniem, chrapanie, charczenie, dyszenie, problemy z regulacją temperatury ciała i trudności z intensywnym wysiłkiem. W skrajnych przypadkach może prowadzić do poważnych problemów z oddychaniem i wymagać interwencji chirurgicznej.

Dlatego właściciele pekińczyków powinni być świadomi potencjalnych problemów zdrowotnych związanych z budową czaszki ich psa i koniecznością zapewnienia odpowiedniej opieki, aby zminimalizować ryzyko tych problemów.

Pekińczyk – wygląd

Pekińczyk to mały, dobrze zbudowany pies z charakterystyczną dumną postawą. Ekspresja pekińczyka jest zdecydowanie jednym z jego najbardziej rozpoznawalnych atrybutów. Dzięki swoim dużym, okrągłym oczom i płaskiej twarzoczaszce pekińczyki mają charakterystyczny, niemalże ludzki wyraz twarzy, który często jest opisywany jako dumny i samodzielny.

Zgodnie ze standardami rasy idealna waga nie powinna przekraczać 5 kg dla psów i 5,4 kg dla suk. Psy powinny wyglądać na małe, ale zadziwiać ciężarem przy podnoszeniu. Charakterystyczna cecha to mocny kościec i masywne ciało – to istotne cechy tej rasy. Wysokość w kłębie wynosi zwykle około 15–23 cm.

  • Głowa: głowa pekińczyka jest duża w stosunku do reszty ciała, proporcjonalnie szersza niż głęboka, z płaską twarzoczaszką i szerokim czołem.
  • Kufa: musi być widoczna, ale może być stosunkowo krótka i szeroka, z mocną żuchwą.
  • Nos: nie za krótki i szeroki, nozdrza duże, rozwarte.
  • Oczy: czyste, ciemne i okrągłe, szeroko rozstawione, ale nie za duże.
  • Uszy: w kształcie sercowatym, osadzone na górnej krawędzi czaszki, noszone przy głowie i nie dłuższe, niż do linii rozcięcia pyska. Długie, obfite pióra.
  • Ogon: wysoko osadzony, skręcony, lekko zagięty nad grzbietem do jednego z boków. Długie pióra.
  • Kończyny: kończyny przednie są stosunkowo krótkie, grube, o mocnym kośćcu. Pies stoi pewnie na łapach, a nie na nadgarstkach. Tylne – mocne, dobrze umięśnione, ale trochę lżejsze w porównaniu z przednimi. Łapa jest duża i płaska, nie okrągła, ustawiona prosto do przodu.
  • Ciało: pekińczyk ma krótki, gruby tułów z dobrze rozwiniętą klatką piersiową.

Typowy ruch pekińczyka jest powolny i pełen godności. Ruch nie może być utrudniony przez nadmierne owłosienie.

Sierść i umaszczenie pekińczyka

Pekińczyki są znane ze swojej długiej, obfitej sierści. Sierść składa się z długiego, prostego, szorstkiego włosa zewnętrznego oraz miękkiego, gęstego podszerstka. Sierść jest zwykle dłuższa wokół szyi i ramion, tworząc tzw. kryzę lub kołnierz. Pióra na uszach, tylnych partiach kończyn, ogonie i palcach. Długość i obfitość szaty nie powinna przesłaniać kształtów ciała, ani upośledzać sprawności psa.

Standardy rasy dopuszczają dowolne kolory i wzory, z wyjątkiem umaszczenia albinotycznego i wątrobianego. Najczęściej występują kolory czarne, czerwone, kremowe, sable i wielobarwne. U psów łaciatych łaty powinny być równo rozmieszczone.

Pomimo swojego małego rozmiaru pekińczyki są psami, które zdecydowanie przyciągają uwagę swoim niepowtarzalnym wyglądem i osobowością.

Pekińczyki są małymi psami z ogromną osobowością.

Pekińczyk – zachowanie i charakter

Pekińczyki są małymi psami z ogromną osobowością. Znane są z tego, że są to psy o silnej woli, pewne siebie, ale jednocześnie bardzo oddane swoim właścicielom. Poniżej znajdują się niektóre kluczowe cechy charakteru pekińczyka:

  • Oddanie: pekińczyki są niezwykle lojalne wobec swoich opiekunów. Często tworzą silne więzi z jednym członkiem rodziny i mogą być nieco zdystansowane wobec obcych.
  • Inteligencja: pekińczyki są inteligentnymi pupilami, które łatwo uczą się nowych komend i trików. Z drugiej strony mogą być też nieco uparte, co może stanowić wyzwanie podczas treningu.
  • Towarzyskie: te psy są towarzyskie i zazwyczaj dogadują się dobrze z innymi psami i zwierzętami, jeśli są odpowiednio socjalizowane od młodego wieku.
  • Spokojne: są na ogół spokojnymi psami, które nie wymagają dużej aktywności fizycznej. Chociaż cieszą się z krótkich spacerów i sesji zabaw, są równie szczęśliwe, spędzając czas na kanapie.
  • Stróżujące: pomimo swojego małego rozmiaru pekińczyki są dobrymi psami stróżującymi i zazwyczaj zawiadamiają o obecności obcych.
  • Dobre dla rodzin: mogą być świetnymi psami rodzinnymi i zazwyczaj dobrze dogadują się z dziećmi. Jednak ze względu na ich mały rozmiar zaleca się nadzór dorosłych podczas interakcji z małymi dziećmi, aby zapobiec przypadkowemu uszkodzeniu psa.

Pekińczyki są idealnymi psami dla tych, którzy szukają małego, towarzyskiego i oddanego pupila. Pomimo swojego upartego charakteru ich lojalność i miłość do swojej rodziny sprawiają, że są niezwykle cennymi domownikami.

Dla kogo pekińczyk?

Pekińczyk to idealny towarzysz dla osób, które cenią sobie psa o niewielkim rozmiarze, wielkiej osobowości i spokojnym tempie życia. Pekińczyk może być idealnym psem dla:

  • osób starszych: ze względu na niewielki rozmiar i stosunkowo małe wymagania dotyczące aktywności fizycznej pekińczyki mogą być idealne dla osób starszych. Są lojalne, towarzyskie i cenią sobie spokój, co czyni je doskonałymi towarzyszami.
  • rodzin: pekińczyki zwykle dobrze radzą sobie w rodzinach, szczególnie jeśli są odpowiednio socjalizowane od młodego wieku. Pamiętaj, że ze względu na mały rozmiar powinny być one traktowane delikatnie, zwłaszcza przez małe dzieci.
  • mieszkańców mieszkań: ze względu na niewielki rozmiar i spokojne usposobienie pekińczyki dobrze radzą sobie nawet w małych mieszkaniach. Wymagają one jednak regularnej aktywności fizycznej, aby utrzymać zdrową wagę.
  • osób samotnych: czworonogi tej rasy są bardzo lojalne i tworzą silne więzi z jednym członkiem rodziny, co czyni je doskonałymi towarzyszami dla osób żyjących samotnie.
  • osób zapracowanych: pekińczyk jest idealny dla osób, które dużo czasu spędzają poza domem. Dobrze czuje się we własnym towarzystwie i doskonale radzi sobie z samotnością. Nie jest wylewny, na ogół nie domaga się pieszczot i zabawy, chyba że ma na nie ochotę.

Pamiętaj, że każdy pies jest inny, a charakterystyka rasy nie zawsze dokładnie odzwierciedla indywidualne cechy psa. Warto poświęcić czas na poznanie pekińczyka przed podjęciem decyzji o adopcji.

Zdrowie psa rasy pekińczyk

Pekińczyki, jak wiele ras psów, są podatne na pewne problemy zdrowotne. Oto niektóre z nich:

  • Problemy z oddychaniem: ze względu na krótką twarzoczaszkę (brachycefalię) pekińczyki mogą mieć problemy z oddychaniem. Może to prowadzić do chrapania, a także do problemów z wysiłkiem fizycznym, szczególnie w ciepłym klimacie.
  • Problemy z oczami: ze względu na duże, wystające oczy pekińczyki mogą być narażone na różne problemy z oczami, takie jak podrażnienia, infekcje, owrzodzenie rogówki, a nawet wypadanie gałki ocznej.
  • Choroby serca: niektóre pekińczyki mogą być podatne na określone choroby serca, takie jak MVD(mitral valve disease), które mogą prowadzić do niewydolności serca.
  • Problemy skórne: niektóre pekińczyki mogą być narażone na alergie i inne problemy skórne powodujące swędzenie i dyskomfort.
  • Problemy ortopedyczne: pekińczyki są narażone na problemy ortopedyczne, takie jak dysplazja stawu biodrowego i łokciowego, a także zwichnięcie rzepki.
  • Choroby związane z dietą: pekińczyki mogą być narażone na otyłość, której konsekwencją często są inne problemy zdrowotne, jak choroby serca, cukrzyca i problemy ze stawami.
  • Dysfunkcja skóry: niektóre pekińczyki mogą cierpieć na schorzenie skóry zwane seborea. Objawy to łuszcząca się, tłusta skóra oraz infekcje skórne.

Pomimo tych potencjalnych problemów zdrowotnych wiele pekińczyków prowadzi długie i zdrowe życie. Regularne wizyty u lekarza weterynarii, odpowiednia dieta i pielęgnacja oraz odpowiednie ćwiczenia pomogą zapewnić zdrowie Twojemu pekińczykowi.

Ile żyje pekińczyk?

Pekińczyki są zwykle długowiecznymi psami. Średnia długość życia tej rasy wynosi 12–15 lat. Oczywiście niektóre pekińczyki mogą żyć dłużej, a inne krócej. Długość życia psa zależy od wielu czynników, w tym genetyki, opieki, diety i ogólnego stylu życia.

Dobrym sposobem na zapewnienie czworonogom tej rasy jak najdłuższego i najzdrowszego życia jest pilnowanie zdrowej diety, systematyczne ćwiczenia (dostosowane do zdolności fizycznych psa), regularne wizyty u weterynarza i odpowiednia pielęgnacja. Ponadto zawsze warto zapewnić psu odpowiednią stymulację mentalną i otoczyć go miłością, by pies wiódł tylko zdrowe, ale i szczęśliwe życie.

Średnia długość życia pekińczyka wynosi 12–15 lat.

Pekińczyk – cena

Ile kosztuje pekińczyk? Cena może się różnić w zależności od wielu czynników, takich jak lokalizacja, renoma hodowcy, linia genetyczna, wiek psa, a także to, czy pies jest przeznaczony do wystaw, czy do domu. Za szczeniaka pekińczyka od renomowanego hodowcy, który prowadzi hodowlę zgodnie z etycznymi standardami, trzeba zapłacić około 3500–5000 zł. Ceny mogą być niższe lub wyższe w zależności od wyżej wymienionych czynników.

Żywienie cesarskiego psa

Prawidłowe żywienie pekińczyka jest kluczowe dla jego zdrowia i samopoczucia. Podobnie jak każdy pies, pekińczyk potrzebuje zbilansowanej diety, która dostarczy mu wszystkich niezbędnych składników odżywczych. Karmę dla pekińczyka należy dobrać od wieku i poziomu aktywności psa. Są specjalne karmy dla szczeniąt, dorosłych psów i psów starszych, dostosowane do ich różnych potrzeb. Wybór między suchą a mokrą karmą zależy od preferencji psa i właściciela, choć wiele osób decyduje się na łączenie obu typów.

Należy wybierać karmę wysokiej jakości, która zawiera dużo białka pochodzenia zwierzęcego, zdrowe tłuszcze, a także warzywa i owoce dostarczające witamin i minerałów. Unikaj karm z dużą ilością sztucznych dodatków i wypełniaczy, takich jak kukurydza, soja czy skrobia ziemniaczana.

Przysmaki mogą stanowić ważną część diety pekińczyka, ale nie powinny przekraczać 10% codziennego spożycia kalorii. Dobre przysmaki to na przykład warzywa, takie jak marchewki lub brokuły. Unikaj ludzkiej żywności, która może być szkodliwa dla psów, takiej jak czekolada, cebula, czosnek, winogrona (również rodzynki) i wiele innych.

Pekińczyk – pielęgnacja

Pielęgnacja pekińczyka jest dość intensywna ze względu na długą i obfitą sierść. Poniżej znajdują się podstawowe zalecenia dotyczące pielęgnacji tej rasy:

  • Sierść: pekińczyki mają długą, gęstą sierść, która wymaga regularnej pielęgnacji. Zaleca się szczotkowanie co najmniej kilka razy w tygodniu, aby zapobiec powstawaniu kołtunów i utrzymać sierść w dobrym stanie. Regularne kąpiele (co kilka tygodni) również pomogą utrzymać sierść czystą i zdrową.
  • Uszy: regularnie sprawdzaj i czyść uszy pekińczyka, aby zapobiec infekcjom. Jeśli zauważysz zaczerwienienie, nieprzyjemny zapach lub duże ilości woskowiny, skonsultuj się z lekarzem weterynarii.
  • Oczy: pekińczyki mają duże, wystające oczy, które mogą być podatne na podrażnienia i infekcje. Regularnie sprawdzaj oczy swojego psa na obecność zaczerwienienia lub wydzieliny i w razie potrzeby skonsultuj się z weterynarzem. W wielu przypadkach może być potrzebne codzienne czyszczenie okolic oczu, aby usunąć zasychające łzy i zapobiec powstawaniu przebarwień.
  • Zęby: regularne czyszczenie zębów jest ważne dla utrzymania zdrowia jamy ustnej psa. Pekińczyki mogą być podatne na choroby przyzębia, dlatego zaleca się codzienne czyszczenie zębów.
  • Pazury: jeśli Twój pies systematycznie spaceruje po twardej powierzchni, naturalne ścieranie może pomóc utrzymać pazury krótkie. W przeciwnym razie mogą wymagać regularnego przycinania.
  • Dieta: psy tej rasy mogą mieć skłonność do nadwagi, więc ważne jest, aby monitorować ich dietę i zapewnić im regularną aktywność fizyczną.
  • Ćwiczenia: chociaż pekińczyki są małymi psami i mogą wydawać się zadowolone z leżenia na kanapie, potrzebują regularnej, umiarkowanej aktywności. Sprawdzą się codzienne spacery i lekkie zabawy.

Pamiętaj, że każdy pies jest inny, więc te wskazówki mogą nie działać w przypadku każdego pekińczyka. Zawsze zaleca się konsultację z weterynarzem w razie jakichkolwiek pytań lub obaw dotyczących zdrowia i pielęgnacji psa.

Podsumowanie

  • Pekińczyk to pies o specyficznej budowie. Jest harmonijny, umiarkowanie przysadzisty, z wielką godnością i klasą.
  • Charakterystyczną cechą psów tej rasy jest pysk otoczony specyficzną grzywą, która przypomina grzywę lwa.
  • Ten niewielkich rozmiarów pupil jest odważny i charakterny – pekińczyk zdecydowanie potrafi postawić na swoim. Ale jednocześnie dobrze znosi samotność.
  • Pies tej rasy nie nadaje się do mieszkania na dworze, ale doskonale sprawdzi się u rodzin z małymi dziećmi.
  • Pekińczyk wymaga starannej pielęgnacji, częstego czesania i szczotkowania.

Poznaj też inne rasy psów:

  • beagle,
  • bichon frise,
  • foksterier szorstkowłosy.
13 sierpnia, 2023 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
PiesŻywienie psa

Czy pies może jeść marchewkę? Marchewka dla psa

przez Pets Style 13 sierpnia, 2023

Marchew jest popularnym składnikiem w naszej kuchni, ale czy jest też bezpieczna i zdrowa dla naszych czworonożnych przyjaciół? Na pytanie, czy pies może jeść marchewkę, odpowiemy w tym artykule. Zbadajmy korzyści zdrowotne marchwi dla psa i dowiedzmy się, jak bezpiecznie wprowadzić ten pyszny przysmak do diety naszego pupila.

Czy pies może jeść marchewkę?

Psy to mięsożercy względni, co oznacza, że ich dieta składa się nie tylko z mięsa, ale także z pokarmów pochodzenia roślinnego. Właściwie zbilansowana dieta zawiera około 80% mięsa i 20% warzyw. Marchew, będąca bogatym źródłem beta-karotenu (prowitaminy A), a także wielu innych witamin i minerałów, może stanowić cenną część warzywnej części diety psa.

Marchewka dla psa źródłem witamin, antyoksydantów i minerałów

Marchewki są bezpieczne dla psów i mogą przynieść sporo korzyści dla ich zdrowia. Są bogatym źródłem wielu witamin, minerałów i błonnika, a także przeciwutleniaczy, które mogą pomóc w ochronie komórek psa przed uszkodzeniami.

Oto niektóre składniki odżywcze, które można znaleźć w marchwi:

  1. Witamina A: marchewka jest znana z wysokiej zawartości beta-karotenu, który jest prekursorem witaminy A. Witamina A jest kluczowa dla zdrowia oczu, skóry, płuc, przewodu pokarmowego i układu odpornościowego psa.
  2. Witaminy B: marchew zawiera również niektóre witaminy z grupy B, które pomagają w metabolizmie energii.
  3. Witamina D: jest niezbędna dla zdrowia kości i zębów, ponieważ pomaga regulować poziom wapnia i fosforu w organizmie psa.
  4. Witamina E: jest silnym przeciwutleniaczem, który pomaga w ochronie komórek psa przed uszkodzeniami.
  5. Witamina K: marchewka zawiera również witaminę K, która pomaga w krzepnięciu krwi i może przyczynić się do zdrowia kości psa.
  6. Błonnik: marchewki są również dobrym źródłem błonnika, co może pomóc w regulacji procesów trawiennych psa.
  7. Przeciwutleniacze: marchewki są pełne przeciwutleniaczy, które zwalczają wolne rodniki i zapobiegają uszkodzeniom komórek.
  8. Wapń i fosfor: te dwa minerały są niezbędne dla zdrowia kości i zębów.
  9. Potas: jest potrzebny dla prawidłowego funkcjonowania mięśni i układu nerwowego.
  10. Żelazo: konieczne dla produkcji hemoglobiny, która przenosi tlen do komórek ciała.
  11. Cynk: pomaga w utrzymaniu zdrowej skóry i sierści, a także odgrywa ważną rolę w układzie odpornościowym.

Marchewki mogą być podawane na surowo lub gotowane. Niektóre czworonogi lubią chrupać surowe marchewki, co może również pomóc w utrzymaniu zdrowych zębów. Ważne jest jednak, aby podawać marchewki w umiarkowanych ilościach, ponieważ zbyt dużo beta-karotenu (który jest przekształcany w witaminę A) może prowadzić do problemów zdrowotnych. Przed wprowadzeniem jakiejkolwiek nowej żywności do diety psa, warto skonsultować się z weterynarzem.

Marchew dla psa – zdrowa przekąska. Właściwości

  • Niskokaloryczna przekąska

Marchew to niskokaloryczna przekąska, która doskonale nadaje się dla psów na diecie lub tych, które mają tendencję do tycia lub nadwagę. Sto gramów surowej marchwi zawiera zaledwie 41 kalorii, co stanowi około 2% zalecanego dziennego spożycia kalorii dla psa o średniej wadze.

  • Wspomaga trawienie

Marchew jest bogatym źródłem błonnika, który wspomaga prawidłowe trawienie i pomaga utrzymać regularność wypróżnień. Błonnik dostarczany z marchewki może być szczególnie korzystny dla psów cierpiących na zaparcia.

  • Zdrowe zęby i dziąsła

Surowa marchew jest twarda i chrupiąca – żucie jej może pomóc w utrzymaniu zdrowych zębów i dziąseł u psa. Dzięki swojej teksturze marchew może działać jak naturalny gryzak, masując dziąsła psa i pomagając w usuwaniu płytki nazębnej.

  • Łatwo dostępna i tania

Marchew jest jednym z najpowszechniej dostępnych warzyw, które można znaleźć w niemal każdym sklepie spożywczym. Jest także stosunkowo tania, co czyni ją atrakcyjną opcją przekąski dla psa.

Jak najlepiej podawać psu marchewkę? Surowa czy gotowana?

Marchewki mogą być podawane psom na kilka różnych sposobów, w zależności od preferencji psa i zaleceń weterynarza. Oto kilka sugerowanych metod:

  1. Surowa marchewka dla psa: jest chrupiąca i może pomóc w utrzymaniu zdrowych zębów psa. Możesz podać ją całą (dla dużych psów) lub pokrojoną na mniejsze kawałki (dla małych psów). Surowa marchewka może służyć jako zdrowa przekąska lub nagroda. Pamiętaj jednak, aby zawsze obserwować psa podczas jedzenia marchewki, aby upewnić się, że się nie zadławi.
  2. Gotowana marchewka dla psa: gotowanie marchewki sprawia, że jest ona łatwiejsza do zjedzenia i strawienia, co jest ważne w przypadku starszych psów lub czworonogów, które mają problemy z zębami. Gotowane marchewki można podawać jako dodatek do regularnej karmy dla psa.
  3. Zmielona lub starta marchewka dla psa: marchewkę można również zmielić lub zetrzeć na tarce i dodać do karmy dla psa. To dobry sposób na wprowadzenie marchewki do diety pupila, który nie jest przyzwyczajony do jedzenia warzyw.

Bez względu na to, jak podajesz psu marchewkę, zawsze upewnij się, że jest ona odpowiednio umyta i pozbawiona wszelkich chemicznych środków ochrony roślin. Pamiętaj również, aby zawsze podawać marchewki w umiarkowanych ilościach. Choć są one zdrowe, zbyt duża ilość marchewki (szczególnie surowej) może prowadzić do problemów trawiennych u niektórych psów. Zawsze konsultuj się z weterynarzem, jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące diety Twojego psa.

Jak często podawać psu marchewkę?

Chociaż marchew jest zdrowa dla psa, nie powinna stanowić głównej części jego diety. Najlepiej podawać ją jako przekąskę lub dodatek do regularnej karmy. Zaleca się, aby marchew stanowiła nie więcej niż 10% całkowitej diety psa.

Marchewka jest także składnikiem gotowych produktów dla psów. Przykłady wysokiej jakości karm oraz przysmaków z warzywami to:

Canagan Shepherd’s Pie – mokra karma na bazie mięsa jagnięcego. W składzie znajdują się starannie dobrane warzywa organiczne. Taka receptura sprawia, że karma jest wyjątkowo zdrowa oraz niezwykle smakowita. Można stosować ją jako podstawę diety psa lub łączyć z suchymi karmami Canagan.

Carnilove Adult Quail & Yellow Carrot – mokra karma z delikatną przepiórką dla dorosłych psów. Zawarta w karmie żółta marchewka wpływa na obniżenie poziomu cholesterolu we krwi, co zapewnia ochronę serca i układu krążenia psa. Marchewka zawiera także przeciwutleniacze, wspiera odporność oraz wzrok.

Soopa Healthy Bites marchewka i dynia – małe przysmaki z marchewką oraz pestkami dyni doskonale sprawdzą się podczas treningu. Smaczki zapakowane są w wygodną folię strunową, dzięki czemu łatwo używać ich zarówno w domu, jak i w podróży.

Surowa czy gotowana marchewka dla szczeniaka?

Czy pies może jeść marchewkę? Zarówno surowa, jak i gotowana marchewka mogą być bezpieczne dla szczeniaka, ale sposób podania zależy od wielu czynników, takich jak wiek, wielkość i preferencje żywieniowe szczeniaka.

Surowa marchewka: surowe marchewki mogą służyć jako zdrowe przekąski i naturalne gryzaki dla szczeniąt, zwłaszcza podczas ząbkowania. Są twarde i chrupkie, co może pomóc w czyszczeniu zębów i dziąseł. Jeśli decydujesz się na surową marchewkę, upewnij się, że jest ona pokrojona na małe kawałki, aby zminimalizować ryzyko zadławienia.

Gotowana marchewka: gotowanie marchewki czyni ją bardziej miękką i łatwiejszą do zjedzenia, co może być korzystne dla młodszych szczeniąt lub tych, które mają problemy z jedzeniem twardych pokarmów. Gotowane marchewki są również łatwiejsze do strawienia i mogą być lepsze dla szczeniąt z wrażliwym układem pokarmowym.

Marchewka dla psa. Podsumowanie

Czy pies może jeść marchewkę? Marchew to zdrowa i bezpieczna przekąska dla psa, która dostarcza mu wielu cennych składników odżywczych. Marchew jest bogatym źródłem naturalnych antyoksydantów, takich jak alfa- i beta-karoten, które w organizmie psa przekształcają się w witaminę A. Ta witamina jest niezbędna dla zdrowego wzroku, prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego oraz utrzymania zdrowej skóry i sierści. Dodatkowo marchew dostarcza innych ważnych witamin, takich jak C, K, E oraz witaminy z grupy B, które wspierają prawidłowe funkcjonowanie organizmu psa. Pamiętaj jednak, aby podawać ją z umiarem i zawsze obserwować reakcję psa na nowy składnik diety.

Psu można podać zarówno surową, jak i gotowaną marchew. Surowa dostarcza psu błonnika i może być chrupiącą przekąską, natomiast gotowana jest łatwiej strawna dla psa i sprawdzi się jako dodatek do regularnej karmy. Niezależnie od formy podania marchew to dobre źródło dodatkowych witamin i minerałów.

Marchewkę należy dokładnie umyć przed podaniem psu. Jeśli podajesz surową marchew, możesz ją pokroić na małe kawałki lub podać w całości, w zależności od wielkości i preferencji psa. Jeśli podajesz gotowaną marchew, upewnij się, że jest dobrze ugotowana i wystarczająco ostudzona przed podaniem.

W przypadku jakichkolwiek wątpliwości zawsze warto skonsultować się z weterynarzem lub specjalistą ds. żywienia zwierząt, aby upewnić się, że dieta psa jest zrównoważona i dostarcza mu wszystkich niezbędnych składników odżywczych.

13 sierpnia, 2023 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Ptaki & GryzonieŻywienie ptaków i gryzoni

Czy chomiki mogą jeść truskawki? Truskawki dla chomika

przez Pets Style 10 sierpnia, 2023

Kiedy jesteś właścicielem chomika, ważne jest, abyś zrozumiał, jakie pokarmy są dla niego bezpieczne. Truskawki są jednym z owoców, które mogą wydawać się kuszące dla Twojego małego przyjaciela. Ale czy są one bezpieczne dla chomika? Z tego artykułu dowiesz się, czy chomiki mogą jeść truskawki.

Czy truskawki są bezpieczne dla chomików?

Na początek najważniejsze pytanie: czy chomiki mogą jeść truskawki? Odpowiedź brzmi: tak, ale z umiarem i ostrożnością. Truskawki są owocami bogatymi w witaminy, takie jak witamina C, które są dobre dla zdrowia chomika. Jednak truskawki zawierają również cukier, który spożywany w nadmiarze może być szkodliwy dla chomików. Dlatego podczas karmienia swojego chomika truskawkami pamiętaj, aby podawać je tylko w małych ilościach, raz na tydzień lub nawet na dwa tygodnie.

Uwaga!

Chociaż truskawki zasadniczo są bezpieczne dla chomików, nie wszystkie chomiki reagują tak samo na ten jeden pokarm. Zawsze wprowadzaj nowe składniki stopniowo i obserwuj reakcję Twojego zwierzaka. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości lub pytania, najlepiej skonsultuj się z weterynarzem specjalizującym się w małych zwierzętach.

Truskawki dla chomika. Właściwości truskawek

Truskawki są owocami, które możesz podawać chomikowi, w tym chomikowi syryjskiemu, ale tylko w małych ilościach, jako okazjonalną przekąskę. Dlaczego truskawki mogą być atrakcyjne dla chomika? Oto co zawierają:

Składniki odżywcze:

  • Witaminy: truskawki są bogate w witaminę C oraz zawierają pewne ilości witamin A, K, i E.
  • Minerały: zawierają niektóre minerały, takie jak mangan, potas, i magnez.
  • Włókno: są źródłem włókna pokarmowego, które pomaga w trawieniu.
  • Woda: truskawki zawierają dużo wody, co może pomóc w nawodnieniu, ale podawane w nadmiarze mogą również prowadzić do biegunki.
  • Antyoksydanty: truskawki są źródłem antyoksydantów, które mogą pomóc w ochronie komórek przed uszkodzeniem.

Truskawki są niskokaloryczne, w 100 g jest jedynie około 35 kcal!

Zasady karmienia chomików truskawkami

Już wiesz, że chomiki mogą jeść truskawki. Pamiętaj jednak o kilku kluczowych zasadach. Po pierwsze zawsze myj truskawki przed podaniem ich chomikowi. To ważne, ponieważ owoce mogą być pokryte pestycydami, które są szkodliwe dla chomików.

Po drugie zawsze podawaj swojemu chomikowi pokrojone truskawki. Chomiki mają małe pyszczki i mogą się udławić dużymi kawałkami jedzenia. Pokrojenie truskawek na małe kawałki pomoże temu zapobiec.

Po trzecie pamiętaj, aby nie podawać chomikowi całych truskawek. Chomiki mają tendencję do chomikowania jedzenia, co oznacza, że mogą przechowywać jedzenie w swoich policzkach na później. Dlatego ważne jest, aby nie pozwolić chomikowi na przechowywanie truskawek, które mogą szybko się zepsuć.

Jak wprowadzić truskawki do diety chomika

Jeśli chcesz wprowadzić truskawki do diety swojego chomika, ważne jest, aby zrobić to powoli. Zacznij od podania chomikowi małego kawałka truskawki i obserwuj, jak na nią reaguje. Jeśli chomik dobrze toleruje truskawki, możesz stopniowo zwiększać ilość podawanego owocu.

Pamiętaj jednak, że truskawki nie powinny stanowić dużej części diety chomika. Chomiki powinny być karmione głównie pokarmem dla gryzoni, z dodatkiem świeżych owoców, warzyw i białka zwierzęcego. Truskawki mogą stanowić tylko mały procent tej diety.

Korzyści zdrowotne płynące z podawania chomikom truskawek

Podawanie chomikom truskawek może przynieść wiele korzyści zdrowotnych. Truskawki są bogate w witaminy A, C i B, które są korzystne dla ogólnego zdrowia chomika. Witamina A wspomaga zdrowie oczu chomika, witamina C wzmacnia układ odpornościowy, a witaminy z grupy B poprawiają zdrowie układu nerwowego.

Truskawki są również bogate w przeciwutleniacze, które zwalczają wolne rodniki w organizmie chomika. Wolne rodniki są szkodliwymi cząstkami powodującymi różne problemy zdrowotne, w tym choroby serca i nowotwory.

Ryzyko związane z podawaniem chomikom truskawek

Mimo że truskawki mogą przynieść chomikom wiele korzyści zdrowotnych, istnieje również pewne ryzyko związane z ich podawaniem. Jak już wspomniano, truskawki są bogate w cukier, który może być szkodliwy dla chomików, jeśli jest spożywany w nadmiarze.

Zbyt duża ilość cukru w diecie chomika może prowadzić do otyłości i cukrzycy. Dlatego ważne jest, aby monitorować ilość truskawek, które podajesz swojemu chomikowi.

Ponadto niektóre chomiki mogą być uczulone na truskawki. Jeśli zauważysz, że Twój chomik ma biegunkę, jest apatyczny lub ma brak apetytu po zjedzeniu truskawki, może to być oznaka alergii. W takim przypadku powinieneś przestać podawać chomikowi truskawki i skontaktować się z weterynarzem.

Czy chomiki mogą jeść suszone truskawki?

Podobnie jak świeże truskawki, suszone truskawki są bogate w witaminy i przeciwutleniacze. Jednak suszone truskawki zawierają znacznie więcej cukru niż świeże, co może być problemem dla chomików. Dlatego chociaż suszone truskawki nie są szkodliwe dla chomików, powinny być podawane z umiarem. Najlepiej jest pozostać przy świeżych, jeśli to możliwe.

Liofilizowane truskawki dla chomika

Liofilizowane truskawki to truskawki, które zostały wysuszone procesem liofilizacji (sublimacji). Dzięki temu procesowi woda zostaje usunięta z owocu, ale zachowana zostaje większość wartości odżywczych, pozostają również smak i kolor. Liofilizowane truskawki mogą być podawane chomikowi, ale istnieje kilka kluczowych kwestii, na które należy zwrócić uwagę:

  • Bez dodatków: upewnij się, że liofilizowane truskawki są czyste i nie zawierają żadnych dodatkowych substancji, takich jak cukier, sól, konserwanty czy aromaty.
  • Małe porcje: liofilizowane truskawki są bardziej skoncentrowane niż świeże, więc podawaj je w jeszcze mniejszych ilościach. Można je łatwo pokruszyć na małe kawałki odpowiednie dla chomika.
  • Podawaj rzadko: traktuj liofilizowane truskawki jako wyjątkową przekąskę, nie jako regularny składnik diety.
  • Przechowywanie: przechowuj liofilizowane truskawki w szczelnie zamkniętym pojemniku, aby zachowały świeżość.
  • Obserwacja: jak zawsze obserwuj reakcję chomika na nowy pokarm. Każdy chomik jest inny, i to, co jest odpowiednie dla jednego, może nie być odpowiednie dla innego.
  • Konsultacja z ekspertem: jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, najlepiej skonsultuj się z weterynarzem specjalizującym się w małych zwierzętach.

Polecany produkt:

Loffki to nowa linia produktów od marki Alegia, o jakości human grade, przeznaczona dla gryzoni, królików, papug oraz gadów. Są to najwyższej jakości produkty, ponieważ spełniają normy żywnościowe dla ludzi. Daje to gwarancję, że produkt jest w pełni bezpieczny dla Twojego pupila. Liofilizowane truskawki są nie tylko bardzo zdrową, ale także niezwykle pyszną przekąską!

Co wyróżnia Loffki?

  • są pysznie chrupiące,
  • bez dodatku cukru i konserwantów,
  • w stu procentach naturalne,
  • zawierają naturalne witaminy,
  • są idealnym uzupełnieniem diety jako przysmak,
  • pakowane ręcznie.

W skład linii Loffki wchodzą: kiwi, banan, żurawina, mango oraz agrest, a wkrótce jeszcze więcej produktów.

Liofilizowane produkty są lekkie i bezproblemowe w przechowywaniu, dzięki czemu gwarantują łatwą dostępność do różnorodnych smaków. Brak wody w liofilizowanych produktach zmniejsza ryzyko pleśnienia. Owoce i warzywa stanowią źródło błonnika, witamin i minerałów, które wspierają trawienie i ogólną kondycję. Unikatowy smak i chrupkość liofilizowanych przysmaków mogą również stymulować naturalne zachowania żerowania u chomików, sprzyjając ich aktywności i zdrowiu.

Liofilizowane truskawki mogą być smacznym i interesującym dodatkiem do diety chomika, ale podobnie jak inne przekąski, powinny być podawane z umiarem i odpowiednią starannością.

Czy chomik może jeść truskawki? Podsumowanie

Podsumowując, chomiki mogą jeść truskawki, ale jest to przysmak, który powinien być podawany z umiarem. Truskawki są bogate w witaminy i przeciwutleniacze korzystne dla chomików, ale zawierają również cukier, który może być szkodliwy, jeśli jest spożywany w nadmiarze.

Jeśli decydujesz się na podanie swojemu chomikowi truskawek, ważne jest, aby zawsze umyć owoce przed podaniem ich chomikowi, pokroić je na małe kawałki i podawać w małych ilościach.

Jak podawać truskawki chomikowi:

  • Umyć dokładnie: upewnij się, że truskawki są dobrze umyte, aby usunąć pestycydy i inne chemikalia.
  • Pokroić na małe kawałki: pokrój truskawki na małe kawałki, odpowiednie dla małego pyszczka chomika.
  • Podawać w małych ilościach: ze względu na wysoką zawartość cukru i wody truskawki powinny być podawane w małych ilościach.
  • Obserwować reakcje: obserwuj, jak Twój chomik reaguje na truskawki. Jeśli zauważysz jakiekolwiek problemy trawienne lub inne niepokojące objawy, zaprzestań podawania tego owocu.

Pamiętaj, że truskawki nie powinny zastępować regularnej diety chomika. Chomiki powinny być karmione głównie pokarmem dla gryzoni z dodatkiem świeżych owoców i warzyw. Jeśli zauważysz jakiekolwiek niepokojące objawy u swojego chomika po zjedzeniu truskawek, takie jak biegunka, letarg czy brak apetytu, skontaktuj się z weterynarzem.

Polecamy QUIZ o chomikach.

Sprawdź też, czy psy mogą jeść truskawki?

10 sierpnia, 2023 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Dieta kotaKot

Co jedzą koty?

przez redakcja 10 sierpnia, 2023

Co jedzą koty w różnym środowisku? Co domowe koty lubią jeść najbardziej? Przybliżamy temat kociego menu w domu i na wolności. Z nami dowiesz się, czym żywić kota!

Co jedzą koty?

Udomowienie kotów, które nastąpiło znacznie później niż w przypadku psów, pozostawiło u naszych domowych mruczków zachowania żywieniowe bardzo podobne do tych, jakie wykazują ich dzicy krewniacy. Zastanawiając się, co jedzą koty, warto rozważyć różnice w ich diecie w zależności od środowiska, w jakim żyją.

Koty domowe często mają dostęp do specjalnie przygotowanej karmy, która jest dostosowana do ich potrzeb żywieniowych. Ta karma może przyjmować formę suchej lub mokrej, a jej skład często opiera się na mięsie jako głównym składniku, odzwierciedlając naturalną dietę drapieżników. Koty domowe mogą również czasami cieszyć się przysmakami, takimi jak świeża ryba czy mięso, które są bliższe ich naturalnej diecie.

W środowisku naturalnym, koty polują na małe zwierzęta, takie jak ptaki, gryzonie czy owady. Ich dieta w naturalnym środowisku jest więc bardziej zróżnicowana i obejmuje świeże, surowe mięso. Taki rodzaj diety, bogatej w białko i niskiej w węglowodany, jest kluczowy dla ich zdrowia i dobrego samopoczucia.

Ważne jest, aby pamiętać, że każdy kot jest inny i może mieć swoje własne preferencje żywieniowe oraz potrzeby zdrowotne. Dlatego, wybierając dietę dla kota domowego, warto skonsultować się z weterynarzem, który pomoże dostosować odpowiedni plan żywieniowy. Dobrze zbilansowana dieta jest kluczowa dla utrzymania zdrowia i energii kota, niezależnie od tego, czy żyje on w domu, czy na wolności.

Co może jeść kot? Jak karmić kota?

Koty to zwierzęta bezwzględnie mięsożerne, które wywodzą się od małego, dzikiego kota afrykańskiego. Kot ten polował w pojedynkę i żywił się przede wszystkim drobnymi gryzoniami. Oznacza to, że najlepiej karmić kota produktami pochodzenia zwierzęcego, jak mięso, podroby oraz tłuszcze zwierzęce.

CIEKAWOSTKA

Dorosłe koty najchętniej wybierają pokarm dostarczający około 50% energii z białka, 40% energii z tłuszczu i 10% energii z węglowodanów. Podczas pojedynczego posiłku koty domowe zjadają zwykle ok. 23–30 kalorii (odpowiada to małej myszy polnej).

Co jedzą koty domowe?

Istnieje kilka modeli żywienia kota. Do wyboru są:

  • karmy gotowe,
  • dieta gotowana (domowa),
  • posiłki surowe (BARF),
  • całe „ofiary” (model whole prey).

Dieta kota niewychodzącego jest całkowicie uzależniona od wyborów człowieka, dlatego w rękach opiekuna leży spora odpowiedzialność. Kompletny i zbilansowany posiłek powinien być podstawą kociego menu. Musi dostarczać zwierzęciu wszystkich niezbędnych składników w odpowiednich ilościach oraz proporcjach.

Karma dla kota, czyli co lubią jeść koty

To, co jedzą koty, zależy od wielu czynników – wieku, poziomu aktywności fizycznej czy ewentualnych chorób i schorzeń. Ostateczna decyzja leży w rękach opiekuna, który powinien wybierać pokarm dla swojego pupila dostosowany do jego potrzeb.

A co właściwie lubią jeść koty? Carnilove to wysokiej jakości karmy spełniające zapotrzebowanie domowych mruczków. Karmy Carnilove Cat dla kotów są bezzbożowe i nie zawierają ziemniaków. Są dostosowane do potrzeb mięsożercy, ale jednocześnie urozmaicone o zdrowe dla kotów zioła i owoce leśne, które są źródłem witamin i przeciwutleniaczy. Bez trudu dopasujesz karmę do potrzeb swojego pupila.

Karma dla kociąt

To, co lubią jeść koty w dorosłym wieku może różnić się od tego, co przypadnie do gustu kociętom. Warto więc wybierać pokarm dostosowany do pupila, który jeszcze nie osiągnął dorosłości. Salmon & Turkey for Kittens to karma dla najmłodszych mruczków, zawierająca łososia i indyka. Składniki pochodzenia zwierzęcego stanowią źródło niezbędnych aminokwasów ważnych dla prawidłowego wzrostu oraz rozwoju kociaka. Połączenie łososia i indyka z leśnymi owocami, warzywami i ziołami dostarcza maluchowi niezbędnych składników odżywczych, witamin, minerałów i antyoksydantów. Wszystko, by zapewnić kotu prawidłowy rozwój kośćca i mięśni oraz wzmocnić naturalną odporność. Małe koty powinny jeść karmę dla kociąt przez pierwsze 12 miesięcy swojego życia.

Karma dla dorosłego kota – co jedzą koty domowe?

Karma, którą powinniśmy podawać dorosłemu zwierzęciu, musi być dopasowana do jego potrzeb i ma przyczyniać się do utrzymania zdrowia i prawidłowej kondycji. W kocim menu oprócz mięsa mogą znaleźć się prozdrowotne dodatki, które na przykład wspomogą usuwanie kul włosowych lub będą wspierać stawy dużych ras. Marka Carnilove proponuje różne wersje kociej diety, by zadbać o szczególne potrzeby różnych kotów.

Duże rasy kotów. Carnilove Cat Duck & Turkey for Large Breed Catsto karma z indykiem i kaczką, z wysokimi proporcjami strawnych białek oraz nienasyconych tłuszczów. Składniki karmy odżywiają mięśnie, ale i przywracają poziom energii. Karma nastawiona jest na większe obciążenie układu mięśniowo-szkieletowego, dlatego zawiera składniki chondroprotekcyjne (chroniące stawy kota). Wybierz ją dla swojego kota, jeżeli jesteś opiekunem następujących ras: maine coon, bobtail, ragdoll, savannah, chausie, kot syberyjski, kot norweski.

Koty aktywne i wychodzące. Dla bardzo aktywnych i wychodzących dorosłych kotów odpowiednia będzie karma Carnilove Cat Reindeer Energy & Outdoor.Mięso renifera ma wysoki poziom naturalnych przeciwutleniaczy, nienasyconych tłuszczów i kwasów tłuszczowych omega-3. Karma dostarcza aktywnemu pupilowi wszystkich składników mineralnych i witamin.

Koty długowłose i o wrażliwym przewodzie pokarmowym. Mając długowłosego pupila, możesz podać mu Carnilove Cat Salmon Sensitive & Long Hair. Karma zawiera mięso i tłuszcz łososia, które są idealnym źródłem nienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3, działających przeciwzapalnie i mających pozytywny wpływ na skórę i sierść. Ten wariant suchej karmy Carnilove polecany jest również dla kotów z wrażliwym przewodem pokarmowy.

Koty z tendencją do tworzenia kul włosowych. Kolejny kompletny i zbilansowany pokarm to karma Carnilove Cat Duck & Pheasant Hairball Control z kaczką i bażantem. Możesz podawać ją kotom mającym problem z kulami włosowymi. Dzięki zwiększonej zawartości naturalnego błonnika karma poprawia trawienie i ułatwia przejście kłaczków przez przewód pokarmowy.

Karma dla kastrowanego kota

Kastracja powoduje, że potrzeby energetyczne kota się zmniejszają. W takiej sytuacji sprawdzi się Carnilove Cat Lamb & Wild Boar Sterilised.Karma bazuje na jagnięcinie i dziczyźnie. Są to wysoko strawne białka, nadające się do utrzymania doskonałej kondycji fizycznej i prawidłowej masy ciała wysterylizowanych kotów.

Karmy Carnilove wspierają zdrowie skóry i jakość sierści, wspomagają układ nerwowy oraz układ ruchu kotów. Zapewniają optymalne trawienie oraz wydalenie połkniętych podczas pielęgnacji włosów.

WSKAZÓWKA

W diecie kota może znaleźć się również przekąska w postaci smakołyków lub napojów dla kotów. Smaczki nie powinny jednak przekraczać 10% dziennego zapotrzebowania na kalorie. Zbyt duża ilość smaczków, które koty uwielbiają, może skutkować nadwagą i powodować, że dieta będzie niezbilansowana.

Co jedzą dzikie koty?

Zdrowe dorosłe duże koty (lwy, tygrysy, lamparty, jaguary, kuguary) muszą polować, by zaspokoić swój głód. Takie koty polują samodzielnie i spożywają posiłki samotnie. Współczesne dziko żyjące koty zachowały zdolność do efektywnego polowania. Co jadają koty na wolności? Według badań ich ofiarami są:

  • drobne ssaki,
  • ptaki,
  • gady,
  • ryby,
  • bezkręgowce.

Wszystkie te kocie zdobycze mają podobny skład pod względem zawartości białka, tłuszczu, węglowodanów i wody. W naturze koty zjadają swoje zdobycze w całości, czyli wraz z włosami czy kośćmi. Przykładowo, myszy mają futro, które zawiera wiele związków siarki, co doskonale uzupełnia dietę kota.

Koty żyjące na wolności są narażone (w związku ze swoją dietą) na pasożyty oraz zakażenia bakteryjne. Takie koty mogą również ulegać wypadkom. Domowy pupil jest zatem o wiele bezpieczniejszy, jeżeli nie wychodzi bez opieki.

CIEKAWOSTKA

Pokarm o stałym składzie zmniejsza u kotów ryzyko biegunek, ale u kotów występuje również zjawisko instynktownej chęci do zmiany smaku pokarmu. Taki mechanizm chroni zwierzęta przed wyczerpaniem populacji zdobyczy i pozwala uniknąć deficytów składników odżywczych.

Co koty lubią jeść?

Posiłek kota powinien być nie tylko zdrowy, ale również smakowity. Koty jedzą to, co ma atrakcyjny zapach, a w testach smakowych preferują pokarmy zawierające składniki mięsne lub rybne. Większość kotów modyfikuje swoje preferencje żywieniowe na podstawie doświadczenia. Na wolności pozwala to unikać powtarzania niekorzystnych doświadczeń związanych ze spożyciem szkodliwych produktów.

CIEKAWOSTKA

Koty rozróżniają większość smaków, ale nie odczuwają smaku słodkiego i nie wybierają pokarmów na podstawie zawartości cukru.

Mięso i produkty pochodzenia zwierzęcego to podstawa receptur karm Carnilove, a dodatkowa zawartość świeżego mięsa w karmie  Fresh Chicken & Rabbit orazFresh Carp & Trout jeszcze wyraźniejpoprawia aromat karmy, przez co świetnie sprawdzi się ona w przypadku zwierząt wybrednych.

Co jedzą koty oprócz karmy?

Koty mają własne preferencje smakowe. Możesz je poznać, oferując kotu różne produkty i smaki mokrej i suchej karmy. Pełnoporcjowe produkty dostarczą zwierzęciu witamin i składników mineralnych, ale jego dieta może zostać dodatkowo urozmaicona.

Co lubią jeść koty?

  • Dla wielu mruczków atrakcyjne są oleje rybne, np. olej z łososia lub kryla. Można nimi dosmaczać codzienne posiłki i uzupełniać niezbędne dla zdrowia kota kwasy tłuszczowe omega-3. Marka Brit oferuje olej z łososia w wygodnej butelce z pompką, która ułatwia jego dozowanie. Regularne stosowanie oleju z łososia sprawia, że skóra zwierzęcia jest zdrowa, a sierść piękna i lśniąca.
  • Niektóre koty uwielbiają przysmaki. Warto stosować je np. jako nagrodę po zakończonej zabawie. Koty chętnie zjedzą „ofiarę”, gdy złapią już ściganą zabawkę. Carnilove oferuje delikatne, półmiękkie smaczki Carnilove Semi-Moist Snacks oraz chrupiące Carnilove Crunchy Snacks. Oba rodzaje przysmaków zawierają smakowite mięsa oraz ziołowe dodatki, by każdy kęs był smaczny i zdrowy.
  • Dietę kota można urozmaicać o gotowane lub surowe mięso.
  • Koty często piją zbyt mało wody. Aby nawodnić ich organizm, można włączyć do żywienia zwierząt smakowe napoje dla czworonogów.

Czego koty nie powinny jeść?

Koty nie powinny spożywać mleka, choć zdolność trawienia laktozy jest zmienna osobniczo. Mleko i produkty mleczne, jak śmietana czy kefir, mogą spowodować u kota biegunkę. Nie wolno dawać kotu do jedzenia również produktów nieświeżych, przyprawionych czy smażonych. Zakazana jest czekolada, cebula oraz winogrona.

UWAGA!

Kota nie wolno karmić wyłącznie mięsem! Doprowadziłoby to do niedoborów. Dieta musi być zbilansowana, a w przypadku BARF lub diety gotowanej niezbędne jest włącznie suplementów, np. jodu, wapnia czy kwasów tłuszczowych omega-3.

Jak często koty powinny jeść?

Kwestia częstotliwości karmienia kotów jest istotna zarówno dla ich zdrowia, jak i dobrego samopoczucia. Chociaż niektórzy wierzą, że koty mogą samodzielnie regulować ilość spożywanej karmy, stale udostępniając im jedzenie, to nie zawsze jest to najlepsze rozwiązanie. Stały dostęp do pokarmu może prowadzić do różnych problemów, w tym do nadwagi, szczególnie u kotów, które zajadają stres lub nudę.

Najlepszym podejściem jest podawanie kotu posiłków w ustalonych porach i zabieranie niezjedzonej karmy po 15–20 minutach. Takie podejście pomaga regulować ilość zjadanego pokarmu i zapobiega przejadaniu się. W środowisku naturalnym koty polują i jedzą małe ilości pożywienia wielokrotnie w ciągu dnia. Taki sposób żywienia jest bardziej zgodny z ich naturalnymi nawykami.

W warunkach domowych zaleca się karmić kota 3–5 razy dziennie. Liczba posiłków może być dostosowana do wieku, stanu zdrowia i poziomu aktywności kota. Na przykład, młode koty rosnące lub koty bardzo aktywne mogą wymagać częstszych posiłków. Natomiast dla starszych kotów, które są mniej aktywne, może wystarczyć mniejsza liczba posiłków.

Ważne jest, aby dostosować ilość i rodzaj karmy do indywidualnych potrzeb kota, co może wymagać konsultacji z weterynarzem. Ważne jest również, aby zapewnić kotu stały dostęp do świeżej wody, co jest kluczowe dla utrzymania dobrego stanu zdrowia i nawodnienia.

Co dawać kotu do jedzenia? Podsumowanie

  • Koty są bezwzględnymi mięsożercami. Podstawę jego diety powinny stanowić składniki pochodzenia zwierzęcego.
  • W menu kota mogą znaleźć się sucha lub mokra karma, a także produkty gotowane lub surowe.
  • Koty mogą jeść warzywa i owoce, ale raczej w niewielkiej ilości.
  • Koty często jedzą jednorazowo niewielkie ilości pokarmu, za to zjadają nawet kilkanaście posiłków w ciągu dnia.
  • Aby zadbać o prawidłowo zbilansowaną dietę pupila, warto podawać kotu wysokiej jakości pełnoporcjowe karmy Carnilove Cat.
10 sierpnia, 2023 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Dieta kotaKot

Owoce i warzywa dla kota. Czy kot może jeść warzywa i owoce?

przez Pets Style 9 sierpnia, 2023

Choć koty są mięsożerne, co oznacza, że ich dieta powinna składać się przede wszystkim z białka zwierzęcego, nie oznacza to, że warzywa i owoce są dla nich całkowicie zakazane. Tak naprawdę niektóre z nich mogą dostarczyć naszym futrzastym przyjaciołom dodatkowych witamin, minerałów i błonnika, które uzupełnią ich podstawową dietę. Pamiętaj jednak, że nie wszystkie warzywa i owoce są bezpieczne dla kotów. Niektóre z nich są toksyczne, podczas gdy inne mogą być trudne do strawienia i prowadzić do problemów żołądkowych. Dowiedz się, jakie owoce i warzywa dla kota są zdrowe. Sprawdź też, czego nie może jeść kot.

Czy koty mogą jeść warzywa i owoce?

Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, koty – choć są zwierzętami bezwzględnie mięsożernymi – mogą spożywać niektóre warzywa i owoce. Nie oznacza to jednak, że stanowią one niezbędny element ich diety. W rzeczywistości warzywa i owoce mogą być jedynie drobnym dodatkiem do codziennego menu. Ważne jest jednak, aby były one odpowiednio dobrane i przygotowane.

Warzywa dla kota. Jakie warzywa mogą jeść koty?

Pomimo że koty są mięsożercami, niektóre warzywa mogą być spożywane przez te zwierzęta. Są to między innymi:

  • Pietruszka: koty mogą zjeść zarówno korzeń, jak i natkę. Zieloną część rośliny możesz wykorzystać na przykład w charakterze ozdoby kociego posiłku.
  • Buraki: stymulują trawienie u zwierzęcia ze względu na zawartość zdrowego błonnika.
  • Marchewka: jest lubiana przez wiele mruczków. Pamiętaj jednak, że organizm kota nie potrafi przekształcić obecnego w niej beta-karotenu w retino (aktywną formę witaminy A).
  • Zielony groszek: jest bogaty w błonnik, witaminy (A, K i C) oraz minerały (żelazo i potas).
  • Dynia: może wspomagać trawienie u Twojego pupila. Warto jednak pamiętać, aby przed podaniem starannie usunąć z niej pestki, które mogłyby utknąć w przewodzie pokarmowym kota.
  • Szpinak: powinien być ugotowany (na parze lub w wodzie) i podawany w małych ilościach, ponieważ zawiera oksalaty, które w dużych dawkach mogą być dla kota szkodliwe.
  • Ogórki: oczyszczają organizm z nadmiaru wody i toksyn, regulują trawienie, a nawet zmniejszają ryzyko rozwoju chorób nowotworowych.
  • Bób: ma wiele wartości odżywczych, zawiera białko, witaminy (A, C i K) oraz błonnik, które mogą być korzystne dla zdrowia kota. Ale musi być podawany z umiarem, ugotowany i bez skórki.
  • Cukinia: dostarcza dodatkowego błonnika, który może pomóc w regulacji trawienia. Powinna być podawana ugotowana i w niewielkich ilościach, ponieważ surowa cukinia może być trudna do strawienia dla niektórych kotów.
  • Seler: zawiera błonnik, a także różne składniki odżywcze, takie jak witaminy A, C, i K.

WAŻNE

Warzywa dla kota powinny być odpowiednio przygotowane i podawane kotu w małych ilościach. Podstawą kociej diety są produkty pochodzenia zwierzęcego.

Jakich warzyw nie podawać kotu?

Podczas gdy niektóre warzywa mogą być bezpieczne i zdrowe dla kotów, inne mogą być dla nich toksyczne. Oto kilka warzyw i pokarmów roślinnych, których należy unikać w diecie kota:

  • Cebula i czosnek: cebula, szczypiorek, czosnek, por, szalotka i inne warzywa z rodziny Allium są toksyczne dla czworonogów. Mogą powodować anemię hemolityczną.
  • Ziemniaki i pomidory: surowe ziemniaki, zielone części ziemniaka i niedojrzałe pomidory zawierają solaninę, która jest toksyczna dla kotów. Gotowane ziemniaki są bezpieczne w małych ilościach.
  • Groszek chiński: chociaż zielony groszek jest bezpieczny dla kotów, niektóre odmiany, jak np. groszek chiński, mogą być dla mruczków trudne do strawienia.
  • Grzyby: niektóre grzyby mogą być toksyczne dla kotów, dlatego lepiej unikać ich podawania, chyba że jesteś pewien, że są bezpieczne.
  • Kukurydza: choć sama w sobie nie jest toksyczna, jest trudna do strawienia dla kotów i może powodować problemy z układem trawiennym.
  • Rozmaryn: u niektórych kotów może powodować problemy żołądkowo-jelitowe.

Zawsze skonsultuj się z lekarzem weterynarii, zanim wprowadzisz do diety kota nowe pokarmy, zwłaszcza jeśli nie jesteś pewien, czy są one bezpieczne. Ponadto pamiętaj, że koty są obowiązkowymi mięsożercami i ich dieta powinna składać się głównie z białka zwierzęcego. Warzywa mogą stanowić tylko mały procent kociej diety.

Zatrucie warzywami u kota

Objawy zatrucia warzywami u kotów mogą obejmować:

  • wymioty,
  • biegunkę,
  • ból brzucha,
  • brak apetytu,
  • osłabienie,
  • niepokój,
  • duszność,
  • bladość lub sinicę dziąseł,
  • utratę równowagi,
  • inne zmiany w zachowaniu lub samopoczuciu.

Jeżeli zauważysz któreś z tych objawów u swojego kota, natychmiast skontaktuj się z weterynarzem.

Najlepszym sposobem zapobiegania zatruciu warzywami u kota jest zawsze dokładne sprawdzenie, czy warzywo, które zamierzasz podać mruczkowi, jest dla niego bezpieczne, oraz upewnienie się, że kot nie ma dostępu do niebezpiecznych dla niego pokarmów.

Jakie owoce mogą jeść koty?

Owoce, tak samo jak warzywa, mogą stanowić cenny dodatek do kociego jadłospisu pod warunkiem, że serwujesz je rozsądnie. Oto, które owoce mogą jeść koty:

  • Oliwki: są wręcz uwielbiane przez niektóre mruczki, wydzielają one bowiem substancje podobne do kocich feromonów.
  • Jabłka: są bezpieczne dla kotów, ale pamiętaj, aby usunąć pestki i rdzeń, które mogą być dla nich toksyczne. Jabłka są bogate w błonnik i mogą pomóc w trawieniu, ale zbyt duża ilość może prowadzić do biegunki. Podawaj je jako przysmak, a nie stały element diety.
  • Banany: są bezpieczne dla kotów i mogą być podawane w małych ilościach. Są jednak bogate w cukry, dlatego powinny być podawane z umiarem.
  • Arbuzy: są bezpieczne dla kotów, ale pamiętaj, aby usunąć wszelkie pestki. Arbuz może być smacznym i orzeźwiającym przysmakiem, zwłaszcza w gorące dni. Ponieważ w dużej mierze składa się z wody, będzie pomocny w nawodnieniu kota.
  • Dynia: jest bezpieczna dla kotów i może pomóc regulować trawienie.
  • Jagody: są bezpieczne dla kotów, ale powinny być podawane w małych ilościach. Jagody zawierają przeciwutleniacze i witaminy, mogą być smacznym i zdrowym przysmakiem dla kota.
  • Borówki: są źródłem przeciwutleniaczy i witamin, więc będą smacznym i zdrowym przysmakiem dla kota. Borówki są słodkie i zawierają cukry naturalne, więc podawaj je kotu z umiarem jako okazjonalny przysmak.
  • Maliny: są znane ze sporej zawartości przeciwutleniaczy i mogą być smacznym dodatkiem do diety kota.
  • Kokos: może być podawany kotom w małych ilościach jako przysmak. Nie powinien jednak stanowić znaczącej części diety kota, ponieważ jego nadmierne spożycie może prowadzić do problemów, takich jak nadwaga czy biegunka.
  • Melon: jest bezpieczny dla kotów, ale pamiętaj, aby usunąć wszelkie pestki. Melon może być orzeźwiającym przysmakiem i pomóc w nawodnieniu kota, zwłaszcza w cieplejsze dni.
  • Żurawina: może pomóc w zapobieganiu infekcjom układu moczowego. Podawaj ją w umiarkowanych ilościach.

Czego jeszcze nie mogą jeść koty? Jakich warzyw i owoców unikać?

Należy pamiętać, że niektóre pokarmy, które są bezpieczne dla ludzi, mogą być zagrożeniem dla kotów. Owoce, których nie należy podawać kotu, to:

  • Winogrona i rodzynki: mogą powodować niewydolność nerek u niektórych zwierząt, w tym u kotów.
  • Cytrusy: cytryny, limonki, pomarańcze czy grejpfruty mogą powodować u kotów podrażnienie układu trawiennego.
  • Orzechy makadamia: mogą powodować zatrucie u kotów.
  • Czekolada: zawiera teobrominę, która jest toksyczna dla kotów i może powodować problemy z układem nerwowym i sercem.
  • Kofeina: jest obecna w kawie, herbacie, czekoladzie i niektórych napojach energetycznych i jest toksyczna dla kotów.
  • Alkohol: nawet małe ilości alkoholu mogą być dla kotów śmiertelnie niebezpieczne.
  • Mleko i inne produkty mleczne: wiele dorosłych kotów nie produkuje wystarczającej ilości laktazy – enzymu, który rozkłada laktozę obecną w mleku. Może to prowadzić do biegunki lub innych problemów żołądkowo-jelitowych.
  • Rabarbar: liście rabarbaru zawierają oksalany, które mogą niekorzystnie wpływać na układ nerwowy i trawienny kota.
  • Awokado: zawiera substancję zwaną persyną, która może być toksyczna dla kotów.

Pamiętaj, że nawet jeśli jakiś pokarm jest bezpieczny dla ludzi, niekoniecznie musi być bezpieczny dla zwierząt. Zawsze skonsultuj się z weterynarzem, zanim wprowadzisz do diety kota nowe pokarmy.

Przysmaki i karmy dla kota z warzywami i owocami

Kocie karmy często zawierają warzywa i owoce, które uzupełniają dietę zwierzęcia o witaminy, minerały czy błonnik. Dla kota odpowiednie będą karmy wysokiej jakości, których pełnoporcjowe receptury będą wspierały zdrowie mruczka (np. jego układ pokarmowy czy układ moczowy).

Karmy z warzywami dla kota

Brit Grain-Free Indoor Anti-stress – pełnoporcjowa karma sucha, której skład pozwala obniżyć poziom stresu u domowych kotów. W składzie znajduje się świeży kurczak, dynia, jabłka oraz zdrowe zioła. Dodana do receptury dynia jest delikatna dla przewodu pokarmowego, a odpowiednia zawartość błonnika przeciwdziała zaleganiu kul włosowych w przewodzie pokarmowym.Karma ma wysoką smakowitość i jest akceptowana nawet przez wybredne koty.

Brit Care Cat Sterilized Immunity Support Fresh Pork – karma na bazie świeżej wieprzowiny stworzona z myślą o kotach po kastracji/sterylizacji. Dostarcza kotom niezbędnych witamin i minerałów, a także dobrych dla przewodu pokarmowego probiotyków. Wieprzowina obecna w składzie została uzupełniona o żółty groch, jabłka, żurawinę i wiele ziół. Produkt wspiera zdrowie dróg moczowych, odporność i prawidłowe trawienie.

Carnilove Cat True Fresh Chicken – zbilansowana sucha karma bez zbóż oraz ziemniaków. W jej składzie znajdują się zdrowa dla układu moczowego żurawina oraz cykoria, która dostarcza dobrych dla przewodu pokarmowego prebiotyków. Świeży kurczak stanowi 70% składu, dlatego karma jest smakowita i zdrowa.

Empire hipoalergiczna karma dla kotów po sterylizacji i na odkłaczanie – bezzbożowa, pełnoporcjowa karma sucha przeznaczona dla wyjątkowo wybrednych kotów po sterylizacji lub kastracji. W jej składzie jest aż 80% składników pochodzenia zwierzęcego oraz ziemniaki, zielony groszek, jabłka oraz jagody goji, co gwarantuje doskonały smak oraz optymalne wartości odżywcze. Produkt zawiera formułę ANTI HAIRBALL, która wspomaga przesuwanie kłaczków wzdłuż jelit.

Przysmaki z owocami dla kota

Brit Care Snack Superfruits Salmon – smakowita przekąska dla sterylizowanych kotów. W składzie znajduje się łosoś, a także owoce dzikiej róży, żurawina oraz bataty. W linii przysmaków Brit Care Snack Superfruits znajdują się również m.in. smaczki hipoalergiczne na bazie owadów oraz smakołyki z jagnięciną i kokosem dla dorosłych kotów. To doskonały sposób na zdrowe nagradzanie pupila po zabawie lub w czasie zabiegów pielęgnacyjnych.

Carnilove Crunchy Snack Mackerel With Raspberries With Fresh Meat – to pyszna przekąska stanowiąca urozmaicenie w psiej diecie. Smaczki są aromatyczne i smakowite dzięki makreli, a maliny stanowią w nich naturalne źródło przeciwutleniaczy dla wsparcia psiej odporności. Formuła jest bezzbożowa i jest idealna dla alergików i psów z delikatnymi żołądkami.

Jak podawać kotu warzywa?

Podanie kotu warzyw może być doskonałym sposobem na dodanie do jego diety niezbędnych witamin i minerałów. Pamiętaj jednak, że koty są obowiązkowymi mięsożercami i ich dieta powinna składać się głównie z białka zwierzęcego. Warzywa mogą stanowić tylko mały procent ich diety.

Oto kilka wskazówek, jak podawać kotu warzywa:

  1. Drobno pokrojone: warzywa powinny być drobno pokrojone, aby zmniejszyć ryzyko zadławienia.
  2. Gotowane lub na parze: niektóre warzywa, takie jak marchew czy brokuły, mogą być trudne do strawienia dla kota, jeśli są surowe. Gotowanie w wodzie lub na parze pomaga zmiękczyć warzywa, co ułatwia ich strawienie.
  3. Bez dodatków: warzywa powinny być podawane bez dodatków, takich jak sól, masło, czosnek czy cebula, które mogą być szkodliwe dla kota.
  4. W małych ilościach: zawsze zaczynaj od małych ilości, kiedy wprowadzasz nowe warzywa do diety kota. Obserwuj reakcję kota i stopniowo zwiększaj ilość, jeśli kot nie ma niepokojących objawów.
  5. Unikaj szkodliwych warzyw: niektóre warzywa, takie jak cebula, czosnek czy awokado, są toksyczne dla kotów i należy ich unikać.
  6. Konsultacja z weterynarzem: zawsze skonsultuj się z weterynarzem przed wprowadzeniem nowego pokarmu do diety kota. Każdy kot jest inny i to, co jest bezpieczne i zdrowe dla jednego, może nie być dobre dla innego.

Pamiętaj, że każdy kot jest inny i nie wszystkie koty lubią smak warzyw. Nie zmuszaj kota do jedzenia warzyw, jeśli ich nie lubi.

Najczęściej zadawane pytania

Czy kot może jeść marchewkę?

Tak, koty mogą jeść marchewkę. Marchewki są pełne witamin (A i K) oraz błonnika, które mogą być korzystne dla zdrowia kota. Ważne jest jednak, aby pamiętać, że marchewki powinny być podawane jako przysmak, a nie jako podstawowy składnik diety kota.

Marchewki są dość twarde, więc przed podaniem ich kotu dobrze jest je ugotować, aby były łatwiejsze do jedzenia i strawienia. Niektóre koty mogą mieć trudności z gryzieniem surowej marchewki – ugotowana staje się miękka i łatwiejsza do zjedzenia.

Pamiętaj, aby marchewkę pokroić na małe kawałki, aby uniknąć ryzyka zadławienia. Zawsze obserwuj kota po wprowadzeniu nowego pokarmu do jego diety, aby upewnić się, że nie ma negatywnych reakcji. Jeśli zauważysz jakiekolwiek niepokojące objawy, skontaktuj się z weterynarzem.

Czy buraki są odpowiednie dla kota?

Buraki są bezpieczne dla kotów do spożycia, ale – tak jak wszystkie warzywa – powinny być podawane w umiarkowanych ilościach. Zawierają one wiele składników odżywczych, w tym witaminę C, potas i błonnik.

Warto jednak rozważyć kilka kwestii. Buraki są dość twarde, więc jeśli zdecydujesz się je podać kotu, upewnij się, że są one odpowiednio ugotowane i pokrojone na małe kawałki, aby ułatwić kotu jedzenie i trawienie. Niektóre koty mogą mieć trudności z trawieniem warzyw, więc zawsze obserwuj swojego kota po wprowadzeniu nowych pokarmów do jego diety.

Ponadto buraki są dosyć słodkie, a nadmierna ilość cukrów w diecie kota może prowadzić do problemów zdrowotnych, takich jak otyłość i cukrzyca. Dlatego buraki, podobnie jak inne warzywa i owoce, powinny być traktowane jako przekąska lub dodatek do głównej, bogatej w białko diety kota, a nie jako główny składnik kociej diety.

Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, skonsultuj się z weterynarzem.

Czy kot może jeść czosnek i cebulę?

Nie, koty nie powinny jeść czosnku ani cebuli. Zarówno czosnek, jak i cebula (w tym szalotki i dymka) zawierają substancje zwane disiarczkami i tiosiarczkami, które mogą być toksyczne dla kotów. Te substancje mogą powodować anemię hemolityczną, czyli zniszczenie czerwonych krwinek.

Toksyczność czosnku jest zazwyczaj większa niż cebuli, ale oba warzywa są niebezpieczne, nawet w małych ilościach.

Co ważne, objawy zatrucia czosnkiem lub cebulą mogą nie wystąpić natychmiast po spożyciu. Osłabienie, brak apetytu, wymioty, biegunka, duszność, jasnoniebieskie lub blade dziąsła, a nawet utrata zainteresowania zwykłymi czynnościami mogą wystąpić kilka dni po spożyciu.

Jeśli podejrzewasz, że twój kot mógł zjeść czosnek lub cebulę, skontaktuj się z weterynarzem jak najszybciej.

Owoce i warzywa dla kota. Podsumowanie

Pamiętaj, że odpowiednie karmienie kota to klucz do jego zdrowia i dobrego samopoczucia. Warzywa i owoce mogą być dodatkiem do diety, ale nie powinny stanowić jej podstawy. Zarówno warzywa, jak i owoce podawane kotom powinny być odpowiednio przygotowane. W przypadku warzyw najlepszym wyjściem będzie ich ugotowanie bez żadnych dodatków, w tym soli. Należy unikać podawania kotu warzyw smażonych, które są dla niego szkodliwe. W formie surowej możesz natomiast podać kotu niektóre owoce. Pamiętaj jednak o ich starannym umyciu i obraniu ze skórki, aby pozbyć się wszelkich szkodliwych substancji, na przykład pestycydów.

W przypadku wątpliwości warto skonsultować się z weterynarzem lub specjalistą od żywienia zwierząt. Ważne jest, aby zawsze dbać o zbilansowaną dietę swojego pupila, dostarczając mu wszystkich niezbędnych składników odżywczych.

Sprawdź też, jakie warzywa i owoce dla psa są zdrowe, a jakie trujące.

9 sierpnia, 2023 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
LifestyleWydarzenia

Kolejne miasto na mapie wydarzeń #Carniloving już znane! Zapraszamy do Krakowa!

przez Pets Style 9 sierpnia, 2023

Poznaj ideę #Carnilovingu!

Jako opiekunowie zwierząt doskonale zdajemy sobie sprawę, że życie w pośpiechu niejednokrotnie sprawia, iż czasem spacer odbywa się w szybkim tempie, ograniczony do dobrze znanych okolic. Zdarza nam się zapomnieć, jak bardzo jest to ważny czas dla zwierzęcia, oczekującego od nas uwagi, budowania relacji i wspólnej zabawy. Dlatego zachęcamy: zwolnij na chwilę i daj się poznać! Znajdźmy się i wzajemnie poznajmy podczas Carnilovingu, na świeżym powietrzu!

Niebawem ponownie wyruszymy w podróż, aby poznać innych pasjonatów czworonogów, stworzyć im doskonałą okazję nie tylko do zawarcia wartościowych znajomości, ale także do zapoznania się z ciekawymi informacjami z zakresu tematyki zwierzęcej. W tym roku gościliśmy już w Poznaniu, gdzie nasze spotkanie przyciągnęło uwagę mnóstwa opiekunów wspólnie z nami bawiących się i dzielących swoimi historiami.

Teraz pora na Kraków!

Z końcem sierpnia udajemy się w malowniczy rejon małopolski, by wraz ze sztabem ekspertów z rozmaitych dziedzin kynologicznych poznać przewodników i ich psy oraz spędzić wspólnie sobotni dzień na samych przyjemnościach!

Zapraszamy 26 sierpnia 2023 (sobota) do TAURON Arena Kraków (Park Lotników Polskich). Spotkanie odbędzie się w godzinach 11:00-16:00.

Kto z nami będzie?

  • Lekarze weterynarii i eksperci ds. żywienia marki Carnilove, którzy nie tylko podpowiedzą, jak prawidłowo zadbać o dobór diety, ale wspomogą również poradami  z zakresu dobrostanu zwierzęcia,
  • Centrum Psich Sportów, którego specjaliści opowiedzą więcej na temat treningu następujących dyscyplin: agility, dogfrisbee, rally-o, noseworku i posłuszeństwa oraz rozmaitych sztuczek,
  • Zoofizjoterapeuci, udzielający porad związanych z utrzymaniem psa we właściwej formie (na różnych etapach życia – od szczenięcia do seniora), masażami oraz rehabilitacją,
  • Groomer, dzięki któremu będzie można uzyskać fachową poradę związaną z pielęgnacją swojego zwierzęcia i dbałością o jego szatę,
  • Instruktorzy szkolenia psów i behawioryści, eksperci od analizy psich zachowań, którzy udzielą celnej porady w nurtujących kwestiach związanych z wychowaniem i ewentualnymi problemami,
  • Ochotnicza Straż Pożarna, Grupa Ratownictwa Specjalistycznego w Krakowie opowie o pracy i szkoleniu swoich podopiecznych, którzy na co dzień stanowią nieodłączną część teamu,
  • Przedstawiciel Klubu Hodowcy Carnilove, będący skarbnicą wiedzy z zakresu hodowli, doboru karmy oraz holistycznej dbałości o czworonoga.

To oczywiście tylko niektóre z dostępnych atrakcji! Jak zawsze na wszystkich gości będą czekały smakowite niespodzianki od marki Carnilove, producenta wysokiej jakości przysmaków i karm dla czworonożnych ulubieńców. Nie zabraknie również atrakcyjnych nagród, które wpadną w łapki zwycięzców konkursów!

Zobacz, jak wyglądały nasze minione edycje! 

Relację z wrocławskiej edycji można obejrzeć tutaj:

…zaś z sopockiej, w tym miejscu:

…a tegorocznej, poznańskiej, właśnie tu:

Dowiedz się więcej!

Strona główna wydarzenia: https://carniloving.carnilove.com.pl/

Strona wydarzenia na fb: https://www.facebook.com/events/s/carniloving-krakow-2023-poznaj/253274830979547/

Serdecznie zapraszamy na wydarzenie!

Do zobaczenia na polu :)

O nas

Najważniejszą wartością związaną z tworzeniem formuł poszczególnych karm i smakołyków marki Carnilove jest poszanowanie historycznej ciągłości współzamieszkiwania człowieka oraz towarzyszących mu zwierząt. Seria produktów opracowana została z uwzględnieniem naturalnego pochodzenia psów i kotów, gdzie starannie dobrano mięsa dzikiego pochodzenia: renifer, kaczka, indyk, łosoś, dzik, jagnięcina i bażant. Karmy są pełnoporcjowe, pozbawione dodatku zbóż, ziemniaków i ryżu, za to uzupełnione surowcami roślinnymi, takimi jak: żółty groszek, zioła, leśne jagody oraz warzywa, które są źródłem niezbędnych składników odżywczych, przeciwutleniaczy i witamin.

Wyłącznym dystrybutorem marki Carnilove na Polskę jest firma Azan. 

9 sierpnia, 2023 0 Komentarze
2 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
PiesRasy psów

Sznaucer olbrzym – opis rasy

przez Pets Style 8 sierpnia, 2023

Sznaucer olbrzym, czyli brodacz monachijski, jest największą spośród trzech ras sznaucerów. Jest psem użytkowym o silnych popędach, a jego sylwetka i postawa budzą respekt. Podlega próbom pracy, podobnie jak owczarki niemieckie i belgijskie, oceniana jest ostrość, ciętość, posłuszeństwo i odwaga psa oraz odporność na strzały. Powinien wykazywać silne popędy stróżujące i obronne połączone z karnością i zrównoważoną psychiką.

Sznaucer olbrzym – charakter, pielęgnacja, wychowanie

Jak wygląda sznaucer olbrzym – podstawowe informacje

Sznaucer olbrzym to mocny, krzepki pies, z sylwetką wpisaną w kwadrat. Jego wysokość w kłębie powinna być mniej więcej równa długości tułowia. Wysoko uniesiona głowa, mocna szyja i charakterystyczna szata z wyraźną brodą i krzaczastymi brwiami dodają mu powagi i dostojeństwa. Szczególnie wyraża to ruch psa – dziarski, swobodny, przestrzenny i elegancki.

  • wysokość w kłębie: 60–70 cm,
  • waga: 35–47 kg.
sznaucer olbrzym

Tułów sznaucera olbrzyma ma być krótki, zwarty, muskularny, z umiarkowanie szeroką i owalną klatką piersiową sięgającą łokci. Grzbiet mocny, delikatnie opadający – tak, że najwyższym punktem tułowia jest kłąb. Linia dolna niezbyt podciągnięta, płynnie przechodząca od klatki piersiowej do brzucha, zad lekko zaokrąglony. Kończyny proste, dość szeroko i równolegle ustawione, dobrze kątowane.

Głowa duża, długością odpowiada połowie długości tułowia. Wyraźnie prostokątna, o równoległych liniach płaskiej czaszki i grzbietu nosa. Policzki mocne, ale nie za mocno wypełnione, aby nie zaburzyć kształtu głowy. Stop zaznaczony, sprawiający wrażenie bardzo mocnego z powodu opadających brwi.

Uzębienie pełne – 42 mocne, równo ustawione zęby, zgryz nożycowy. Wargi suche, ściśle przylegające.

Oczy ciemne, średniej wielkości, skierowane do przodu, powieki mocno przylegające.

Uszy wysoko osadzone, skierowane w przód, w kształcie litery V, załamane symetrycznie, nie wyżej niż na linii wierzchołka czaszki. Wewnętrzna krawędź ucha przylega do policzka.

Szyja sucha, dobrze umięśniona, elegancko wygięta, oddająca siłę i szlachetność psa.

Ogon naturalny, pożądany szablasty lub sierpowaty.

Szata sznaucera olbrzyma jest bardzo charakterystyczna: gęsta, twarda i szorstka. Składa się z gęstego podszerstka i nieco dłuższego, przylegającego włosa okrywowego. Włos powinien być prosty, na tułowiu twardszy niż na kończynach. Na wierzchu głowy i uszach krótszy. Całości dopełnia obfita broda i gęste brwi częściowo przykrywające oczy.

Umaszczenie brodacza monachijskiego:

  • czysto czarne, z czarnym podszerstkiem;
  • pieprz i sól: maść w pośrednim odcieniu, jednolicie rozłożona, z szarym podszerstkiem i dobrze pigmentowaną okrywą koloru pieprzu. Występują odcienie od ciemnoszarego, żelazistego, po srebrnoszary, zawsze z ciemną maską, odcieniem harmonizującą z tułowiem. Niepożądane są zbyt jasne znaczenia na głowie, piersi i kończynach;
  • czarno-srebrna: czysto czarny włos okrywowy i czarny podszerstek z białymi znaczeniami nad oczami, na policzkach, brodzie, spodzie szyi, w postaci dwóch rozdzielonych trójkątów na klatce piersiowej, na śródręczach i łapach, wewnętrznej stronie tylnych nóg i wokół odbytu. Czoło, reszta szyi i zewnętrzne strony uszu muszą być czarne.

Sznaucera olbrzyma nazywamy też brodaczem monachijskim.

Sznaucer olbrzym – szczeniak

Szczeniaki sznaucera olbrzyma należą do grzeczniejszych i bardziej zrównoważonych na tle innych psich dzieci. Sznaucer olbrzym to pies, który szybko się uczy. Jest też mocno nastawiony na swojego człowieka. Pies tej rasy lubi wszelkie wspólne zabawy, dlatego dość łatwo ukierunkować go stosownie do naszych potrzeb. Zdarzają się osobniki o większym temperamencie i bardziej krnąbrne, ale konsekwentnie wychowywane szybko stają się wzorowymi psami.

Paradoksalnie, dużym problemem w szkoleniu sznaucera olbrzyma jest jego talent do nauki. Już jako kilkumiesięczny szczeniak potrafi wykonywać komendy na poziomie kilkuletniego psa. Zbyt ambitny przewodnik może przetrenować malucha, co przynosi niepożądane zachowania w okresie dorastania. Dlatego wychowanie psa tej rasy należy prowadzić z wyczuciem i nie obciążać nadmiernie zwierzęcia.

Pamiętajmy, że sznaucer olbrzym, podobnie jak inne psy olbrzymie, dojrzewa dość późno – pełną dojrzałość osiąga dopiero w wieku 2–3 lat.

Ile żyje sznaucer olbrzym?

Średnia długość życia sznaucera olbrzyma to 12–13 lat.

sznaucer

Zdrowie psów rasy brodacz monachijski

Sznaucery są zdrowe, odporne i sprawne, jednak mogą chorować na dysplazję stawów, mieć dolegliwości skórne i nietolerancje pokarmowe, co często prowadzi do zaburzeń pracy trzustki. Szczególnie niebezpiecznym schorzeniem jest rozszerzenie i skręt żołądka.

Charakter sznaucera olbrzyma – wady i zalety

Charakter sznaucera olbrzyma wykazuje wszystkie cechy dobrego psa użytkowego, ponieważ ma świetnie rozwinięte zmysły, czujność, odwagę i wytrwałość. Do tego zrównoważony temperament i groźny wygląd zwykle wystarczają, by odstraszyć potencjalnego napastnika. Doskonale sprawdza się w psich sportach: tropieniu, obronie i posłuszeństwie. Przy niewłaściwym szkoleniu może stać się zbyt agresywny lub nieokiełznany. Jest bardzo czujnym psem i chętnie szczeka, dlatego często znajduje zastosowanie jako pies stróżujący. Co ważne, zwierzak potrzebuje dużo ruchu, dlatego doskonale nadaje się do pokonywania długich dystansów.

Zalety:

  • stróżujący,
  • zrównoważony,
  • samodzielny,
  • dostojny,
  • podatny na szkolenie.

Wady:

  • wymagający profesjonalnego groomingu,
  • szczekliwy,
  • popędliwy,
  • agresywny.

Sznaucer to pies, który bardzo szybko się uczy.

Sznaucer olbrzym w rodzinie

Pies tej rasy z łatwością odnajduje swoje miejsce w rodzinie. Nadaje się na psa towarzyszącego pod warunkiem prawidłowego wyszkolenia. Szczególnie dla ludzi dość aktywnych, zainteresowanych treningami i pracą z psem. Przeważnie wybiera jednego z domowników, w którego wpatrzony jest jak w obrazek, co oczywiście nie oznacza, że nie kocha pozostałych.

Dzieci a sznaucer olbrzym

W stosunku do dzieci sznaucer olbrzym jest opiekuńczy, cierpliwy, zwłaszcza w pełni dojrzały. Jako młody pies skacze, łapie zębami w zabawie, próbuje wymuszać swoje zachcianki na człowieku, więc młodsze dzieci nie mogą pozostawać z psem bez nadzoru, szczególnie że jest sporych rozmiarów, silny i zwinny.

duże psy

Dla kogo jest pies rasy sznaucer olbrzym?

Opiekun sznaucera powinien być osobą zrównoważoną, spokojną, wystarczająco aktywną i chętną do pracy z psem. Każda rasa wyhodowana do pracy źle znosi bezczynność, ale jeszcze gorzej niewłaściwe wychowanie. Sznaucer olbrzym potrzebuje jasnych zasad, a także konsekwentnej realizacji celów. Jego opiekunem może być praktycznie każda osoba otwarta na naukę i pracę z psem.

Żywienie sznaucerów

Zdrowie tej rasy psów zależy m.in. od prawidłowej diety. Sznaucer ma stosunkowo wrażliwy układ pokarmowy, dlatego należy stosować prawidłowo zbilansowane karmy wysokiej jakości. Sznaucer należy do rasy psów dużych, dlatego spośród gotowych karm można wybierać produkty dla większych czworonogów, o odpowiednio dużych granulach.

Dobrym wyborem będzie karma Nature’s Protection Maxi Adult Poultry. Jest to pełnoporcjowa sucha karma z drobiem dla dorosłych psów dużych ras, powyżej 25 kg i od 18. miesiąca życia.

Zalety karmy Nature’s Protection Maxi Adult Poultry:

  • W 100 procentach kompletne i zrównoważone pożywienie dostosowane do szczególnych potrzeb dużych psów, aby zapewnić im wyśmienitą kondycję.
  • Karma wzbogacona jest nutraceutykami, które zapewniają zdrowe stawy i optymalną ruchliwość przez cały okres dorosłego życia.
  • Karma zawiera odpowiednią dawkę i właściwe proporcje niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, dzięki którym Twój pies będzie miał zdrową skórę i gęstą, lśniącą sierść.
  • Starannie dobrany zestaw minerałów w odpowiedniej proporcji to wsparcie dla silnych, zdrowych kości.
  • Doskonała mieszanka źródeł błonnika z wyjątkowym dodatkiem MicroZeoGen wspomaga zdrowie układu trawiennego i przyswajanie substancji odżywczych.

Żywienie szczeniąt

Szczeniaki sznaucera olbrzyma wymagają karmy dla rosnących psów. Stosuje się ją przez pierwsze 12–15 miesięcy życia psa według zaleceń producenta. Karma dla psów dorosłych może mieć różne wersje. Produkt może być dodatkowo nastawiony na piękną i zdrową sierść, np. z dodatkiem oleju z łososia czy siemienia lnianego, lub na stawy, gdy zawiera glukozaminę oraz siarczan chondroityny. Karma Nature’s Protection Maxi Junior Poultry to pełnoporcjowa sucha karma z drobiem dla rosnących psów dużych ras, powyżej 25 kg i od 2. do 18. miesiąca życia.

Zalety karmy Nature’s Protection Maxi Junior Poultry:

  • W 100 procentach kompletne i zrównoważone pożywienie dostosowane do potrzeb rosnących psów dużych ras.
  • Ta pożywna, stworzona pod okiem naukowców karma pomoże Twojemu psu bezpiecznie i w pełni rozwinąć jego genetyczny potencjał.
  • Składniki i dodatki dietetyczne dobrane są pod kątem wspomagania wzrostu, silnych mięśni oraz zdrowych kości i stawów.
  • Karma jest naturalnie smaczna, dzięki czemu jest chętnie jedzona.
  • Dzięki wysokiej strawności karmy szczenięta przyswajają wszystkie zawarte w niej wartości odżywcze, a następnie wydalają ją w formie drobnych i twardych odchodów.
  • Karma nie zawiera pszenicy.

Oprócz tego pies musi mieć zapewniony stały dostęp do wody.

duże psy

Pielęgnacja i akcesoria

Pielęgnacja sznaucera jest wymagająca, dlatego musisz dbać o higienę brody, brwi, regularnie trymować i kąpać psa, jednocześnie nie wywołując podrażnień skóry. Sznaucer olbrzym to pies, który wymaga inwestycji w dobre kosmetyki dla zwierząt oraz wizyt u profesjonalnego groomera. Brodacza, bo tak też nazywane są psy tej rasy, nie wolno zaniedbywać. Sierść pozbawiona uwagi człowieka przestanie być wizytówką czworonoga.

W dużym skrócie sznaucer monachijski powinien być czesany co 2–3 dni. Psa należy trymować co 3 lub 4 miesiące. Bez względu na kolor szaty sznaucer wymaga bardzo regularnej i starannej pielęgnacji, a w szczególności okresowego trymowania.

Ile kosztuje sznaucer olbrzym?

Pies rasowy z hodowli FCI/ZKwP kosztuje około 4000 zł. Psy tej rasy nie są aktualnie „topowe”, dlatego hodowcy zajmujący się sznaucerami olbrzymami to pasjonaci i prawdziwi miłośnicy tych psów.

Historia rasy

Sznaucer olbrzym jest blisko spokrewniony z pinczerami. Ich wspólne korzenie sięgają 4,5 tys. lat p.n.e. – do psa torfowego Canis familiaris palustris. Czaszka wydobyta w Szwajcarii idealnie odpowiada budowie współczesnego sznaucera średniego. Wyróżniamy 3 odmiany wielkościowe sznaucerów:

  • średni – uważany za protoplastę miniatur i olbrzymów, najstarszy, pierwotny typ;
  • sznaucer miniaturowy – wesoły towarzysz dam na salonach, nieustępliwy stróż wozów kupieckich i niestrudzony łowca gryzoni;
  • olbrzym – największy, najpóźniej wyselekcjonowany jako pies wszechstronnie użytkowy.

Pierwotnie duże sznaucery wykorzystywano w południowych Niemczech do zaganiania bydła i jako psy rzeźnickie w ubojniach. Na przełomie XIX i XX wieku doceniono ich wspaniały charakter i posłuszeństwo w pracy. Księgi rodowodowe założono w 1913 roku, a w 1925 rasę oficjalnie uznano za psa służbowego. Twórcą pierwszej hodowli sznaucerów olbrzymich była Zofia Wielowieyska.

W Polsce pies tej rasy pojawił się jeszcze przed II wojną światową.

W celu wyeliminowania defektów budowy dawnych sznaucerów hodowcy wprowadzili krew pudla czarnego i szpica wilczego, co mogło mieć wpływ na pojawienie się maści pieprz i sól, bardzo charakterystycznej dla rasy.

duże rasy psów

Sznaucer olbrzym – ciekawostki

Przez wieki sznaucery łączono z pinczerami i zwykle tak je nazywano. Punktem zwrotnym w rozwoju rasy była mutacja okrywy włosowej: gruby, szorstki i twardy włos zarastał całe ciało, z częścią twarzową głowy włącznie.

Nazwa rasy „sznaucer” pochodzi z 1879 roku, kiedy to na Międzynarodowej Niemieckiej Wystawie Psów w Hanowerze wygrał szorstkowłosy pinczer o imieniu Schnauzer. Od tego czasu tak nazywano wszystkie podobne do niego szorstkowłose psy.

Imię dla sznaucera olbrzyma

  • Imiona dla psa: Ares, Dux, Hans, Rex, Torst, Zen.
  • Imiona dla suki: Kora, Nera, Matte, Pola, Rita, Selena.

Klasyfikacja FCI psa rasy sznaucer olbrzym

  • Grupa II FCI – Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła
  • Sekcja 1 – Pinczery i sznaucery. 1.2 Sznaucery
  • Numer wzorca – 181
  • Pochodzenie – Niemcy

Podsumowanie

  • Sznaucer olbrzym inaczej określany jest też jako sznaucer piwny, brodacz monachijski albo sznaucer monachijski olbrzym.
  • To duży pies, który szybko przywiązuje się do swojego opiekuna.
  • Psy rasy sznaucer olbrzym wymagają częstych i długich spacerów oraz regularnych ćwiczeń umysłowych, które zaspokoją ich behawioralne potrzeby i pozwolą im prawidłowo się rozwijać.
  • Sznaucer cechuje się pewnością siebie, odwagą i opiekuńczością. Dobrzeczuje się w domu, w którym panują określone zasady.
  • Jest idealnym psem rodzinnym, który będzie pasować zarówno do młodych osób czy rodzin z dziećmi, jak i osób starszych.
  • Olbrzym potrafi samodzielnie wykonywać powierzone mu zadania, jak stróżowanie czy tropienie, ale nie jest psem niezależnym.
  • Większość sznaucerów olbrzymów ma czarną sierść, bardzo rzadko spotyka się umaszczenie typu pieprz i sól.
  • Jak wszystkie psy dużych ras jest podatny na problemy ze stawami.

Zapoznaj się też z artykułem: Sznaucer miniaturowy!

8 sierpnia, 2023 0 Komentarze
0 FacebookTwitterLinkedinWhatsappEmail
Najnowsze posty
Starsze posty
Reklama

Kategorie

Uncategorized Sprzęt i akcesoria Podróż z kotem Filmy Zakładanie akwarium Inne zwierzęta Konkursy Diamenty Zoologii Sprzęt akwarystyczny Rośliny Aquascaping EKO Podróżowanie Wydarzenia Zdrowie i pielęgnacja Ryby Wywiady Sport i szkolenie Produkty dla kotów Gazeta Podróże z psem Zdrowie i pielęgnacja kota EKO Ciekawostki o kotach Zdrowie psa Żywienie ptaków i gryzoni Pielęgnacja psa Rasy kotów Akcesoria dla psów Poradnik Ciekawostki o psach Akwarystyka Quiz Ptaki & Gryzonie Lifestyle Dieta kota Porady Rasy psów Aktualności Żywienie psa Kot Pies
web-petsstyle-p!

Chcesz być na bieżąco? Zapraszamy na nasze media społecznościowe, szczególnie na Facebooka. Zachęcamy również do zapoznania się z ofertą naszego sklepu online z akcesoriami, karmami i przekąskami dla zwierząt!

Facebook Instagram Twitter

Pies

    • Rasy psów
    • Żywienie psa
    • Zdrowie psa
    • Eko pies
    • Pielęgnacja psa
    • Akcesoria dla psa
    • Sport i szkolenie
    • Ciekawostki o psach

Kot

    • Rasy kotów
    • Dieta kota
    • Zdrowie kota
    • Eko kot
    • Produkty dla kota
    • Podróż z kotem
    • Ciekawostki o kotach

Ptaki i gryzonie

    • Sprzęt i akcesoria
    • Zdrowie i pielęgnacja
    • Żywienie gryzoni

Akwarystyka

    • Aquascaping
    • Ryby akwariowe
    • Krewetki akwariowe
    • Rośliny akwariowe
    • Sprzęt akwarystyczny

@2025 – All Right Reserved. Designed and Developed by Elite Expo

  • Reklama
  • Redakcja
  • Polityka prywatności
  • Regulamin konkursu
PETS STYLE
  • Aktualności
  • Diamenty Zoologii
  • Pies
  • Kot
  • Akwarystyka
  • Ptaki & Gryzonie
  • Lifestyle
  • Quiz